اصحاب «ما می‌توانیم» در گام دوم انقلاب

خبرگزاری میزان _ حسین ارجلو در روزنامه حمایت نوشت: عده‌ای برای توجیه نقص‌ها و ناکارآمدی‌ها عادت کرده‌اند بلافاصله تحریم‌ها را مقصر اوضاع کشور معرفی کنند تا تفسیری برای ترجیع‌بند «ما نمی‌توانیم» داشته باشند! وقتی مسئله تحریم مطرح شود، نتوانستن‌ها به‌ظاهر توجیه پیدا می‌کند و به‌عنوان آسان‌ترین راه برای گریز از پاسخگویی، آدرس فلان پایتخت خارجی و بهمان مسئول معاند داده می‌شود. حنای این فرافکنی، اما دیگر رنگی ندارد و مردم باور نمی‌کنند کشوری زرخیز همچون ایران، با داشته‌ها و اندوخته‌های داخلی فراوان درگیر مشکلات معیشتی باشد.

 

این سؤال به جد مطرح است که گرانی مرغ و تخم‌مرغ، یله بودن قیمت مسکن و دیگر کالا‌های مصرفی چه ارتباطی با تحریم‌ها دارد؟ پاسخ هر چه باشد، مسئول یا مسئولان مربوطه از سوء تدبیر تبرئه نمی‌شوند. چندی پیش، یکی از دست‌اندرکاران مهم امور صنعتی و تجاری گفته بود که ۸۵ درصد نهاده‌های دامی و طیور از خارج تأمین می‌شود و دلیل سر به فلک کشیدن قیمت این کالا، تأمین نشدن غذای مرغ است.

 

خب، تولید نهاده‌های دامی و غذای طیور مگر چه ساز و کار پیچیده‌ای دارد که باید حتماً از خارج وارد شود؟ آیا جز این است که منافع کلان عده‌ای از این راه تأمین‌شده و در صورت تولید آن در داخل، بساطشان برچیده خواهد شد؟ وقتی جوانان ما و متخصصان متعهد ما قادرند ماهواره‌های پیشرفته به فضا پرتاب کنند، خجالت‌آور است که کمیت کشور در مسئله بسیار بسیار ساده‌تری مثل تولید مرغ لنگ بماند.

 

علاوه بر این، موضوع شیوع کرونا نیز نمی‌تواند به‌عنوان یک فاکتور مخل و فراگیر مطرح شود. هرچند که این بیماری برخی کسب‌وکار‌ها را تحت‌الشعاع قرار داد، اما تولیدکنندگان بسیاری نیز با رعایت شیوه‌نامه‌ها، کارگران را به مدار تولید بازگرداندند و حتی بعضی از صنایع، سود بیشتری نسبت به دوره پیش از کرونا کسب کردند.

 

بنابراین، چنانچه مسئولی می‌دانست یا می‌توانست با پیش‌بینی‌های لازم، جلوی بحران‌آفرینی را بگیرد، کفایت لازم برای تصدی مشاغل مهم را نداشته و ندارد و اگر فاقد چنین توانایی اولیه‌ای بوده، اساساً انتصاب او و امضایی که پای حکم او خورده، باطل و بی‌اعتبار است. امروز نگاه ملت از قله‌های بزرگ فتح‌شده، پرشده است و فرهنگ «ما نمی‌توانیم»، «نمی‌دانستیم» و «نگذاشتند» فارغ از خاستگاه سیاسی آن، هیچ خریداری ندارد.

 

از طرفی، تجربه حدود یک دهه گذشته نشان داده که پادزهر ریشه‌ای و اساسی این توجیهات و رخت بربستن این اظهارات از ادبیات سیاسی کشور، بنا کردن ارکان تولید در داخل و خنثی‌سازی تحریم‌ها از این طریق است. هرچقدر چشم‌به‌راه جنتلمن‌ها برای مذاکره باشیم، فرجی در پی ندارد، بلکه موانع جدیدتری پیش پای کشور می‌گذارند. شاهد این مدعا آنکه جمهوری اسلامی پیش از مذاکرات و حصول برجام، مشکلاتی به‌مراتب کمتر از دوران به‌اصطلاح پساتوافق داشت. نمونه دیگر، اظهارات «نیکی هیلی»، نماینده پیشین آمریکا در سازمان ملل است که با افتخار از خروج ترامپ از توافق هسته‌ای سخن گفت و فاش کرد که قصد واشنگتن از اعمال تحریم‌های سنگین، کشاندن مردم به خیابان‌ها و رو در رو قرار دادن آن‌ها با نظام بود!

