او در مقام استاد بازنشسته گروه ارتباطات دانشگاه مریلند بوده و در این دانشگاه از ۱۹۷۹ روابط عمومی و پژوهش ارتباطات تدریس می‌کرد. بر اساس یک پژوهش در سال ۲۰۰۰ وی در زمره پنج محققی است که بیشترین نقش را در رشد تئوری روابط عمومی داشته‌اند. حوزه‌های پژوهشی وی افزون بر روابط عمومی، ارتباطات توسعه، تئوری ارتباط، مباحث جنسیتی، مسوولیت سازمانی در قبال عمل گرایی، قدرت و ساختار سازمان، اخلاق، فلسفه، نوشتار فلسفی و فنی و روش‌شناسی کیفی است.
گرونیگ در ۲۸ آوریل ۱۹۴۶ در لینکلن نبراسکا به دنیا آمد و بعدتر به عنوان آموزگار مدارس دولتی شروع به کار کرد. گرونیگ گزارشگر و ویراستار یک روزنامه محلی در کلرادو بود. او از ۱۹۶۹ به عنوان مشاور در زمینه روابط عمومی فعالیت داشته است.
او دکترای خود را در رشته «ارتباط عمومی» از دانشگاه مریلند در ۱۹۸۵ دریافت کرد و پس از آن در دانشکده روزنامه‌نگاری و گروه ارتباطات آن دانشگاه شروع به تدریس کرد. پیش از تدریس در مریلند وی در دانشگاه واشنگتن شرقی و دانشگاه دولتی واشنگتن به تدریس اشتغال داشت. وی استاد راهنمای ۱۰۰ دانشجوی فوق لیسانس و ده رساله دکترا بوده است که از آن میان سه پایان‌نامه برنده جایزه «انستیتو روابط عمومی» شدند.
گرونیگ افزون بر داوری مقالات سیزده مجله علمی پژوهشی، خود بیش از ۲۰۰ مقاله، کتاب و مقالات کنفرانس در مورد روابط عمومی و نظریه ارتباطات و سایر موضوعات نوشته است. او از نویسندگان نخستین کتاب در مورد حضور زنان در روابط عمومی بود کتابی با عنوان «زنان در عرصه روابط عمومی: جنسیت چگونه بر کنش تاثیر می‌نهد.» کتاب دیگری که وی در نوشتن آن نقش داشت با عنوان «برتری در عرصه روابط عمومی و سازمان‌های کارآمد: بررسی مدیریت ارتباط در سه کشور» در ۲۰۰۲ برنده جایزه شد.
