مدتی است جامعه نه عصبانی است و نه امیدوار. نه شور اعتراض دارد و نه اشتیاق سازندگی.
به گزارش خبرآنلاین، آنچه دیده میشود نوعی بیحالی عمومی است؛ فرسودگیای که خودش را نه در انفجار، بلکه در عقبنشینی نشان میدهد. مردم کمتر بحث یا آرزو میکنند و کمتر دل میبندند. جامعه وارد مرحلهای شده که میشود آن را «خستگی جمعی» نامید؛ وضعیتی که از خشم خطرناکتر است، چون خشم میجوشد، اما خستگی خاموش میکند.
خستگی جمعی معمولاً از جایی آغاز نمیشود که جامعه با یک بحران ناگهانی روبهرو میشود؛ بلکه از جایی آغاز میشود که بحرانها به پایان نمیرسند. جامعه میتواند شوک را تاب بیاورد و فشار را تحمل کند. حتی میتواند فقدان را بفهمد و با آن کنار بیاید، اما آنچه فرساینده است، تداوم وضعیتی است که نه فرو میپاشد و نه ترمیم میشود. در چنین وضعیتی، زندگی به حالت تعلیق درمیآید و انسانها احساس میکنند در فضایی بیزمان و بیافق نفس میکشند.
مهمترین عامل خستگی جمعی «فشار مزمن» است. نه فشار ناگهانی، بلکه فشاری که طولانی شده و افق روشنی برای پایانش دیده نمیشود. جامعه میتواند سختی را تحمل کند، اگر بداند این سختی «مرحلهای» است؛ اما وقتی سختی به «وضعیت دائمی» تبدیل میشود، توان روانی تحلیل میرود.
خستگی جمعی، نشانه ضعف اخلاقی یا بیمسئولیتی اجتماعی نیست. اتفاقاً اغلب نشاندهنده این است که جامعه بیش از توانش مسئولیت به دوش کشیده است. جامعهای که خسته میشود، جامعهای است که مدام خود را تطبیق داده، عقبنشینی کرده، دوباره ایستاده و باز تطبیق داده است؛ بدون آنکه فرصتی برای ترمیم واقعی پیدا کند. این خستگی نه انفجاری است و نه نمایشی. آرام و خزنده است و بهتدریج میل به زندگی، مشارکت و حتی دوست داشتن را تحلیل میبرد.
خستگی، محصول فشار نیست؛ محصول فشارِ بیانتهاست.
وقتی تلاشها به نتیجه نمیرسند، احساس بیاثری شکل میگیرد. جامعهای که بارها دست به تغییر زده و نتیجه ملموسی ندیده، آرامآرام به این جمعبندی میرسد که «کاری از ما برنمیآید». این احساس ناتوانی، یکی از عمیقترین ریشههای فرسودگی است.
در چنین جامعهای، مردم لزوماً عصبانی نیستند. حتی ممکن است ظاهراً آرام باشند؛ اما این آرامش از جنس رضایت نیست؛ از جنس تهیشدن است. جامعه کمکم یاد میگیرد انرژیاش را نگه دارد، نه برای ساختن، بلکه برای دوام آوردن. هدف از زیستن، دیگر پیشرفتن نیست؛ ماندن است. همین تغییر ظریف هدف، نقطه آغاز فرسودگی عمیق است.
یکی از نخستین منابع این خستگی، فشارهای مزمن است. نه یک فشار خاص، بلکه مجموعهای از فشارهای کوچک و بزرگ که هیچکدام بهتنهایی ویرانکننده نیستند، اما در مجموع، ذهن اجتماعی را در وضعیت آمادهباش دائمی نگه میدارند. آمادهباش یعنی همیشه باید مراقب بود؛ مراقب تغییر ناگهانی، مراقب تصمیم تازه، مراقب هزینهای که ناگهان بالا میرود، یا برنامهای که ناگهان بیاعتبار میشود. این وضعیت، فرصت بازسازی روانی را از انسان میگیرد.
