مهدی تدینی با انتشار ویدئویی از کشتی رسول خادم در المپیک ۱۹۹۶ نوشت: برای نسل ما رسول خادم اسطوره بود. لحظهای را میبینید که در فینال المپیک آتلانتا (۱۹۹۶) خادارتسف را خاک کرد و حریف روس پیش از آنکه فرصت کند خود را به تشک بچسباند، باید به بارانداز رسول تن میداد. حالا فقط یک دقیقه رسول — و ایران — تا طلای المپیک فاصله داشت. ۲۸ سال بود (از المپیک مکزیکوسیتی در ۱۹۶۸) ایران در المپیک طلا نگرفته بود و فقط یک دقیقه مانده بود.
خادم طلا گرفت و جمع طلاهای تاریخ ورزش ایران در المپیک به پنج رسید. اما این مچ پا و بارانداز بیش از هزاران برنامه آموزشی و تربیتی اثر داشت، زیرا شوری ایجاد کرد که باعث شد جوانان زیادی به عشق آقا رسول سربهزیر در باشگاهها ثبتنام کردند.
آن زمان ایستادن حبیبی و تختی بر سکوی اول جهان به خاطرهای دور تبدیل شده بود و کسانی آن را به یاد میآوردند که رفتهرفته غبار پیری را بر چهره خود میدیدند. من هم که آن زمان شانزدهساله بودم و با همین صحنهها راهی باشگاه کشتی شدم — گرچه زود فهمیدم بهتر است وقت خودم و مربی را در چیزی که اینقدر در آن بیاستعداد بودم نگیرم. بگذریم... امروز مشتاق بودم برگردم به همان نیمه اول دهه ۱۳۷۰ که رسول خادم اسطورهمان بود. فیلم برخی کشتیهای معروف او را یافتم، از جمله همین کشتی قهرمانی المپیک.
اگر در عالم کشتی یک نفر برازنده عنوان پهلوانی باشد، آن یک نفر کسی مگر رسول خادم نیست. قهرمان و مدالآور فراوان است و پهلوان نادر. در میدان ورزشی فقط میتوان قهرمان شد؛ پهلوانی را باید در دل مردم به دست آورد؛ در جامعه. من او را هم در کنار و هم در دل مردم دیدهام. برای پهلوان رسول خادم آرزوی تندرستی دارم. وجود او غنیمت است...
