عفونت ویروس پاروویروس چه علائمی دارد؟
عفونت پاروویروس Parvovirus یک بیماری شایع و بسیار مسری دوران کودکی است. به دلیل بثورات متمایز صورت که ایجاد می‌شود، گاهی اوقات به آن بیماری سیلی گونه می‌گویند. عفونت پاروویروس به عنوان بیماری پنجم نیز شناخته می‌شود، زیرا از نظر تاریخی، پنجمین لیست بیماری‌های رایج دوران کودکی است که با راش مشخص می‌شود.
در بیشتر کودکان، عفونت پاروویروس خفیف است و نیاز به درمان کمی دارد. اما در برخی از بزرگسالان، عفونت می‌تواند جدی باشد. عفونت پاروویروس در برخی از زنان باردار می‌تواند منجر به مشکلات جدی سلامتی برای جنین شود. این عفونت همچنین برای افراد مبتلا به انواع کم خونی یا افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند جدی‌تر است.
علائم
اکثر افراد مبتلا به عفونت پاروویروس هیچ علامت یا علامتی ندارند. هنگامی که علائم ظاهر می‌شوند، بسته به سن شما در هنگام ابتلا به این بیماری بسیار متفاوت هستند.
علائم پاروویروس در کودکان
علائم و نشانه‌های اولیه عفونت پاروویروس در کودکان ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- تب
- ناراحتی معده
- سردرد
- آبریزش بینی
بثورات متمایز صورت
چند روز پس از ظهور علائم اولیه، یک بثورات قرمز متمایز و متمایز ممکن است روی صورت کودک شما ظاهر شود – معمولاً در هر دو گونه. در نهایت ممکن است به بازو‌ها، تنه، ران‌ها و باسن گسترش یابد، جایی که راش ظاهری صورتی، توری و کمی برجسته دارد. بثورات ممکن است خارش دار باشد، به خصوص در کف پا.
به طور کلی، بثورات نزدیک به پایان بیماری رخ می‌دهد. ممکن است بثورات را با سایر بثورات ویروسی یا راش‌های مرتبط با دارو اشتباه بگیرید. بثورات ممکن است تا سه هفته ظاهر شوند و از بین بروند و زمانی که کودک شما در معرض دمای شدید قرار می‌گیرد یا زمانی را زیر نور خورشید می‌گذراند، بیشتر نمایان می‌شود.
علائم پاروویروس در بزرگسالان
بزرگسالان معمولاً دچار بثورات سیلی روی گونه نمی‌شوند. در عوض، قابل توجه‌ترین علامت عفونت پاروویروس در بزرگسالان درد مفاصل است که از روز‌ها تا هفته‌ها طول می‌کشد. مفاصلی که بیشتر تحت تاثیر قرار می‌گیرند دست، مچ دست، زانو و مچ پا هستند.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
به طور کلی، برای عفونت پاروویروس نیازی به مراجعه به پزشک ندارید. اما اگر شما یا فرزندتان یک بیماری زمینه‌ای دارید که ممکن است خطر عوارض را افزایش دهد، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. این شرایط عبارتند از:
- کم خونی داسی شکل
- اختلال در سیستم ایمنی
- بارداری
علل
پاروویروس انسانی B19 باعث عفونت پاروویروس می‌شود. این با پاروویروسی که در سگ‌ها و گربه‌ها دیده می‌شود متفاوت است، بنابراین نمی‌توانید عفونت را از حیوان خانگی دریافت کنید یا برعکس.
عفونت پاروویروس انسانی در میان کودکان دبستانی در طول شیوع بیماری در ماه‌های زمستان و بهار شایع‌تر است، اما هر کسی ممکن است در هر زمانی از سال به آن مبتلا شود. از فردی به فرد دیگر، درست مانند سرماخوردگی، اغلب از طریق تنفس، سرفه و بزاق دهان سرایت می‌کند، بنابراین می‌تواند از طریق تماس نزدیک بین افراد و تماس دست به دست سرایت کند.
عفونت پاروویروس نیز می‌تواند از طریق خون پخش شود. یک زن باردار آلوده می‌تواند ویروس را به کودک خود منتقل کند.
این بیماری در هفته قبل از ظهور بثورات مسری است. پس از ظاهر شدن بثورات، شما یا فرزندتان دیگر مسری محسوب نمی‌شوید و نیازی به جدا شدن ندارید.
