پژوهشگران از امکان به پرواز درآوردن اجسام با نور گفته‌اند.
به گزارش گروه وب‌گردی خبرگزاری صدا و سیما، در ارتفاع ۵۰ کیلومتری از سطح زمین، غلظت اتمسفر چنان کم می‌شود که هواپیما قادر به پرواز نیست. پژوهشگران دانشگاه پنسیلوانیا می‌گویند می‌توان با نیروی نور، اجسامی را در این لایه از اتمسفر نیز به پرواز درآورد.
در زیرزمین دانشکده مهندسی مکانیک دانشگاه پنسیلوانیا، پژوهشگران به مجموعه‌ای از ال‌ای‌دی‌ها که در یک محفظه کار گذاشته شده، جمع شده بودند. آن‌ها به دو جسم نازک پلاستیکی درون مخفظه خیره شده بودند که در کف قرار داشتند و بی‌صبرانه منتظر بودند ببینند با شروع آزمایش چه اتفاقی می‌افتد. پژوهشگران گفتند: «نمی‌دانستیم چه اتفاقی روی می‌دهد، اما امیدوار بودیم چیزی ببینیم.»
آن اتفاق افتاد. اجسامی بسیار نازک و کوچک با نیروی نور حرکت کرده و شناور شدند.
اگر سرتان را بالا بگیرید، از ۵۰ کیلومتر بالای سر شما تا حدود ۸۰ کیلومتر بالاتر، لایه‌ای جو را تشکیل داده که به آن مزوسفر (میان‌سپهر) می‌گوییم. به دلیل ویژگی‌های میان‌سپهر، دسترسی به این لایه برای پژوهشگران دشوار است و به تبع آن یافته‌های بشر هم در این مورد کم.
برای پرکردن این خلاء اکنون پژوهشگران دانشگاه پنسیلوانیا نوعی قالیچه جادویی یا قالیچه پرنده را پیشنهاد می‌کنند که مجهز به حسگر است و می‌تواند در فشار بسیار پایین هوا هم با کمک پرتو‌های نور در هوا شناور بماند.
ایگور بارگتین، پرفسور در رشته مهندسی مکانیک که سرپرستی این تحقیق را بر عهده دارد، می‌خواهد در عمق ۵۰ تا ۱۰۰ کیلومتری اتمسفر نفوذ کند؛ در لایه‌ای که تراکم ملکول‌های هوا به قدری پایین است که هواپیمای عادی قادر به پرواز در آن نیست.
بارگتین می‌گوید: «گاهی به شوخی این لایه جو را "جو نادیده گرفته شده ignorosphere "می نامند. ما به این لایه دسترسی نداریم. می‌توان هر چند دقیقه یک بار موشک فرستاد، اما این بسیار متفاوت است از اندازه گیری با استفاده از هواپیما یا یک بالن.».
میان‌سپهر (مزوسفر) برای پژوهشگران جذاب‌تر و مهم‌تر از آن است که نادیده‌اش بگیرند. مزوسفر پر است از پدیده‌های جالب؛ پدیده‌هایی چون آذرخش‌های عجیب و غریب آبی و سرخ و ترکش‌های میکروسکوپی میلیون‌ها شهاب‌سنگ که روزانه در آن گداخته می‌شوند.
ویژگی‌های شیمیایی موجود در این لایه هم برای دانشمندان جالب است به ویژه محققانی که در زمینه آسیب‌های لایه اوزن پژوهش می‌کنند.
گروه بارگتین سرانجام به یک طرح رسید. یک دیسک تخت با دو رویه متفاوت. آن‌ها برای رویه فوقانی از نوعی پلی‌اتیلن ترفتالات، رزین‌های پلیمری ترموپلاستیک از خانواده پلی‌استر استفاده کردند موسوم به میلر، یک نوع پلاستیک بسیار نازک. از ویژگی‌های این ماده این است که سبک است، شفاف و صاف است و برخی نمونه‌ها به شدت نازک هستد یعنی تنها ۵۰۰ نانومتر ضخامت دارند.
