کنیا در شرق آفریقا با جمعیتی در حدود ۵۴ میلیون نفر به‌خاطر داشتن چندین پارک ملی و حیات‌وحش غنی جزو مقاصد اول علاقه‌مندان حیات‌وحش است. برای سفر به این کشور در اولین گام از طریق وب‌سایت وزارت امور خارجه کنیا ویزای این کشور به مبلغ ۵۰ دلار لازم است تهیه شود، گزینه دومی هم پیش پای شماست ویزای شرق آفریقا به مبلغ ۱۰۰ دلار را بگیرید که با آن قادر خواهید بود به کشورهای کنیا، اوگاندا و رواندا سفر کنید. البته ویزای کنیا را در بدو ورود به فرودگاه هم می‌توان گرفت اما به هیچ عنوان این مدل توصیه نمی‌شود زیرا موارد زیادی از ریجکت کردن در این حالت وجود داشته است. ورود اکثر گردشگران به کنیا از طریق فرودگاه شهر نایروبی که پایتخت و پرجمعیت‌ترین شهر این کشور است انجام میشود. قسمت مرکزی این شهر با داشتن پاساژها، برج‌ها و هتل‌ها چهره یک شهر مدرن را دارد اما با رفتن به حاشیه این شهر فقر چهره خود را نشان می‌دهد.
کنیا نزدیک به ۵۰ پارک ملی و منطقه حفاظت‌شده دارد که هر کدام از این مناطق زیستگاه گونه‌های شاخص جانوری و گیاهی هستند. یکی از اهدافی که گردشگران برای دیدن آن به این کشور می‌آیند دیدن پنج حیوان بزرگ آفریقا یا Big Five است که شامل شیر، پلنگ، بوفالو، فیل و کرگدن میشود.
اگر بخواهیم از بین پارک‌های ملی و مناطق دیدنی کنیا به مهم‌ترین و معروف‌ترین آنها اشاره کنیم شامل این موارد میشود:
پارک ملی ماسای مارا؛ مهم‌ترین مقصدی که هر عاشق حیات‌وحشی برای دیدن و عکاسی در کنیا سراغ آن می‌رود ماسای مارا است. این پارک که نام خود را از قبایل حاشیه این پارک وام گرفته، با دشت‌های ساوانا معروفش در جنوب غربی کنیا و در امتداد پارک ملی سرنگیتی تانزانیا که بزرگ‌ترین پارک ملی آفریقا است قرار دارد. در ابتدای تابستان زمان کوچ بزرگ آفریقا فرا می‌رسد و گله‌های انبوه زبرا(گورخر آفریقایی)، زرافه و وایلدبیست (گوزن یال‌دار آفریقایی) از سرنگیتی راهی ماسای مارا می‌شوند. اکثر مستندهای حیات‌وحش در این فصل از سال و در همین منطقه فیلم‌برداری شده‌اند.
این پارک یکی از بهترین نقاطی است که می‌توانید گوشتخواران بزرگ آفریقا مثل شیر، پلنگ و یوز را از نزدیک ببینید، با کمی خوش‌شانسی در ابتدای روز یا نزدیک غروب صحنه‌های شکار را هم خواهید دید، صحنه‌ای که به جرات می‌توان گفت نفس را در سینه‌های شما حبس می‌کند. قبایل ماسایی؛ در حاشیه پارک ملی ماسای مارا قبایل ماسایی که نیمه کوچ‌نشین و دامدار هستند، ساکن هستند که زندگی‌ای پر از قصه و آداب و رسوم‌های عجیب دارند. در بدو ورود به این روستا‌ها گروه‌های جوانان جنگجوی قبیله به استقبال شما می‌آیند و با حرکات موزون محلی و پرش‌های بلند معروفشان به شما خوشامد می‌گویند.
در این قبایل در گذشته پسران بعد از رسیدن به سن ۱۶ سالگی برای اثبات مردانگی و جنگجو بودن به تنهایی یک شیر شکار می‌کردند. با وضع قوانین سختگیرانه و تدوین راهکارهای درست توسط دولت از طریق قوت بخشیدن به گردشگری که باعث شد چرخ اقتصادی این قبایل با ورود توریست‌های خارجی و خرید صنایع‌دستی آنها بچرخد، جوانان هم دست از شکار شیر برداشتند و به محافظان حیات‌وحش تبدیل شدند. پرش‌های بلندی که در مراسم رقص ماسایی‌ها دیده میشود ریشه در پیشینه چوپانی آنها دارد. چوپان‌ها برای دیده‌بانی در دشت‌ها و علفزار‌های آفریقا از این راهکار استفاده می‌کردند تا اگر شیری به گله نزدیک شد بتوانند تشخیص دهند، به مرور زمان این پرش‌ها وارد رقص شد و در مراسم سالانه رقص، هر پسری که می‌توانست بالاتر بپرد شانس اول را برای انتخاب یکی از دختران قبیله به‌عنوان همسر داشت. پارک ملی آمبوسلی؛ درست است که مسیر اصلی صعود به بلند‌ترین قله آفریقا یعنی کلیمانجارو در تانزانیا قرار دارد ولی به جرات زیباترین چشم‌انداز این قله از این پارک است. این منطقه که در جنوب کنیا قرار دارد، به داشتن بزرگ‌ترین فیل‌های آفریقا و دنیا هم معروف است.
