به گزارش ایسنا و به نقل از تک اکسپلوریست، برای ارزیابی شدت علائم، پزشکان برخی آزمایشات مانند آزمایش‌هایی که سرعت راه رفتن را اندازه گیری می‌کنند، انجام می‌دهد. این آزمایشات معمولاً هر چند ماه یک بار در کلینیک انجام می‌شوند.
معمولاً نحوه راه رفتن ششمین علامت حیاتی است و با امید به زندگی نیز ارتباط دارد. به عنوان مثال ، اگر بیماران سریعتر راه بروند، می‌توانند انتظار عمر طولانی‌تری داشته باشند.
در این مطالعه جدید دانشمندان مؤسسه پلی‌تکنیک فدرال لوزان با کمک محقق ایرانی "آرش عطرسایی" تعیین کردند که چگونه سرعت حرکت در بیماری پارکینسون تحت تأثیر قرار می‌گیرد. در این مطالعه، محققان ۲۷ بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون را مورد بررسی قرار دادند.
سپس یک حسگر در کف پای آنها گذاشتند که سرعت راه رفتن آنها را ثبت می‌کرد. طی ارزیابی بالینی، از این بیماران خواسته شد که دو نوع آزمایش راه رفتن انجام دهند. در یک آزمایش افراد می‌بایست ۲۰ متر در یک خط مستقیم راه بروند. در آزمایشی دیگر از آنها خواسته شد تا پنج بار در یک محیط دایره شکل راه بروند.
این آزمایشات در دو نوبت یعنی هنگامیکه بیماران برای کاهش مشکلات حرکتی دارو مصرف می‌کردند و زمانیکه مصرف دارو را متوقف می‌کردند، انجام شد. دانشمندان براساس داده‌های حسگرهای مذکور،میزان متوسط و بیشترین سرعت راه رفتن را برای هر فرد محاسبه کردند.
آرش عطرسایی، نویسنده ارشد مطالعه در این زمینه گفت: فعالیت‌های روزانه می‌توانند اطلاعات بیشتری به ما بدهند و به ما بگویند که در زندگی واقعی چه اتفاقی می‌افتد ، بنابراین ما از بیماران خواستیم که به خانه بروند و برای یک روز حسگر را بپوشند. سپس با استفاده از الگوریتم های معتبری که داده‌های حرکتی حسگرها را تجزیه و تحلیل می‌کنند سرعت راه رفتن بیماران را به صورت شبانه روزی و به روشی عینی کنترل کردیم.
به طور متوسط، مشخص شد که سرعت راه رفتن بیماران در خانه و کلینیک یکسان است. این تجزیه و تحلیل همچنین نشان داد که افراد تمایل دارند در مراحل کوتاه پیاده روی، کندتر حرکت کنند.
در طی فعالیت‌های روزمره برخی از بیماران حتی سریعتر از حداکثر سرعتی که در کلینیک راه می‌رفتند حرکت کردند. این عمل که "قدم های استثنایی" نامیده می‌شود و معمولاً بین ۳۰ دقیقه تا سه ساعت پس از مصرف داروهای آنها اتفاق می‌افتد.
عطرسایی در انتها افزود: یافته‌ها نشان می‌دهند که نظارت بر سرعت راه رفتن در طول فعالیت‌های روزانه با استفاده از فناوری پوشیدنی می‌تواند به پزشکان کمک کند تا بسته به علائم حرکتی بیماران ، دوزهای دارو مناسبی را تجویز کنند. علاوه بر این حسگرها و الگوریتم‌ها به پزشکان امکان می‌دهد تا بیماران را از راه دور کنترل کنند که این امر می‌تواند به محافظت از افراد آسیب پذیر در شرایطی مانند بیماری همه گیر کرونا کمک کند.
انتهای پیام
