این صنعت در طول تاریخ فراز و نشیب‌های زیادی را به خود دیده است. در دوران پس از انقلاب اسلامی و با توجه به جایگاه فرش دستباف ایرانی، صادرات این کالای ایرانی در سال ١٣٧٢ با افزایش نزدیک به ٢میلیارد دلار به اوج خود رسیده و برای ٥ تا ٧ میلیون نفر اشتغال ایجاد کرده است. دهه ۷۰ اوج صادرات فرش دستباف بوده و بعد از این دهه با کاهش تدریجی صادرات این کالا روبه رو بوده ایم؛ به‌نحوی‌که آمار صادرات این کالا به میزان ٢٤٠میلیون دلار در سال ١٣٩٧ و پس از اعمال تحریم توسط کشور آمریکا در سال ٩٨ معادل ٧٠میلیون دلار و در سال ۹۹ ارزش صادرات کالای موصوف حدود ٥٠ میلیون دلار بوده است. براساس برآورد‌های انجام شده در حال حاضر این صنعت به صورت مستقیم برای جمعیتی معادل ۵/ ۱ میلیون نفر اشتغال ایجاد کرده که البته به نظر می‌رسد آمار اشتغال فوق مشتمل بر تولید فرش‌های صادراتی فروش رفته برای مصرف داخلی است. از جمله عوامل موثر در کاهش صادرات فرش دستباف ایرانی عبارتند از: ۱- وجود رقبای جدی همانند کشورهای هند، نپال، پاکستان و... که با برنامه‌ریزی و حمایت موثر از بافندگان و رعایت سلیقه بازار سهم عمده ای از فروش بازار فرش را به خود اختصاص داده‌اند، ۲- وجود تحریم‌های متعدد علیه صادرات کشور که سبب دشواری دسترسی به بازارهای صادراتی هدف بوده است، ٣- عدم ارائه تسهیلات صادراتی به صادرکنندگان از جمله جوایز صادراتی، وام با بهره کم برای تامین بخشی از هزینه حمل و نقل و شرکت در نمایشگاه بین‌المللی و...، ٤- وضع پیمان ارزی با توجه به شرایط حاکم، ٥- وجود قوانین و مقررات بازدارنده و ۶-گرانی مواد اولیه تولید فرش. ارونقی با توجه به این توضیحات و در راستای توسعه و تقویت صادرات فرش پیشنهاد داده است، صادرات فرش دستباف ایرانی از برگشت ارز حاصل از صادرات معاف شود. جزئیات این نامه به وزیر صمت نیز ارسال شده است.