عوارض
پاروویروس و کم خونی
عفونت پاروویروس می‌تواند عوارض جدی برای افراد مبتلا به کم خونی ایجاد کند. کم خونی وضعیتی است که در آن سلول‌هایی که اکسیژن را به تمام قسمت‌های بدن شما (گلبول‌های قرمز) حمل می‌کنند، سریع‌تر از مغز استخوان شما می‌تواند جایگزین آن‌ها شود، مصرف می‌شوند. عفونت پاروویروس در افراد مبتلا به کم خونی ممکن است تولید گلبول‌های قرمز را متوقف کند و باعث بحران کم خونی شود. افراد مبتلا به کم خونی داسی شکل در معرض خطر خاصی هستند.
پاروویروس همچنین می‌تواند باعث کم خونی و عوارض مربوط به آن در موارد زیر شود:
- کودکان متولد نشده زنان مبتلا به پاروویروس در دوران بارداری
- افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند
عفونت پاروویروس در بارداری
عفونت پاروویروس در دوران بارداری گاهی بر گلبول‌های قرمز جنین تأثیر می‌گذارد. اگرچه غیر معمول است، اما ممکن است باعث کم خونی شدید شود که می‌تواند منجر به سقط جنین یا مرده زایی شود. به نظر می‌رسد خطر جنین در نیمه اول بارداری بیشتر باشد.
پاروویروس در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند
عفونت پاروویروس همچنین می‌تواند باعث کم خونی شدید در افرادی شود که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، که ممکن است ناشی از:
- عفونت HIV
- درمان‌های سرطان
- دارو‌های ضد رد پس از پیوند اعضا استفاده می‌شود
پیشگیری
هیچ واکسنی برای جلوگیری از عفونت پاروویروس انسانی وجود ندارد. هنگامی که به پاروویروس آلوده شدید، مصونیت مادام العمر بدست می‌آورید. شما ممکن است با شستن مکرر دست‌ها و دست‌های فرزندتان، دست زدن به صورت خود، دوری‌کردن از افراد بیمار و عدم استفاده از غذا یا نوشیدنی مشترک، احتمال ابتلا به عفونت را کاهش دهید.
تشخیص
حدود نیمی از بزرگسالان نسبت به عفونت پاروویروس ایمن هستند، به احتمال زیاد به دلیل عفونت قبلی و ناشناخته دوران کودکی. افرادی که در معرض خطر عوارض شدید پاروویروس هستند ممکن است از آزمایشات خونی بهره‌مند شوند که می‌تواند به تشخیص مصونیت آن‌ها در برابر پاروویروس کمک کند یا اینکه اخیراً آلوده شده‌اند.
درمان
برای عفونت پاروویروس بدون عارضه، درمان خودمراقبتی در خانه به طور کلی کافی است. افراد مبتلا به کم خونی شدید ممکن است نیاز به بستری در بیمارستان و دریافت خون داشته باشند. کسانی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند ممکن است آنتی بادی‌ها را از طریق تزریق گلوبولین ایمنی برای درمان عفونت دریافت کنند.
شیوه زندگی و درمان‌های خانگی
درمان خودمراقبتی در درجه اول با هدف تسکین علائم و نشانه‌ها و کاهش هر گونه ناراحتی انجام می‌شود. مطمئن شوید که شما یا فرزندتان استراحت کافی داشته باشید و مایعات زیادی بنوشید. استامینوفن (تیلنول، سایرین) ممکن است به کاهش دمای بیش از 102 فارن‌هایت (39 درجه سانتیگراد) یا درد‌های جزئی کمک کند.
هنگام دادن آسپرین به کودکان یا نوجوانان احتیاط کنید. اگرچه آسپرین برای استفاده در کودکان بزرگتر از 3 سال تایید شده است، کودکان و نوجوانانی که از آبله مرغان یا علائم مشابه آنفولانزا بهبود می‌یابند هرگز نباید آسپرین مصرف کنند. این به این دلیل است که آسپرین با سندرم ری، یک بیماری نادر اما بالقوه تهدید‌کننده زندگی، در چنین کودکانی مرتبط است.
منزوی کردن کودک بیمار غیرعملی و غیر ضروری است. تا زمانی که بثورات ظاهر نشود، متوجه نخواهید شد که فرزندتان عفونت پاروویروس دارد و تا آن زمان، کودک شما دیگر مسری نیست.
