در این رابطه در پژوهشی با عنوان «مروری بر نقش مشارکت جامعه در برنامه‌های ارتقاء سلامت» آمده است: در بحث مشارکت جوامع و مردم نه تنها در حوزه سلامت بلکه در مباحث توسعه پایدار نیز مورد توجه است. در واقع مشارکت به مفهوم ایجاد فرصت‌هایی است که همه اعضای یک اجتماع محلی و جامعه بزرگ‌تر را قرار به مشارکت فعال و مؤثر در فرآیند توسعه و بهره‌برداری نماید. اساساً رویکرد جامعه محوری از اقدامات توسعه‌ای منشأ گفته است.
در این پژوهش که توسط نسترن کشاورز محمدی و فرح السادات بحرینی در گروه آموزش بهداشت و ارتقاء سلامت دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام شده، بیان شده است: طراحان دیدگاه‌های نوین در برنامه‌های ارتقاء سلامت، در جستجوی مشارکت جامعه به عنوان شریکی فعال در تمام برنامه‌های مرتبط با ارتقاء سلامت هستند. باید توجه داشت که مشارکت افراد تنها در جوامع کوچک و محلی کاربرد ندارد و امروزه مشارکت اجتماعی به عنوان جزء اساسی سلامت جامعه و برنامه‌های توسعه‌ای سلامت محسوب می‌شود.
در این پژوهش عنوان شده است: اهمیت جلب مشارکت مردمی و تقویت اقدام اجتماعی برای سلامت از دیرباز در نظام سلامت ایران نیز مطرح شده است. برنامه به‌ورزی، رابطان سلامت و ابتکارات اجتماع محور ازجمله مهمترین تجارب موفق در ایران است.
در این مقاله در مورد روش‌های جلب مشارکت جامعه در اجرای برنامه‌های ارتقاء سلامت گفته شده است: بر اساس نتایج استفاده از کانال‌های ارتباطی متنوع و متناسب با فرهنگ مردم، درگیر کردن مستقیم جوامع، ایجاد محیط حامی مشارکت، ارائه مشوق‌های اقتصادی، استفاده از روش‌های جدید و خلاقانه در جلب مشارکت جامعه در برنامه‌ریزی‌های ارتقای سلامت جامعه موثر هستند.
در این بررسی در مورد روش‌های جلب مشارکت جامعه در اجرای برنامه‌های ارتقاء سلامت گفته شده است: بر اساس نتایج به دست آمده روش‌های جلب مشارکت با توجه به شرایط جامعه تعیین می‌شود. ایجاد تعامل بین جوامع، انتخاب تسهیل کننده و مشاوران اجتماعی از بین افراد محلی، انجام مداخلات آسان، سریع و زودبازده و ارائه فوری نتایج و دستاوردهای هرمرحله به جامعه، حفظ توازن قدرت بین ذی‌نفعان از روش‌هایی هستند که می‌تواند در جلب مشارکت جامعه برای اجرای برنامه‌های ارتقاء سلامت مؤثر باشند.
در این مقاله بیان شده است: روش‌های جلب مشارکت در برنامه‌های سلامت، بر اساس شرایط جوامع تعیین شده و متنوع هستند. فقدان مشارکت جامعه در برنامه‌ها منجر به کاستی‌های زیاد و هزینه اضافه برای سیستم‌های دولتی می‌شود. اما شرایط جوامع شامل شرایطی که مردم در آن رشد کرده، زندگی و کار نموده‌اند، همچنین سن افراد جامعه، همگی بر وضعیت این مشارکت و در نهایت بر وضعیت سلامت تاثیرگذار هستند. نابرابری در این شرایط خود منجر به نابرابری‌های سلامت می‌شود. خوشبختانه اکثریت قریب به اتفاق این نابرابری‌ها در سلامت، چه در بین و چه در داخل کشورها، قابل اجتناب‌اند. موفقیت در کشور ما در عرصه بهبود سلامت و کاهش این بی عدالتی‌ها بستگی به توجه جدی به علل اجتماعی زمینه‌ای آن دارد.
روش‌های جلب مشارکت در برنامه‌های سلامت، بر اساس شرایط جوامع تعیین شده و متنوع هستند. فقدان مشارکت جامعه در برنامه‌ها منجر به کاستی‌های زیاد و هزینه اضافه برای سیستم‌های دولتی می‌شود. اما شرایط جوامع شامل شرایطی که مردم در آن رشد کرده، زندگی و کار نموده‌اند، همچنین سن افراد جامعه، همگی بر وضعیت این مشارکت و در نهایت بر وضعیت سلامت تاثیرگذار هستند. نابرابری در این شرایط خود منجر به نابرابری‌های سلامت می‌شود.
همچنین در این مقاله عنوان شده است: خوشبختانه اکثریت قریب به اتفاق این نابرابری‌ها در سلامت، چه در بیرون و چه در داخل کشورها، قابل اجتناب‌اند. موفقیت ایران در عرصه بهبود سلامت و کاهش این بی‌عدالتی‌ها بستگی به توجه جدی به علل اجتماعی زمینه‌ای آن دارد.
در این پژوهش آمده است: مشارکت جامعه، به ویژه در بین اعضای فقیرتر جوامع، به بهبود سلامت کمک زیادی کرده است. در پژوهشی که به صورت مرور سیستماتیک انجام شده تحلیل شده است که، شواهد جامعی وجود دارد که مداخله اجتماع محور منجر به کاهش نابرابری‌ها در سلامت می‌شود. تحلیل منابع بررسی شده و دسته بندی‌های به دست آمده در مطالعه حاضر نشان دادند که برای جلب مشارکت جامعه در برنامه‌های ارتقاء سلامت، تعهد سیاسی دولت، توجیه مردم و کلیه ذی‌نفعان، استفاده از نیروهای بومی، سپردن مسئولیت اجرایی و مدیریتی به ذی‌نفعان اصلی برنامه و انجام آموزش‌های همزمان در پیشبرد و تداوم برنامه انجام شده و موفقیت آمیز بوده است.
بر اساس نتایج این پژوهش انواع روش‌های برنامه‌ریزی و اجرا در جلب مشارکت جامعه و دستیابی به اهداف برنامه‌ریزی وجود دارد که با موفقیت پیاده سازی شده‌اند و می‌توانند توسط مدیران دولتی و خصوصی، جهت افزایش شاخص‌های سلامت برای همکاری اجتماع و توانمندسازی جامعه، انجام وظایف و مشارکت در پروژه‌ها انجام شوند.
بسیج منابع محلی، ایجاد یک چشم انداز از پروژه، پیروی از هنجارهای عملیاتی، اصول و ارزش‌های اصلی مشارکت، تعهد در انتقال یافته‌ها بر مداخلات و سیاست‌ها و تعهد سیاسی دولت برای اجرای موفق برنامه‌ها، سرمایه‌گذاری برای ایجاد تیم همکاری جهت پروژه‌های بعدی مشارکت اجتماعی، توجیه ذی‌نفعان در پیشبرد مؤثر و تداوم برنامه، سپردن مسئولیت‌های اجرایی و مدیریتی به ذی‌نفعان اصلی برنامه و آموزش‌های همزمان، در افزایش مشارکت جوامع در دستیابی به اهداف برنامه‌های ارتقا سلامت تأثیر بسزایی دارند.
انتهای پیام