 

با این حساب، مشکل از تحریم و تهدید و کرونا نیست، بلکه ناشی از بی‌اعتنایی و عدم اعتقاد به گفتمان «ما می‌توانیم» است. این رویکرد که به گفته رهبر عزیزمان، ایرانی‌ها اعم از زن و مرد، پیر و جوان می‌توانند حتی در شرایط دشوار و علیرغم کمبود مواد اولیه، ۱۰ برابر توان فعلی تولید کنند، باید به سکه رایج مسئولان و مردم تبدیل شود. جمهوری اسلامی در رتبه بسیار درخشانی از پیشرفت‌های علمی قرار دارد و وقتی به‌طور مثال در حوزه سلول‌های بنیادی در رتبه سوم جهانی می‌درخشیم، مقام دوم در ساخت پهپاد‌های رادارگریز را کسب کرده‌ایم، جایگاه هشتم فناوری‌های هسته‌ای را در اختیار داریم، رتبه چهارم فناوری ساخت نیروگاه تولید انرژی خورشیدی را به دست آوردیم و ... به‌سادگی می‌توانیم از بن‌بست‌ها – به‌شرط اعتماد به جوانان – خارج شویم و به‌پیش برویم.

 

در ماه‌های نخست و بحرانی شیوع کرونا، کادر درمان و عموم مردم از کمبود مواد اولیه بهداشتی مانند ماسک و مواد ضدعفونی‌کننده رنج می‌بردند و محتکران و قاچاقچیان هم این مشکل را دوچندان کرده بودنداما با بسیج همه امکانات و ورود جهادی داوطلبان و برخی مسئولان به موضوع تولید این مواد، در مدت کوتاهی نیاز کشور به این اقلام ضروری مرتفع شد و شعار «ما می‌توانیم» به‌خوبی محقق گردید. این در حالی بود که به‌اصطلاح قطب‌های سرمایه‌داری و کشور‌های پیشرفته در حوزه پزشکی، درمانده بودند و محموله‌های ماسک یکدیگر را با شترش می‌دزدیدند!

 

متأسفانه این باور در میان بخشی از تصمیم سازان و تصمیم گیران وجود دارد که تا وقتی تحریم هست و آمریکا بنای ناسازگاری با ایران را گذاشته، نمی‌توان به آینده خوش‌بین بود. این افراد که هیچ فرصتی را برای ترویج توهم «ما نمی‌توانیم» از دست نمی‌دهند، همان جماعتی هستند که  یک روز مدعی می‌شوند ایرانی جز طبخ قورمه‌سبزی و آبگوشت بزباش هنری ندارد و روز دیگر می‌گویند آمریکا به طرفه‌العینی می‌تواند همه تأسیسات دفاعی کشور را از کار بیندازد. مرعوب غرب شدن، صدالبته محصولی جز این ندارد و برون داد آن در عرصه اقتصاد و تولید نیز بی‌نیاز از واگویه است.

 

درد حال حاضر نخبگان و تولیدکنندگان، فشار‌های خارجی نیست، بلکه خودتحریمی‌ها و دگم‌اندیشی‌هایی است که جز غرب، قبله دیگری نمی‌شناسد. تا وقتی در‌های واردات کالا‌های مشابه باز است و مادامی‌که کالا‌های دانش‌بنیان از خارج وارد می‌شوند، محصولات ایرانی مجالی برای رقابت ندارند و به‌تدریج به حاشیه می‌روند. اما قرار نیست برای همیشه در روی این پاشنه بچرخد چراکه دوره این تفکر گذشته و هسته‌های جهادی و انقلابی مثل همیشه در ایام طوفانی و سخت، به میدان می‌آیند و در گام دوم انقلاب با کار و تلاش شبانه‌روزی، مایه امید و دلگرمی مردم می‌شوند. به تعبیر آیت‌الله رئیسی؛ «ما یقین داریم که فرهنگ ما می‌توانیم بر فرهنگ «ما نمی‌توانیم» فائق خواهد آمد و در بستر گام دوم باید به اصحاب «ما می‌توانیم» میدان داد.»