برترین‌ها: مردم افغانستان حدود نیم قرن است که ایران را به مانند پلی برای رسیدن به کشورهای پیشرفته تصور می‌کنند، برخی از آنها در این امر موفق بوده و اکثریت ناموفق‌شان کشورمان را به عنوان موطن خود برمی‌گزینند. این رخداد، رنج مردم ایران که با تحریم‌های گوناگون و کمرشکن و سوء مدیریت مسئولان در عذاب هستند را دو چندان می‌کند به خصوص در چند سال گذشته و با بازگشت طالبان، هجوم افغان‌ها به کشور شدت گرفته که اثرات آن در شهرهای مختلف کشور به وضوح قابل مشاهده است. در این رابطه برخی مردم ضمن انتقاد از ناتوانی در جلوگیری از هجوم اتباع این کشور همسایه به ایران، استفاده از آنها در مراسمات مختلف و سخنرانی‌ها به عنوان مردم کشورمان را مردود دانستند.
رسول اسدزاده (روزنامه‌نگار) در این باره نوشت: هر سال در تعطیلات نوروزی، متروی تهران، بوستان‌ها و مراکز تفریحی رایگان شاهد حضور پر رنگ افغانی‌های ساکن تهران و حومه می‌شود. ایران برای افغانی‌ها یک کشور یدکی حساب می‌شود، هر وقت جنگ داخلی‌شان گُر می‌گیرد پیش فرض ذهنی آنها این است که ایران نقدا در دسترس است. ایران، منابع آن و امکانات یارانه‌ای آن، از خدمات بهداشت و درمان و آموزش تا نان و آب و فضای سبز و حمل و نقل عمومی، گاه و بی‌گاه در چند دهه اخیر مشاع ملتِ بدبخت بیچاره همسایه‌اش می‌شود. کشوری که زیر تامین امکانات اولیه برای زیست عزّتمندانه مردم خودش مانده، باید جورِ طالبان را هم بکشد. هربار ما درباره مسائل و معضلاتِ حضور خیل عظیم افغانی‌ها در ایران حرف می‌زنیم، موضوعات نژادپرستانه و فاشیستی هم مطرح می‌شود. در صورتی که نژادپرستی چیزی متفاوت با حبّ وطن و حساسیّت درباره فرهنگ و محیط زیست و جمعیتِ کشور است. قاطبه جمعیت افغانی مقیم ایران ( آنهایی که پس از به قدرت رسیدن دوباره طالبان ) به کشور ما سرازیر شدند، کم سواد، متعصب و دارای مقاومت عجیبی برای تلفیق در فرهنگ کشور میزبان هستند. نرخ زاد و ولد‌شان بسیار بالاست و چنانکه پیش‌تر نیز گفته شده، تعداد زیاد فرزندآوری در بین این جماعت، تکثیر بی‌رحمانه فقر و نکبت است. بیشتر کودکان افغانی به تحصیلات دبیرستانی نمی‌رسند و از سنین پایین به مشاغل بسیار سخت و خشن جذب می‌شوند. این روندِ بیمار را مقایسه کنید با مهاجرت ایرانی‌ها به کشورهای دیگر... ایرانی‌ها معمولا از طریق سرمایه گذاری، خرید ملک، کارآفرینی و تحصیل مهاجرت می‌کنند و حتی کم بضاعت ترین شان هم خیلی زود در فرهنگ کشور میزبان حل می‌شوند. آنهایی هم که با سرمایه اندک یا تحصیلات کم به کشوری مثل ترکیه مهاجرت می‌کنند شش هفت بچه نمی‌زایند... خلاصه تصاویری که از متروی تهران در این روزها منتشر شده، دوباره یکی دیگر از دردهای بی‌درمان کشورمان را بر سر زبان‌ها انداخته است. تعداد زیاد مهاجرینی که در سفره کوچکِ بازار کارِ این کشور، شریک و گاهی رقیب مردم ایران هستند.
برخی نظرات کاربران در این رابطه را مرور می‌کنیم:
هادی کسایی‌زاده (روزنامه‌نگار) درباره حضور اتباع افغان در جشن استادیوم آزادی نوشت: جمع زیادی از افغان‌ها در همایش دولتی و سیاسی با هزینه صدها میلیاردتومانی که هیچ حساب و کتاب شفافی هم ندارد در استادیوم آزادی خوش گذراندند.
وحید جعفری (فعال توئیتری) از برخورد دوگانه با اتباع افغانستانی انتقاد کرد: روزی اعلام می‌کنند افاغنه را در خیابان و میادین و پارکها ببینند جمعشان می‌کنند اما در این مراسم‌ها هیچ کاری شون ندارند که هیچ تازه حمایت و سازماندهی هم می‌کنند...
کاربری توئیتری به نام «میرزا آقاخان کرمانی» هم از حضور اتباع در سخنرانی رئیسی نوشت: در مراسم احیای شب بیست و یکم در مرقد خمینی که با حضور رئیسی برگزار شد، تعداد افاغنه به حدی زیاد بود که درصد عمده جمعیت حاضران رو تشکیل می دادند!
کاربری به نام «رویا» از حضور پرتعداد این اتباع در بوستان‌ها گلایه کرد: امروز تو پارک نگاه میکردم موقع پیاده روی، هشتاد درصد خانواده‌ها و بچه‌هاشون افغان بودند!!! کلا تهران شده کابل! ترسناک شده این حجم مهاجر! روشنفکربازی هم درنیارید که ما قابل مقایسه با کشورهای مهاجر پذیر نیستیم.
تصویری که هادی کسایی‌زاده (روزنامه‌نگار) از یک مراسم افطاری در جنوب تهران منتشر کرد و نوشت: سفره افطار انداختن در یک امامزاده در کهریزک دیدند همه افغان بودند. فقط چند نفر ایرانی بودند.
اما کاربری به نام «متفکر» نظری برخلاف نظر اغلب کاربران داشت: این عکس رو گرفتن نوشتن: حضور پرتعداد مهاجرین افغان در متروی پایتخت. خوبه همین عکس رو از اهواز بگیرم بنویسم حضور پرتعداد مهاجرین بختیاری؟ اگر گفتید ایرانی میتونه هرجای ایران بره خودتون میگید افغانستان جز حوزه فرهنگی و جغرافیای ایران بزرگ هست!
