به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، در دعای روز هفتم ماه مبارک رمضان سه درخواست کلی از خداوند متعال داریم: اول، یاری خواستن برای ادای روزه و قیام (عبادت)، دوم، دوری از بیهودگی و گناهان و سوم، روزی شدن ذکر دائمیِ خدا.
در این دعا می‌خوانیم «اللهمّ اعنّی فیهِ علی صِیامِهِ و قیامِهِ و جَنّبنی فیهِ من هَفَواتِهِ وآثامِهِ و ارْزُقْنی فیهِ ذِکْرَکَ بِدوامِهِ بتوفیقِکَ یا هادیَ المُضِلّین؛ خدایا یاری کن مرا در این روز بر روزه گرفتن و قیام (عبادت) و دورم بدار در آن از بیهودگی و گناهان و روزیم کن در آن ذکرت را برای همیشه به توفیق خودت ای راهنمای گمراهان.»
در فراز سوم این دعا عبارت « ارْزُقْنی فیهِ ذِکْرَکَ بِدوامِهِ» از ارزش بسیار بالایی برخوردار است؛ چه اینکه در آیات فراوانی از قرآن نسبت به پایبندی به «ذکر» تأکید شده است. حداقل دو معنی را برای ذکر بر شمرده‌اند: 1ـ ذکر زبانی 2ـ یاد کردن. اما در اوج درجۀ معنایی ذکر، مفهومی به نام «قرب و محضریت» قرار دارد. انسان مؤمنی که خود را در محضر احساس کند، ناخودآگاه به یاد خدا است؛ در واقع تداوم یاد خدا برای انسان محضریت می‌آورد و مؤمنِ در محضر، سعی دارد نسبت به حریم خدا خشیت داشته باشد؛ یعنی هر عمل خطایی را از خود بروز ندهد.
این درجه از معنای ذکر را در آیات 10 و 11 سورۀ اعلی به وضوح می‌بینیم: «سَيَذَّكَّرُ مَنْ يَخْشى»، «وَ يَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى». یعنی به زودی (به ذکر تو) متذکر می‌شود آنکه اهل خشیت است و آنکه شقاوت بیشتری دارد، از آن (ذکر) دور می‌شود. در این دو آیه «سَيَذَّكَّرُ» در مقابل «يَتَجَنَّبُهَا» قرار دارد و به اعتبار «تُعرفُ الأشیاء بِأضدادِها» که اشیاء با ضدشان شناخته می‌شوند، اگر «سَيَذَّكَّرُ» به معنای «قُرب» تا رسیدن به محضریت است، «يَتَجَنَّبُهَا» نیز به معنای دوری (از ذکر) است. از این جهت اهل خشیت آن عده از مؤمنانی هستند که به قدری در محضریت خدا قرار دارند که نسبت به آلودگی حریم خدا به خطا و گناهان «بیم» دارند؛ لذا عملی انجام نمی‌دهند که مخالف محضریت الهی باشد. لذا در این دعا دوام محضریت خدا در تمام طول ایام سال را می‌طلبیم که این خود بهترین توفیق خداوند است.
شرح دعای روز ششم ماه رمضان / کسانی که خدا آنها را رها کرده است
انتهای‌پیام/
