به گزارش همشهری آنلاین، مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایعدستی لرستان هنر چوقابافی را یکی از کهنترین دستبافتههای عشایری ایران معرفی میکند و به همشهری میگوید: «چوقابافی هنری قدیمی است که طی آن بالاپوشی از پشم گوسفند بافته میشود. این پوشش سنتی با نقشهای سیاه و سفید درهم تنیده تزئین میشود؛ نقشی که به ۲ طایفه بزرگ بختیاری یعنی چهارلنگ و هفت لنگ نسبت داده و به نام نقش ۷۴ شناخته میشود. باور بر این است که این نقشها برگرفته از نقوش بالایی و پایینی چغازنبیل هستند.»
عطا حسینپور با بیان اینکه چوقا همواره همراه مردان بختیاری بوده است، میافزاید: «در لرستان به ویژه در شرق استان و شهرستانهای درود، ازنا و الیگودرز، این قوم اصیل و ریشهدار زندگی میکند و هنر چوقابافی همچنان در میان آنان رواج دارد.»
به گفته مدیرکل میراث فرهنگی لرستان، برای ثبت یک هنر در میراث ملی، وجود تعداد قابلتوجهی هنرمند فعال اهمیت دارد. او تاکید میکند: «در حال حاضر حدود ۵۰۰ هنرمند فعال در این حوزه داریم و نزدیک به هزار نفر نیز آموزش دیدهاند. آموزشهای رایگان در حوزه فنی و حرفهای و میراث فرهنگی ارائه شده است و این هنر در جوامع روستایی و عشایری نیز رواج دارد. هنوز روح کوچ در میان عشایر لرستان، چهارمحال و بختیاری و خوزستان زنده است و این هنر بخشی از زندگی آنها محسوب میشود.»
حسنپور با اشاره بر نقش زنان در این هنر میگوید: «زنان به ویژه زنان سرپرست خانوار، حضوری پررنگ در چوقابافی دارند. اگرچه چوق بیشتر به عنوان پوشش مردانه شناخته میشود و همراه شلوار دبیت، کمربند و کفش گیوه یا آژیه پوشیده میشود، اما زنان نیز در بافت آن نقش اساسی دارند. لباسهای زنان با موتیفهای نقشی و عناصر جاذب تزئین میشود و نقش ۷۴ در آنها نیز دیده میشود. با این حال، بافندگان عمدتا زنان هستند و کمتر مردان در این حوزه فعالیت دارند.»
حسنپور در ادامه به دیگر پروندههای ثبت ملی در لرستان اشاره میکند و یادآور میشود: «تا کنون دو شهر استان ثبت ملی شدهاند؛ نخست شهر بروجرد که به عنوان شهر ملی ورشوسازی شناخته میشود و دیگری شهر الیگودرز به عنوان شهر چوقابافی. همچنین در دیگر شهرها نیز روی صنایعدستی برای برندسازی کار میکنیم؛ از جمله شهر گلیم، شهر جاجیم و شهر موسیقی. امیدواریم این موارد نیز در آینده نزدیک به ثبت ملی برسند.»
مدیرکل میراث فرهنگی لرستان، اضافه می کند: «چوقابافی یکی از هنرهای غنی لرستان است که هنوز به فراموشی سپرده نشده. با ثبت این هنر و رونق دستبافتهها میتوانیم آن را به نسلهای آینده منتقل و در جامعه امروز نیز معرفی کنیم.»