دریاچه نایواشا؛ این دریاچه نسبتا بزرگ در ۴ ساعتی نایروبی درکنار روستایی به همین نام واقع شده است. نایواشا دریاچه آب شیرین است و زیستگاه مناسبی برای اکثر گونه‌های جانوری مخصوصا گونه‌های کنار آبزی به حساب می‌آید، از این رو یکی از بهترین مناطق برای پرنده‌نگری در کنیاست.
از دیگر گونه‌هایی که در اطراف نایواشا می‌بینید اسب‌های آبی هستند که با جثه درشت و چهره‌ای به ظاهر آرام یکی از خطرناک‌ترین حیوانات هستند و سالانه حدود ۳۰۰ انسان را می‌کشند، اصولا هر جنبنده‌ای که به حریم آنها وارد شود نمی‌تواند از دست عصبانیت اسب‌های آبی فرار کند.
در زمان قایق‌سواری روی دریاچه معمولا قایقران‌ها یک ماهی مرده همراه خود دارند و با سوت زدن، عقاب‌های ماهی‌خور آفریقایی African Fish Eagle را صدا می‌کنند. آنها ماهی را به هوا پرتاب کرده و زمانی که درون آب می‌افتد عقاب‌ها با شیرجه و برداشتن ماهی صحنه‌ای خارق‌العاده خلق می‌کنند.
پارک ملی هیل گیتزیا دروازه جهنم؛ این پارک که در نزدیک دریاچه نایواشا قرار دارد، به خاطر نداشتن حیوانات درنده و گوشتخوار بزرگ تنها پارکی است که شما با خیال راحت می‌توانید با کرایه دوچرخه یا پای پیاده در آن تردد کنید و خاطره‌ای متفاوت از لمس نزدیک حیات‌وحش در کنار خود داشته باشید. علت انتخاب نام دروازه جهنم برای این دره وجود چشمه‌های آبگرم است. مردم بومی منطقه معتقدند این آب‌ها از جهنم می‌آید.
دریاچه ناکورو؛ این منطقه به دو دلیل معروف است: دلیل اول حضور گله‌های میلیونی فلامینگو که به خاطر همین در بعضی منابع اینترنتی به اسم دریاچه صورتی معروف شده و دلیل دوم به‌خاطر اینکه بهترین مکان است که شما شانس دیدن کرگدن را از نزدیک خواهید داشت. شهر مومباسا؛ این شهر تاریخی و عمدتا مسلمان‌نشین دومین شهر بزرگ و مهم‌ترین بندر تجاری کنیا است و با دارا بودن سواحل مرجانی جزو بهترین مناطق برای عاشقان تفریحات آبی ساحلی است.
از نظر حمل‌و‌نقل بین شهری کنیا شرایط خوبی ندارد و اکثر توریست‌ها پیش از سفر با کارگزار‌ها و شرکت‌های گردشگری برای رزرو اقامت‌ها، برنامه سفر و جابه‌جایی‌ها هماهنگ می‌کنند.
در مناطق توریستی شما می‌توانید انواع اقامت‌ها از اکوکمپ‌ها(اقامت در چادر) تا لژ‌های پنج ستاره بسته به بودجه خودتان پیدا کنید.
به جز دو ماه آوریل و مارس که مصادف با نیمه دوم فروردین تا ابتدای خرداد است و فصل بارندگی در این مناطق به حساب می‌آید بقیه ماه‌ها برای این سفر زمان مناسبی است.
اگر بخواهید زمان مهاجرت بزرگ به این کشور بروید تا گله‌های انبوه حیات‌وحش را ببینید تابستان بهترین فصل برای این سفر است. اما اگر بخواهید صحنه‌های شکار و تنوع گونه‌های حیات‌وحش بیشتری را ببینید می‌توانید نیمه دوم سال تا انتهای نوروز خودمان را برای سفر به کنیا انتخاب کنید.
