مطابق با آمار رسمی منتشر شده از سوی خبرگزاری‌های معتبر کشور، در بازه‌ی زمانی آخرین روزهای اسفند 1402 تا پایان تعطیلات نوروز 1403 حدود 800 نفر از هموطنان خود را در سوانح جاده‌ای کشور از دست دادیم. این گزاره شاید تکراری‌ترین خبری باشد که در دهه‌های گذشته هر سال شنیده‌ایم و عجیب آن که هر سال هم درس نمی‌گیریم! اما چرا؟
شاید برای آن که سال به سال به تعداد افراد جدیدی که گواهینامه رانندگی دریافت می‌کنند و پشت فرمان می‌نشینند، افزوده می‌شود، کسانی که نسل جدید و جوان این جامعه به حساب می‌آیند و غم‌انگیز آن که در دوران کودکی خود نیز با ایده « همیار پلیس » آشنا بوده‌اند و چه بسا که خودشان در آن سال‌ها به بزرگترهای خود، خطاهای رانندگی را تذکر می‌دادند اما با ورود به دنیای بزرگسالی انگار همه چیز فراموش می‌شود و هر چه رشته‌ایم، پنبه می‌گردد! حقیقتا برای حل این معضل چه باید کرد؟ اگر قائل به اهمیت فرهنگسازی باشیم که قطعا همینگونه نیز است، سهم صدا و سیما چقدر است؟
با رویکردی منصفانه باید اذعان داشت که سنگین‌ترین اهرم را تلویزیون بلند کرده است؛ چه آن وقتی که سریال «کمربندها را ببندیم» را ساخت و چه این سال‌های اخیر که با ساخت ویژه‌برنامه‌هایی به سفارش ناجا، دین خود را ادا کرده است.
«سفر به خیر» عنوان یکی از قدیمی‌ترین برنامه‌های شبکه دو است که هر سال سعی کرد به ورطه تکرار نیفتد و در ویژه‌برنامه‌ای که با شروع سال جدید پخش آن آغاز شد، دریچه‌های جدیدی را به روی نو بودن و خلاقیت باز کرد. حالا دیگر شاهد بودیم که طنز و پرهیز از مستقیم‌گویی به عنوان برگ برنده این برنامه شناخته شده و دست‌اندرکاران آن کوشیدند حرف مهم و صد البته تلخ خود را که همان «هشدار درباره مرگ‌های جاده‌ای» بود در لفافه طنز و شوخی بپچند و به دست مخاطب برسانند، مخاطبی که تا امروز ثابت کرده بسیار چموش است و هنوز معلوم نیست دقیقا باید به چه شیوه‌ای متوسل شد که توجهش را به سمت موضوعی جلب کرد، اما تا امروز بر کارشناسان امر اثبات شده که زبان خنده و شوخی از هر زبان دیگری، گیرا تر است.
عوامل «سفر به خیر» نیز این بار در قالب آیتم‌هایی که نمایش، دابسمش، بازخوانی ترانه‌های معروف با متن تغییر داده شده و آموزشی و ... را در برمی‌گرفت، تلاش کردند بار دیگر به یاد مردم بیاورند این سفری که در نخستین روزهای سال تجربه می‌کنند، می‌تواند آخرین تجربه‌ی جاده‌ای زندگی آنان باشد و اگر قوانین ساده راهنمایی و رانندگی را جدی نگیرند، به کام مرگ خواهند افتاد.
نکاتی بدیهی مثل عدم رانندگی هنگام خواب‌آلودگی و یا عدم سرعت و سبقت غیرمجاز، همان امور مخاطره‌آمیزیست که شاید رانندگان بارها و بارها از کنار آن عبور کنند اما از آنجا که حادثه خبر نمی‌کند، اولین باری که نمی‌توانند از چنگ آن رها شوند، آخرین بارشان نیز خواهد بود. به نظر می‌رسد تلخی و تندی این واقعیت را جز با زبان طنز نمی‌شد به مردم القا کرد و برنامه «سفر به خیر» این کار را در حد بضاعت خود به خوبی به انجام رساندند.
