بسم الله الرحمن الرحیم
اللَّهُمَّ اجْعَلْ لِی فِیهِ إِلَی مَرْضَاتِک دَلِیلاً وَ لاَ تَجْعَلْ لِلشَّیطَانِ فِیهِ عَلَی سَبِیلاً وَ اجْعَلِ الْجَنَّهَ لِی مَنْزِلاً وَ مَقِیلاً یا قَاضِی حَوَائِجِ الطَّالِبِین
ای خدا در این روز مرا بسوی رضا و خشنودی خود راهنمایی کن و شیطان را بر من مسلط مگردان و بهشت را منزل و مقامم قرار ده ای برآرنده حاجات طالبان.
در روز بیست و یکم چنین می گوییم:
خدایا! در این روز برایم راهنمایی به سوی رضا و خشنودیت قرار ده.
بهترین دلیل و راهنما برای رسیدن به رضایت و خشنودی خداوند متعال، خود اوست؛ معبودی که در همه ی زمینه ها وسایل هدایت را فراهم آورده است. بزرگ ترین موهبتی که خداوند به بندگانش عنایت فرمود، عقل و فطرت است. عقل، حجت درونی است که راهبری انسان را بر عهده دارد تا از ضلالت ها و گمراهی ها نجات یابد. پیامبران حجت بیرونی هستند و راهنمای ما در سعادت.
پروردگار آن جا که به خلقت انسان مباهات کرده و او را اشرف کاینات قرار داده است، اتمام حجت می کند و محبّت و عشق خود را به اثبات می رساند تا انسان به بالاترین مراحل و مدارج، که مقام رضوان و رضایت پروردگار است، دست یابد. هرگاه انسان خدا را فراموش کند و به گناه دچار شود، در موقع مناسب چراغ هدایت روشن می شود، علامت می دهد و صراط مستقیم را می نمایاند تا آدمی به بیراهه نرود و بیش از این در منجلاب گناه و معصیت غوطه ور نشود.
رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم درباره ی هدایت و دوری از گناه می فرماید: خدا رحمت کند کسی را که بداند از کجا آمده است، در کجا به سر می برد و به کدام سوی گام بر می دارد؟
در شرح فراز دوم دعا، امام صادق علیه السلام درباره ی فریب شیطان و وسوسه های او می فرماید: ابلیس گفت: من بر پنج گروه، راه فریب ندارم، ولی بقیه ی مردم در اختیار من هستند. آن پنج گروه عبارتند از: اول _ کسی که از روی نیت راستین، خود را وابسته به خدا می داند و در همه ی امور بر او توکل کرده است. دوّم _ کسی که در طول شبانه روز، خداوند را زیاد تسبیح می کند. سوم _ کسی که آن چه بر خود می پسندد، بر برادر دینی خود نیز همان را می پسندد. چهارم _ کسی که بر مصیبتی که هنوز نیامده، جزع و ناله نمی کند. پنجم _ کسی که بر آن چه خداوند تقسیم نموده، راضی است و غصّه ی روزی را نمی خورد.
در فراز آخر از دعای امروز از خداوند درخواست می کنیم که: خدایا! در این روز، بهشت را برای من منزل و جایگاه قرار بده، ای برآورنده ی حاجت های طالبان.
اجر و مزد مبارزه با شیطان و حرکت در مسیر رضای خداوند، منزل و جایگاه بهشتی است. امیرالمؤمنین علیه السلام در همین باره می فرماید: فقط کسانی از بهشت عبور می کنند که با نفس خود مبارزه کنند.
قرآن کریم در سوره ی محمد آیه ۱۱۵، بهشت را چنین توصیف می کند: بهشتی را که به پرهیزگاران وعده داده شده چنین وصف می‌کند: در آن نهرهایی است از آب تغییرناپذیر، و نهرهایی است از شیری که طعم آن تغییر نیافته است و نهرهایی از خَمر که برای نوشندگان لذّت است و نهرهایی از عسل صاف شده و برای آن هاست در آن جنت از همه ی میوه ها و بخشش از پروردگارشان.
در مورد وسعت بهشت آمده است که به اندازه ی وسعت آسمان ها و زمین است، امّا بین نعمت و لذت دنیا و آخرت فرق بسیار است؛ زیرا نعمت‌های دنیا، فانی و زودگذر است، ولی نعمت آخرت ابدی و بدون نقصان و تغییر.
نکته قابل توجه این است که امام علیه السلام آن همه زیبایی و طراوت را از حورالعین و نعمت های بهشتی می بیند، امّا نسبت به آن ها نیز کششی ندارد؛ زیرا خداوند متعال را زیباتر و برتر از هرچیز دیگر می داند.
انتهای پیام