برای پوشاندن رویه آن، تیم تحقیقاتی از نانولوله‌های کربنی استفاده کرد. هر نانولوله کربنی تنها از چند اتم در عرض تشکیل شده و پهنایش تقریباً به اندازه یک تار مو است.
نانولوله‌های به کار رفته، نور را جذب و این پرنده‌های کوچک یا میکروفلایر‌ها را گرم می‌کنند. نیروی بالابرنده این دیسک پرنده را ملکول‌های هوا تأمین می‌کنند که در قسمت زیرین این صفحه شناور نسبت به بخش فوقانی آن شدیدتر گرم می‌شوند. پژوهشگران بر این باورند که چندین کاوشگر شناور که با پرتاب موشک به مزوسفر می‌رسند، در پرواز جمعی قادر به کشف این لایه از جو خواهند بود.
محققان شرکت‌کننده در این پروژه می‌گویند، نخستین آزمایش‌ها موفقیت‌آمیز بوده‌اند. ویدیو‌های منتشرشده نشان می‌دهند که در آزمایش‌ها نور ساطع شده از چندین ال‌ای‌دی این صفحه‌های نازک کوچک را به پرواز (به حالت تعلیق) درمی‌آورد.
پژوهشگران می‌گویند، در عمل از اشعه‌های فشرده لیزر برای به حرکت درآوردن آن‌ها استفاده خواهند کرد؛ اشعه‌هایی که به گفته محققان از پایین به سطح زیرین این قالیچه‌های پرنده تابانده خواهد شد. این دیسک‌های شناور به گفته محققان می‌توانند به طور تئوری، ۱۰ میلی‌گرم بار با خود حمل کنند.
ناسا از این پروژه استقبال کرده است
انتشار گزارش‌های مربوط به این آزمایش‌ها و حتی پیش از اینکه موفقیت این شناور‌ها در عمل ثابت شود، باعث شده برای نمونه ناسا علاقه‌مندی خود را نسبت به این پروژه اعلام کند.
پل نیومن، دانشمند مرکز پرواز فضایی ناسا می‌گوید، می‌تواند تصور کند که این اجسام پرنده را حتی به مریخ بفرستند یا دیگر سیاره‌هایی که اتمسفر بسیار رقیق و نامناسب پرواز دارند.
تازه‌ترین کاوشگر مریخ که روز جمعه (۱۹ فوریه) بر سطح مریخ نشست هم برای نخستین بار بالگرد کوچکی با وزنی کمتر از دو کیلو با خود داشت که قرار است در اتمسفر بسیار رقیق مریخ کمی از سطح ارتفاع بگیرد و با پرواز‌های نه چندان طولانی، اطلاعات به زمین مخابره کند.
صرف نظر از علاقه‌مندی‌ها به این پروژه، پرسش مهم دیگری که درباره این قالیچه‌های پرنده پیش می‌آید، این است که چه کسی آن‌ها را از جو جمع‌آوری می‌کند، اگر عمر کارآیی‌شان به پایان رسد یا از کنترل خارج شوند؟ آیا آن‌ها هم تبدیل به مشکلی در کنار مشکل شناخته شده زباله‌های فضایی خواهند شد؟
زباله‌های فضایی، بقایای به جامانده از فعالیت بشر در فضا هستند که در مدار زمین گردش می‌کنند و امکان آسیب دیدن ماهواره‌ها و سفینه‌های فضایی در اثر برخورد با آن‌ها کم نیست.
منبع خبر "
صدا و سیما" است و موتور جستجوگر خبر تیترآنلاین در قبال محتوای آن هیچ مسئولیتی ندارد.
(ادامه)
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت تیترآنلاین مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویری است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هرگونه محتوای خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