جامعهای که دائماً در حال تطبیق است، دیگر وقتی برای تثبیت ندارد. آدمها هنوز به یک وضعیت عادت نکردهاند که وضعیت بعدی فرا میرسد. در چنین فضایی، حتی موفقیت هم شکننده و موقتی به نظر میرسد. هیچ چیز قطعی نیست و نبود قطعیت، یکی از پرهزینهترین فشارهای روانی است. ذهن نمیتواند در چنین شرایطی آسوده شود؛ چون نمیداند به چه چیزی تکیه کند.
یکی از کمدیدهشدهترین ریشههای خستگی جمعی، نحوه ارتباط جامعه با خودش و با جهان بیرون است. جامعه امروز، کمتر «زندگی» میکند و بیشتر «واکنش نشان میدهد». این تفاوت، ظریف، اما تعیینکننده است.
واکنشزدگی، یعنی ذهن اجتماعی همیشه چند قدم عقبتر از رویدادها حرکت میکند. هنوز یک اتفاق کامل فهمیده نشده که اتفاق بعدی از راه میرسد. هنوز فرصتی برای جمعبندی نیست که بحران جدیدی مطرح میشود. این ریتم، نه اجازه درک میدهد، نه فرصت تصمیم.
خستگی فقط اقتصادی یا سیاسی نیست؛ بلکه معنایی است. بسیاری از مردم نمیدانند «برای چه» بیدار میشوند و «به کجا» میروند. وقتی پیوند میان رنج و معنا قطع شود، رنج غیرقابل تحمل میشود. اگر خستگی فقط محصول فشار بیرونی بود، جامعه دیر یا زود با کاهش فشار احیا میشد. آنچه خستگی را عمیق و ماندگار میکند، فرسایش معناست. انسان اگر بداند چرا، میتواند سختی بکشد. وقتی روایتهایی که رنج را قابل فهم میکردند تضعیف میشوند، رنج به تجربهای خام و بیواسطه تبدیل میشود؛ تجربهای که دیگر توجیهپذیر نیست.
سالهای سال، زندگی در چارچوب روایتهایی معنا پیدا میکرد که گرچه همیشه محقق نمیشدند، اما دستکم جهت میدادند: بهتر شدن، ساختن آینده، رسیدن به ثبات. وقتی این روایتها فرو میریزند یا مبهم میشوند، انسان احساس میکند رنجاش «بیدلیل» است. رنج بیمعنا، بسیار فرسایندهتر از رنج سنگین، اما معنادار است.
در اینجا، شکاف میان نقشهای اجتماعی و واقعیت زیسته نیز عمیقتر میشود. بسیاری از افراد در قالبهایی قرار گرفتهاند که دیگر با تجربه واقعیشان همخوان نیست. تحصیلکردهای که امکان بروز توانش را ندارد، شاغلی که امنیت روانی ندارد، والدی که نمیداند چگونه امید را منتقل کند، یا نسلی که زود وارد مسئولیت شده، اما دیر به اطمینان رسیده است. این ناهماهنگی، حس «در جای درست نبودن» را بهوجود میآورد.
این حس، الزاماً به اعتراض منجر نمیشود، بلکه اغلب به سکون میانجامد. انسان نه آنقدر مطمئن است که بماند، نه آنقدر جسور که برود. زندگی در این تعلیق، انرژی روانی را تحلیل میبرد. تصمیمها نیمهتمام میمانند، رابطهها معلق میشوند و افقها کوتاهتر از آن میشوند که خیالپردازی را تاب بیاورند.
جامعه نه وقتی فقیر میشود، که وقتی بیمعنا میشود، فرو میریزد.
عامل مهم دیگر خستگی جمعی، فرسودگی ارتباطی است. جامعه امروز کمتر زندگی میکند و بیشتر واکنش نشان میدهد. رویدادها با سرعتی رخ میدهند که فرصت فهم را از ذهن میگیرند. هنوز یک اتفاق بهدرستی درک نشده که اتفاق بعدی از راه میرسد. این ریتم، ذهن را در وضعیت دفاعی نگه میدارد. دفاع دائمی، خستهکننده است.
