۱۵ نفری که به مدت چهل روز در غار به دور از نور طبیعی و وسایل الکترونیکی مانده بودند در روز شنبه از غار خارج شدند.
به گزارش ایسنا و به نقل از فیز، این گروه اعلام کردند که زمان درون این غار کندتر می‌گذشته است جایی که از نور طبیعی و ساعت محروم بودند.
این ۱۵ نفر با صورت‌های رنگ پریده در حالی که لبخند می‌زدند غار لومبریوز(Lombrives) فرانسه را ترک کردند و در حالی که عینک‌های مخصوص زده بودند در میان تشویق حضار وارد نور روز شدند.
مارینا لانچون(Marina Lançon)، ۳۳ ساله که یکی از هفت زنی است که در این غار ماندند می‌گوید: انگار مدتی همه‌چیز متوقف شده بود و من عجله‌ای برای انجام کاری نداشتم. او که دوست داشت چند روز بیشتر درون غار بماند خوشحال است که دوباره وزش باد را روی صورتش حس می‌کند و صدای پرندگان را می‌شوند. او قصد ندارد تا چند روزی سراغ تلفن هوشمندش برود و می‌خواهد از بازگشت سریع و ناگهانی به دنیای واقعی دوری کند.
این گروه به مدت ۴۰ شبانه روز درون غار زندگی کردند که بخشی از برنامه‌ی "زمان عمیق"(Deep Time) بوده است. هیچ نور خورشیدی وجود نداشت و دما ۱۰ درجه‌ی سانتی‌گراد بود و رطوبت نسبی درون غار ۱۰۰ درصد بوده است. آنها هیچ ارتباطی با جهان بیرون و خانواده و دوستانشان نداشتند و هیچ اطلاعات جدیدی از همه‌گیری نیز دریافت نمی‌کردند.
محققان موسسه‌ی "سازگاری بشر" که برنامه‌ی ۱.۲ میلیون یورویی "زمان عمیق" را رهبری می‌کردند می‌گویند، این آزمایش به آنها کمک می‌کند تا درک بهتری از نحوه‌ی سازگاری بشر با تغییرات جدی شرایط زندگی و محیطی داشه باشند.
همان طور که انتظار می‌رفت افراد درون غار زمان را گم کردند.
یوهان فرانسوای(Johan Francois) ۳۷ ساله که دبیر ریاضی و مربی قایقرانی است ۱۰ کیلومتر را درون غار در مسیری دایره‌وار دویده تا تناسب اندام خود را حفظ کند. او گاهی با تمام وجود می‌خواست که آن‌جا را ترک کند.
او می‌گوید: بدون هیچ مسئولیت روزانه‌ای و بدون فرزندان چالش اصلی این بود که از لحظه لذت ببریم و به آینده فکر نکنیم.
محققان با همکاری آزمایشگاه‌های فرانسه و سوئیس الگوی خواب، تعاملات اجتماعی و واکنش‌های این ۱۵ نفر را به وسیله‌ی حسگرها نظارت کردند. یکی از این حسگرها یک دماسنج کوچک بود که درون یک کپسول قرار داده شد و افراد آن را مانند یک قرص بلعیدند. این حسگر دمای بدن را اندازه‌گیری می‌کرد و اطلاعات را تازمانی که از بدن افراد خارج شد به یک رایانه منتقل می‌کرد.
این گروه از ساعت زیستی بدنشان برای خوابیدن، بیدار شدن و غذا خوردن استفاده می‌کردند و روزها را با توجه به چرخه‌ی خواب و بیداری حساب می‌کردند.
در روز جمعه محققانی که این گروه را نظارت می‌کردند وارد غار شدند تا به آنها اطلاع دهند که به زودی از غار خارج خواهند شد.
بنوات موویو(Benoit Mauvieux) کرونوبیولوژیست که ریتم بیولوژیک موجودات زنده را بررسی می‌کند به آسوشیتد پرس گفت: اگرچه شرکت‌کنندگان به وضوح خسته به نظر می‌رسیدند اما دو سوم آنها تمایل داشتند چند روز بیشتر درون غار بمانند تا کار گروهی که با هم شروع کرده بودند به پایان برسانند.
