درست در روزهایی که باشگاههای ورزشی، به ویژه فوتبالیها از نداشتن امکانات و کمبود زمین مناسب و فضایی برای تمرین و برگزاری مسابقه رنج میبرند، مدیران استقلال دست به کارهایی میزنند که عجیب و پر ابهام است.
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، اگر شکست ۷ بر یک استقلال مقابل الوصل نبود، احتمالاً بریز و بپاشهای مدیران این باشگاه هم خیلی زودتر از اینها انجام شده بود. بریز و بپاش برای جشن ۸۰ سالگی باشگاه استقلال یا همان تاج سابق که سال ۱۳۲۴ با نام دوچرخه سواران تأسیس شد. روابط عمومی این باشگاه ۲۸ شهریورماه در اطلاعیهای اعلام کرد که «باخت به الوصل مانع جشن ۸۰ سالگی استقلال» شده است؛ با این حال، این جشن موکول شد به روزهای پایانی پاییز که آبیها به مناسبت یلدا این جشن مفصل را برگزار کردند.
جشن ۸۰ سالگی آبیها، در سالن اجلاس سران برگزار شد؛ در منطقه ولنجک تهران و سالنی که به طور معمول میزبان مراسمهای مهم سیاسی، بینالمللی یا تجلیل مقامات کشوری از ورزشکاران بوده و کمتر پیش آمده که باشگاهی بخواهد در این فضا به فکر برپایی یک دورهمی باشد. با این حال استقلالیها که این فصل نشان دادهاند از تنها چیزی که واهمه ندارند، پول خرج کردن است، به راحتی هرچه تمامتر این کار را انجام دادند.
استقلال که همچون پرسپولیس از زمان واگذاری به منبع ناتمام پول متصل شده، این فصل هم با حمایتهای هلدینگ خلیجفارس حسابی بریز و بپاش کرد. علی تاجرنیا، نماینده هلدینگ و مدیر معتمد محمد شریعتمداری در رأس هیئت مدیره باشگاه استقلال که از زمان استعفای علی نظری جویباری از مدیرعاملی باشگاه حکم سرپرستی هم گرفته، هیچ ابایی از هزینه کردن ندارد. از خریدهای خارجی پر سروصدا برای تیم فوتبال که هنوز با گذشت نیم فصل کارایی چندانی برای این تیم نداشتهاند، تا خریدها پر سروصداتر در کشتی، بسکتبال و... که مشخص نیست هدف چیست. چراکه در کشتی خریدهایی چون حسن یزدانی، امیرحسین فیروزپور و... پاسخ نیازهای آبیها را نداد و استقلال در فینال کشتی آزاد شکست خورد و به قهرمانی نرسید. نتیجهای که احتمالاً با هزینهکرد این باشگاه شکست محسوب میشود. در بسکتبال هم باوجود اینکه استقلال با ۱۰ برد از ۱۱ مسابقه صدرنشین است، اما تاجرنیا بازهم نشان داد که علاقه به سروصدا دارد و سراغ خرید حامد حدادی کرد که از پرآوازهترین نامهای بسکتبال ایران است.
تمامی این هزینهها، در حالی است که احتمالاً بیشتر هواداران باشگاههایی با قدمت استقلال و پرسپولیس، دوست دارند به جای بریز و بپاشهای مقطعی و گاهی بی ثمر، برای آینده این باشگاه اقدامی صورت بگیرد. دو باشگاهی که یکی در ۸۰ سالگی و دیگری در ۶۲ سالگی هنوز برای خود ورزشگاه اختصاصی ندارند و بسیاری از هواداران حالا منتظرند در شرایطی که استقلال و پرسپولیس از بحرانهای مالی خارج شدهاند و مالکانی متمول همچون هلدینگ خلیجفارس و کنسرسیوم بانکی را بالای سر خود میبینند، حداقل به یک جایگاه اختصاصی دست پیدا کنند. ورزشگاهی که متعلق به خودشان باشد تا در بی خانمانی آواره شهر قدس، اراک و قزوین نشوند، اما انگار برای مدیرانی که در این باشگاهها هستند، مسائل دیگری حائز اهمیت است.
استقلالیها در شرایطی جشن ۸۰ سالگی خود را در سالن اجلاس سران برپا کردند که در برخی روایتهای رسانهای گفته شده ۶۰ میلیارد تومان و برخی هم نیمی از آن را به عنوان هزینه برگزاری این مراسم عنوان کردهاند؛ اعداد و ارقامی که مدیران این باشگاه باید صحت و سقم آن را تأیید یا تکذیب کنند و دقیقاً این انتظار وجود دارد که در این خصوص شفافسازی شود. با این حال مواردی وجود دارد که از جمله آن میتوان به هزینه اجاره سالن اجلاس سران اشاره کرد یا هزینه ۱۸۰ میلیون تومانی شیرینی پذیرایی مراسم یا افزایش تعداد میهمانان از ۳۰۰ نفر به هزار نفر که طبیعتاً به بزرگتر شدن عدد هزینه شده اضافه کرده است.
استقلالی که در ۸۰ سالگی حتی یک سالن اختصاصی [و چند منظوره] ندارد که از آن برای برپایی جشنها و مراسمهای خود استفاده کند، چرا باید چنین هزینههایی انجام دهد؟ بودجهای که شاید میتوانست برای تجهیز کمپ تمرینی این تیم هزینه شود؛ یا شاید مدیران این باشگاه میتوانستند آن را به عنوان هزینه اولیه ساخت سالنی در کنار کمپ مرحوم ناصر حجازی در نظر بگیرند؛ شاید سالنی ورزشی و چند منظوره که حالا بتواند میزبان تیم بسکتبال استقلال هم باشد و آبیها جشنهای کوچک و بزرگ خود را هم در آن برپا کنند، اما انگار انجام کارهای زیرساختی و زیربنایی چندان در دستور کار مدیران استقلال نیست. مدیرانی که امسال با هزینه بالا در تیم فوتبال، راهاندازی تیمهای غیر فوتبالی و حالا برپایی جشنی میلیاردی، نشان دادهاند که از پول هلدینگ خلیجفارس استفاده بهینه نمیکنند.
مدیران دست نشانده محمد شریعتمداری در باشگاه استقلال با پول بی زبانی که در حساب این باشگاه است، بریز و بپاشهایی میکنند که باعث ایجاد ابهامات و پرسشهای متعددی میشود. از جمله مبالغ قرارداد برخی بازیکنان داخلی و خارجی، قرارداد ۱۳ میلیاردی برای تولید محتوای رسانهای و هزینههای سرسامآور و عجیب دیگری که چندان مورد توجه قرار نمیگیرد. شاید مهمترین پرسش این باشد که استقلال در این مقطع زمانی که نه از خودش ورزشگاهی دارد و نه زیرساختی، آیا نیازی به جشن داشت؟ جشنی که هزینههای آن به درستی مشخص نیست و نیاز به شفافیت دارد.