در این فضا، ارتباطات انسانی نیز تغییر میکنند. گفتوگوها کوتاهتر، عصبیتر و سطحیتر میشوند. افراد کمتر حوصله شنیدن روایت کامل یکدیگر را دارند، نه از سر بیاعتنایی، بلکه چون خودشان هنوز فرصت نکردهاند روایت خودشان را بفهمند. شنیدن نیازمند فراغت ذهنی است و فراغت، کالای کمیاب جامعه خسته است.
رسانهها و شبکههای اجتماعی، ناخواسته این فرسایش را تشدید میکنند. مسئله فقط حجم اخبار نیست، بلکه ناتمام ماندن روایتهاست. جامعه با انبوهی از پروندههای باز زندگی میکند؛ پروندههایی که نه بسته میشوند و نه به نتیجه روشن میرسند. هر پرونده باز، بخشی از انرژی روانی را اشغال میکند. وقتی این پروندهها زیاد شوند، ذهن اجتماعی شلوغ و خسته میشود.
در چنین شرایطی، جامعه محتاط میشود. این احتیاط فقط سیاسی نیست؛ به عاطفه هم سرایت میکند. مردم کمتر دل میبندند، کمتر امیدوار میشوند، کمتر مشارکت میکنند. نه به این دلیل که بیاحساس شدهاند، بلکه چون آموختهاند که دل بستن هزینه دارد. این نوع احتیاط، شکلی از خودمراقبتی افراطی است؛ تلاشی برای کاهش آسیب.
این احتیاط را نباید با بیمسئولیتی اشتباه گرفت. اتفاقاً اغلب از دل مسئولیتپذیری افراطی میآید. جامعهای که بارها هزینه داده، یاد میگیرد قبل از هر حرکت، چند بار بسنجد. اما این سنجش دائمی، اگر به سکون برسد، به فرسودگی میانجامد.
پیامد این وضعیت، کوچک شدن افق امید است. امید از رؤیاهای بلند به خواستههای حداقلی تبدیل میشود. مردم دیگر نمیپرسند «چگونه میتوان بهتر زیست»، بلکه میپرسند «چگونه میتوان دوام آورد». این تغییر لزوماً نشانه شکست اخلاقی نیست؛ نشانه خستگی است. اما اگر طولانی شود، تخیل جمعی را محدود میکند و جامعه را در وضعیت حداقلی نگه میدارد.
سیل اخبار، بحرانهای پیدرپی و روایتهای ناتمام، ذهن را در حالت آمادهباش دائمی نگه میدارد. این وضعیت، بدون آنکه فرصت پردازش بدهد، انرژی روانی را مصرف میکند. جامعهای که مدام در معرض بحرانی تازه است، فرصت بهبود پیدا نمیکند.
بسیاری از تجربهها فردی شدهاند: شادی، تفریح، موفقیت و حتی درد. وقتی تجربه مشترک کمرنگ میشود، حس پشتیبانی اجتماعی از بین میرود. آدمها احساس میکنند بار زندگی را باید تنهایی بکشند؛ و تنهاییِ مزمن، خستهکننده است.
مشارکت اجتماعی نیز در همین جا آسیب میبیند. جامعه خسته، انرژیاش را ذخیره میکند، اما چون مصرف نمیکند، بازسازی هم نمیشود. این چرخه، خستگی را بازتولید میکند. هرچه جامعه محتاطتر میشود، کمتر تجربه موفق جمعی شکل میگیرد؛ و هرچه تجربه موفق کمتر شود، احتیاط بیشتر میشود.
