به گزارش همشهری آنلاین به نقل از هنرآنلاین، بالحسین که آن زمان عکاس ورزشی بود، برای تامین هزینه‌های زندگی تصمیم گرفت با الهام گرفتن از چارلی چاپلین مردم را بدون بر زبان آوردن حتی یک واژه بخنداند و بگریاند. حالا دیگر حدود ۳۰ سال است مردم رباط، پایتخت مغرب تقریبا هر روز «چارلو» را می‌بینند و با کارهایش شاد می‌شوند. هر چند این کار روزانه برای چارلو در ماه فقط ۱۵۰ دلار درآمد دارد.
عبدالسلام همیشه همراه خودش بادکنک و کلاه و کفش بزرگ و ابزار گریم و البته کمی دانه برای کبوترها دارد. او برای اینکه گذشته‌اش را فراموش نکند، عکس‌های دوران جوانی‌اش هم به خیابان‌های رباط می‌آورد و گاهی به آنها نگاه می‌کند. عبدالسلام در دهه ۱۹۸۰ به خاطر فعالیت‌های سیاسی در دوران شاه حسن دوم یک سال در زندان گذراند و بعد که بیرون آمد، چارلو شد.
او با مادرش در حومه رباط زندگی می‌کند و پس از کار روزانه، به خانه بازمی‌گردد تا از گردش روزگار با مادر بگوید. بالحسین روزها کنار خیابان منتظر می‌نشیند تا کسی از راه برسد و برای دیدن تصویر چارلو انعامی به او بدهد.
