به گزارش مشرق، سعید آجورلو طی یادداشتی در روزنامه صبح نو نوشت:
هرچند در انتخابات سال ۱۴۰۳ از طرفداران دکتر پزشکیان نبودیم و به او هم رای ندادیم، اما پس از انتخابات سعی کردیم که از رقابت خارج شویم و دولت را برای اداره کشور در اندازه خود کمک کنیم. تفاهم سران قوا و شخصیت ضد گفتمان پزشکیان و سازشطلبی او در مقابل بخشهای مختلف کشور یک ظرفیت خوب برای چند تصمیم بزرگ و مفید بود.
من در همان همایش وفاق خطاب به آقایان قوچانی و نورایینژاد هم تفاهم حاکمیتی را بستری برای کارآمدی دانستم و گفتم که اگر تفاهم به حل مساله نینجامد، دولت شکست میخورد. این دو فعال سیاسی اصلاحطلب اما دولت پزشکیان را فرصتی برای اصلاحات سیاسی میدانستند. در همان جلسه از اینکه دولت چهاردهم تبدیل به دولت دوم حسن روحانی شود هم ابراز نگرانی و مقابل رییس جمهور نظرم را بیان کردم.
به هر ترتیب اکنون گمان میکنم، رییسجمهور باید بیش از این بر وزرا و ساخت دولت مسلط شود و اجازه شکلگیری «دولت در دولت» ندهد. دولت نیاز به رییسجمهور سخت گیر دارد تا وزرا خود احساس رییس دولت بودن نکنند. رییسجمهور چیزی بیشتر از معلم اخلاق است.
از همینرو اگر آقای پزشکیان اعتقاد دارد که وضعیت مدیریتی دولت مساعد نیست و اقتصاد و معیشت مردم به خطر افتاده باید یکی از دو گزینه را انتخاب کند؛ اگر تیم فعلی دولت توانایی اداره کشور را دارند، از آنها به صورت دقیق و عملیاتی برنامه کوتاه مدت دریافت کند و بر آن اساس با مردم گفتوگو کند، احساس رهاشدگی را از بین ببرد و وعده کنترل اوضاع در مدت مشخص بر اساس واقعیتها دهد.
اما اگر احساس میکند که تیم فعلی اشکال دارد، تسامح نکند و وزاری نفت و جهاد و رییس بانک مرکزی و دیگرانی که موثر در نابسامانی هستند را تغییر دهد. پزشکیان اگر اکنون نتواند یکی از این دو راه را برگزیند آن گاه باید تصمیمهای سختتری بگیرد. پزشکیان باید بداند که چپ و راست رادیکال به دنبال استعفا یا استیضاح او هستند.