خشم انرژی دارد، حتی اگر مخرب باشد؛ اما خستگی انرژی را میگیرد. جامعه خشمگین ممکن است اشتباه کند، اما حرکت میکند. جامعه خسته، حرکت را تعلیق میکند. خطر اصلی خستگی این است که تغییر را نه ناممکن، بلکه «بیصرفه» نشان میدهد.
راه خروج از این وضعیت، نه جهش ناگهانی است و نه وعدههای بزرگ. جامعه خسته توان انقلاب روانی ندارد. آنچه ممکن است، بازسازی آرام ظرفیتهاست. نخستین قدم، بازگرداندن کنشهای کوچک و ملموس است؛ عملهایی که نتیجهشان دیده شوند، حتی اگر بزرگ نباشند. تجربه اثرگذاری، حتی در مقیاس محدود، انرژی روانی تولید میکند.
گام بعدی، ترمیم گفتوگوست؛ نه برای حل همه اختلافها، بلکه برای کاهش بار روانی. شنیدن و شنیده شدن، به خودی خود درمان نیست، اما فضا را از انباشت خاموش رها میکند. جامعهای که بتواند حرف بزند، حتی اگر به توافق نرسد، کمتر خسته میشود.
همزمان لازم است انتظارات، بازتنظیم شوند. بسیاری از فرسودگیها از فاصله میان انتظار و واقعیت میآیند. واقعبینی، به معنای تسلیم نیست؛ به معنای تنظیم ریتم است. جامعهای که با توان واقعیاش حرکت میکند، میتواند ادامه دهد. جامعهای که از خودش بیش از حد انتظار دارد، زودتر میسوزد.
بازتعریف امید نیز ضروری است. امید، وعده فردای درخشان نیست. امید، توان ادامه دادن است. امید از دل عمل میآید، نه از دل شعار. هر کنش کوچکِ موفق، واحدی از امید تولید میکند. این امید، شاید هیجانانگیز نباشد، اما پایدار است.
خستگی جمعی، پایان جامعه نیست. نشانه آن است که هنوز چیزی برای جامعه مهم است. جامعهای که کاملاً بریده باشد، حتی خسته هم نیست. خستگی یعنی هنوز میل به معنا، رابطه و آینده وجود دارد، اما توان آن کاهش یافته است. اگر این خستگی دیده و درک شود، میتواند به مکثی سازنده تبدیل شود؛ مکثی برای تنظیم دوباره ریتم زندگی اجتماعی.
لازم نیست همه چیز حل شود. کافی است گفتوگو از «میدان نبرد» به «فضای تنفس» برگردد. شنیده شدن، حتی بدون نتیجه، بخشی از انرژی ازدسترفته را بازمیگرداند.
جامعهای که بتواند خستگیاش را روایت کند، هنوز زنده است. نوشتن، گفتن، ساختن روایتهای صادقانه از زیست روزمره، خستگی را از خلا به معنا تبدیل میکند.
امید چیزی نیست که بتوان آن را توصیه کرد. امید پسلرزه حرکت است. حتی کنشهای کوچک اجتماعی اگر تداوم داشته باشند، امید را تولید میکنند.
قرار نیست جامعه عاشقانه زندگی کند. کافی است دوباره بتواند مسئولانه دوست بدارد: شهرش را، آدمهایش را، کارش را. دوست داشتن به معنای هیجان نیست؛ به معنای وفاداری آرام است.
خستگی جمعی نشانه پایان جامعه نیست؛ نشانه نیاز به مکث است. اگر این مکث با انکار یا شعار پر نشود، میتواند به نقطه بازسازی تبدیل شود. جامعه خسته شاید فعلاً نتواند با شور زندگی کند، اما هنوز میتواند انتخاب کند که آرام، دقیق و انسانی ادامه دهد.
این نوشتار دعوت به خوشبینی نیست. دعوت به دقت است. به دیدن آنچه واقعاً جامعه را فرسوده کرده و آنچه میتواند آرام، بیهیاهو و تدریجی، آن را ترمیم کند. شاید در زمانه خستگی، همین دقت، تنها شکل ممکن از امید باشد.
