خبرگزاری میزان - بازیگری یکی از مشاغل محبوب در سطح جهان محسوب می‌شود، بازیگری فارغ از شهرت و ثروتی که ممکن است برای فرد بازیگر به همراه داشته باشد، جهانی است که می‌توان در آن ایفای نقش در قالب شخصیت‌های مختلف را تجربه کرد.
در این بین اکثریت مواقع بازیگری به عنوان یکی از مشاغل سخت جهان محسوب می‌شود، شاید از دور برای بسیاری اینکه بازیگری اتفاقی سخت باشد، قابل لمس نباشد اما اگر به صورت اصولی و به مفهوم واقعی به بازیگری نگاه کنیم، این هنر به واقع به تمرین، مطالعه، شهود و مطالعات فراوانی نیازمند است.
آوا شناسی در تئاتر
آواشناسی با جنبه‌های فیزیکی و فیزیولوژیکی گفتار سر و کار دارد و حیطه‌ای گسترده‌ای را در بر می‌گیرد. این علم با علوم دیگر نیز در ارتباط است. مثلا در بحث «آوا شناسی تولیدی» باید با ساختمان دستگاه گفتاری انسان آشنا باشیم که از این منظر، آواشناسی با زیست شناسی و پزشکی ارتباط می‌یابد.
در آواشناسی آکوستیک که به بررسی امواج صوتی پرداخته می‌شود با فیزیک و ریاضی مرتبط می‌شویم و در آواشناسی شنیداری، در حیطه‌ی زیست شناسی، پزشکی، روان شناسی و عصب شناسی وارد می‌شویم. بنابر این، آواشناسی، علمی است که ارتباط تنگاتنگ با علوم دیگر برقرار می‌کند.
اما به جنبه‌ی تولیدی آواشناسی به این دلیل بیشتر پرداخته شده است که ملموس‌تر بوده، ولی در این میان، آواشناسی آکوستیک از شاخه‌هایی است که تا حدودی ناشناخته مانده است.
اگر چه تحقیقات و بررسی‌های زیادی از طرف زبان شناسان و غیر زبان شناسان بر روی آن انجام شده است می‌دانیم که آواشناسی آکوستیک تا حدودی ناملموس است و قابل مشاهده نیست؛ ابتدا آوا شناسی شناخته شده است و در طی مراحل بررسی آواشناسی بوده که آوا شناسی آکوستیک شکل می‌گیرد.
تاریخچه
آواشناسی از کلمه یونانی؟ به معنای «صدا» گرفته شده است. آواشناسی مطالعه‌ی صدا‌های گفتاراست که شامل: آواشناسی تولیدی، آواشناسی آکوستیک و آواشناسی شنیداری می‌شود. آواشناسی تولیدی به این مساله می‌پردازد که چگونه صدا‌های گفتاری تولید می‌شود، طبقه بندی صدا‌های صوت به چه صورت انجام می‌پذیرد و مرحله‌ی آوانگاری این صدا – گفتار‌ها به چه ترتیب است. آواشناسی آکوستیک به مطالعه مشخصات آکوستیکی صدا‌های گفتار می‌پردازد و آواشناسی شنیداری به این می‌پردازد که چگونه صدا‌های گفتار دریافت و درک می‌شوند.
می‌توانیم تاریخچه آواشناسی را به چهار دوره‌ی زمانی تقسیم کنیم:
دوره‌ی اول، دوره‌ی باستان است. دوره‌ی دوم، فاصله‌ی بین سال‌های ۱۷۷۰ و ۱۹۲۰ را در بر می‌گیرد. دوره‌ی سوم، از سال ۱۹۲۰ تا سال ۱۹۵۰ و دوره‌ی چهارم از بعد از سال ۱۹۵۰ تاکنون را مورد بررسی قرار می‌دهد. در دو دوره‌ی آخر بیشتر تحولات و نوآوری‌ها، در زمینه آواشناسی آکوستیک بوده است.
انتهای پیام/
