تیمی که به سختی شروع می‌کند، طبیعی است که به سختی و مشقت نیز فصل را به پایان برساند. با شروع فصل ۱۴۰۰-۱۳۹۹ لیگ برتر فوتبال کشور، تیم نفت‌مسجدسلیمان در سردرگمی به سر می‌بُرد؛ از طرفی وزارت نفت اجازه فعالیت نداده بود و به تبع آن، هیات مدیره باشگاه کناره‌گیری کرده بود و مدیرعامل وقت نیز استعفا داده بود و تیم در بلاتکلیفی عجیبی به سر می‌برد.
به گزارش ایسنا، علی‌رغم این‌ها، در همان روزهای آغازین فصل بیستم با همت مسئولانی از جمله فرماندار شهرستان و همراهی دو نفر از هیات مدیره موقت، استارت اولیه برای حضور نفت در لیگ زده شد و بعد هم با تلاش نماینده شهرستان و اخذ مجوز، فعالیت نفت آغاز شد. البته نفتی‌ها به خاطر عدم بودجه مشخص و مشکلات ناخواسته در نهایت با انتخاب مجتبی حسینی مربی کم‌تجربه لیگ برتری و انتخاب بازیکنان لیگ دو و لیگ یکی، کار را برای حضور در فصل بیستم لیگ برتر ساماندهی کردند. بماند که حسینی حتی پیش از آغاز لیگ، به دلایلی چند باری قصد رفتن داشت و همین‌ها نشان می‌داد که ساختار نفت تا چه اندازه متزلزل است.
نفت لیگ را علی‌رغم مشکلات فراوان، خوب شروع کرد و نیم‌فصل اول را هم نسبتا خوب به پایان رساند اما رفیق نیمه راه بودن مجتبی حسینی کافی بود تا ورق برای نفتی‌ها برگردد و دیگر آب خوش از گلوی‌شان پایین نرود. در مقطعی نیز داریوش یزدی به دلیل درخواست هواداران به دلیل استفاده از مربی بومی، سکان تیم را به دست گرفت ولی عمر حضورش روی نیمکت نفت خیلی کوتاه بود و بلافاصله محمود فکری که پیشینه نسبتا خوبی در مسجدسلیمان داشت، به عنوان سرمربی انتخاب شد. او فعالیت خوبی را آغاز کرد و در سه بازی اول حضورش، هفت امتیاز برای نفت به دست آمد. کار، امیدوارانه پیش می‌رفت که با وقفه تقریبا ۴۰ روزه و فرسایشی شدن لیگ، روند نامناسب نفت که با سختی و کمبود مهره در حال طی کردن لیگ بود، کلید خورد.
از طرفی نیز عدم تزریق پول از سوی اسپانسرها و کم‌تجربگی بازیکنان تیم نفت در مواجهه با شرایط سخت فرسایشی شدن لیگ، مزید بر علت شد تا نفت سمت سقوط سوق داده شود. جایی که بازی آخر نفت نقش مهمی در ماندن یا سقوط این تیم در لیگ برتر داشت. هر چند سایپا در آخرین دیدار خود باخت و سقوط کرد و نفت هم با پیروزی در دیدار پایانی‌اش، توانست در لیگ بماند اما این یک پایان سخت و زجرآور برای تیم فوتبالی شهر اولین‌ها بود. پایانی که جان مردم مسجدسلیمان را به لب‌شان رساند.
اما سوال این است که چرا هر فصل تیم‌های نفتی خوزستان از جمله نفت مسجدسلیمان باید تا مرز فروپاشی پیش بروند و بعد با اما و اگر در لیگ بمانند؟ آیا وقت آن نرسیده است که مسئولان وزارت نفت و مسئولان خوزستان، فکری برای ثبات و تامین بودجه مشخص برای این تیم‌ها داشته باشند؟ به نظر می‌رسد وقت آن رسیده است که حداقل فدراسیون با نشست‌ها و مذاکرات مختلف با مسئولان بالادستی از جمله وزارت نفت، نمایندگان و استاندار خوزستان، راه چاره‌ای برای ثبات در تیم‌های نفتی خوزستان بیاندیشد و نگذارد بیش از این قانون منع وزارت نفت از تیم‌داری در سطوح حرفه‌ای، تیشه به ریشه علاقه‌مندی مردم فوتبال دوست آبادان و مسجدسلیمان بزند.
مردم خوزستان که این روزها با مشکلات فراوان دست و پنجه نرم می‌کنند، با نتایجی که توسط نمایندگان استان در لیگ برتر رقم خورد، حتی از شادی بابت موفقیت تیم‌های فوتبالی‌شان نیز محروم بودند و به نظر می‌رسد بهتر است مسئولان هیات فوتبال خوزستان، مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان و فدراسیون فوتبال، مشکلات فوتبال خوزستان را ریشه‌یابی کنند زیرا با این وضعیت، شاید در همین فصل‌های پیش روی لیگ برتر، دیگر شانس دقیقه نودی برای بقای تیم‌های استان نیز با فوتبال خوزستان یار نباشد و خوزستانی‌ها شاهد کم شدن سهمیه‌شان در لیگ برتر باشند.
نفت مسجدسلیمان به سختی هر چه تمام، در لیگ برتر ماند اما این طور ماندن در سطح اول فوتبال ایران چقدر می‌تواند برای مهد فوتبال کشور ارزشمند باشد؟ این سوالی است که مسئولان ورزش خوزستان که همیشه با افتخار از تعدد تیم‌های استان در لیگ‌های مختلف فوتبال کشور یاد می‌کنند، باید پاسخگوی آن باشند.
انتهای پیام
