به گزارش برنا، علاقه‌مندان به سینما و دنبال‌کنندگان جدی آثار سینمایی قطعاً باید فیلم «فانی و الکساندر» اینگمار برگمان را ببینند. اثری که برگمان در 64 سالگی ساخت و تحسین همگان را با این فیلم برانگیخت.
اینگمار برگمان ۹ بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد و در ۱۹۷۱ مفتخر به دریافت جایزهٔ یک عمر دستاورد هنری یادبود ایروینگ. جی. تالبرگ شد. وی سرانجام سه بار (۱۹۶۰، ۱۹۶۱، ۱۹۸۳) و با فیلم‌های «همچون در یک آینه»، «شم باکرگی» و «فانی و الکساندر» در بخش بهترین فیلم خارجی جایزه اسکار را از آن خود کرد.
برگمان بعد از «فانی و الکساندر» به طور رسمی خود را از فیلمسازی بازنشسته کرد و گفت که می‌خواهد در تئاتر کار کند اما پس از آن برای تلویزیون سوئد چند فیلم ساخت و به کار تئاتر هم ادامه داد و چندین فیلمنامه نیز نوشت.
بسیاری «فانی و الکساندر» را یک اتوبیوگرافی و وصیت‌نامه‌ای هنری از برگمان می‌دانند که گویا به شکلی سمبلیک با زبان سینما تعریف شده است. «فانی و الکساندر» همچنین به صورت یک مجموعه تلویزیونی قریب به پنج ساعته نیز نمایش داده شد.
خلاصه داستان فیلم:
«فانی» (آلوین) و «الکساندر» (گوو) زندگی خوش و آرامی را با مادر و پدرشان، «اسکار» (آلان ادوال) و «امیلی اکدال» (فرولینگ)، که در کار تآتر هستند. می‌گذرانند. با مرگ پدر در اثر سکته قلبی و بعدتر ازدواج «امیلی» با یک کشیش خشک و مقرراتی، «اسقف ورگروس» (مالمسیو) بچه‌ها آزادی و نشاط‌شان را از دست می‌دهند و روزگار سختی را می‌گذرانند. خانواده پدری بچه‌ها برای نجات آنان اقدام می‌کنند و مادربزرگ‌شان، «هلنا» (گون ولگرن) از محبوب یهودی‌اش، «یاکوبی» (یوزفسون) برای این منظور کمک می‌گیرد. «یاکوبی» بچه‌ها را با شعبده از خانه کشیش می‌رباید. «الکساندر» در زیرزمین خانه او با پسر جوانی آشنا می‌شود که قدرت‌های خطرناکی دارد. آن دو با استفاده از همین قدرت‌ها خانه «اسقف» را به آتش می‌کشند و سرانجام «فانی» و «الکساندر» به آغوش گرم خانواده پدری بازمی‌گردند.
