می‌توانید در یک ساعت هفت کیلومتر بدوید؟ شاید.
یک ساعت دیگر چطور؟ و دوباره یک ساعت دیگر؟ اگر بگوییم باید دو یا سه روز آینده، هر ساعت همین‌قدر بدوید، چطور؟
بی‌بی سی در ادامه نوشت: در مورد مسابقه‌ای می‌گوییم که مشخص نیست دقیقاً چه مدت باید دوید، زیرا ماجرا تا آخرین نفری که می‌دود، ادامه خواهد داشت.
سختی کار اینجاست که برخی از دونده‌ها می‌توانند برای مدت طولانی ادامه دهند. رکورد فعلی متعلق به یک دندانپزشک بلژیکی است که ۵۰۰ کیلومتر را در ۷۵ ساعت دویده است.
به مسابقات «بیگ داگز بک‌یارد اولترا» (فوق ماراتن سگ بزرگ)، سخت‌ترین و عجیب‌ترین مسابقه‌ای که تاکنون شنیده‌اید، خوش آمدید.
«بیگ داگ» نام سگ نژاد بولداگ متعلق به‌گری کانترل، برگزارکننده این مسابقه است که در طول مسابقات و اوج هیجان و بی‌خوابی شرکت‌کنندگان در حال چرت زدن زیر میزی که در خط شروع و پایان مسابقات است، دیده می‌شود و در حالی که ده‌ها دونده شب و روز از کنار او عبور می‌کنند، به سختی پلک‌هایش را باز می‌کند.
«حیاط پشتی» نام مزرعه کانترل و همسرش ساندرا در بل باکل، روستایی در تنسی آمریکا است، جایی که نقطه شروع و استراحت دونده‌ها است؛ و «اولترا» مطمئناً مناسب‌ترین عنوان برای مسابقه‌ای است که در آن کسی می‌تواند ۵۰۰ کیلومتر بدود.
کانترل می‌گوید: «این مسابقه مانند مشتی است که به صورت شما خورده باشد. تجربه نسبتاً سختی است، اما باز می‌خواهید آن را دوباره و دوباره تکرار کنید.»
گیوم کالمت، مهندس نرم‌افزار فرانسوی که ۳۹۴ کیلومتر را در ۵۹ ساعت برای پیروزی در سال ۲۰۱۷ دوید، می‌گوید: «دردناک است، اما به شکل خوبی دردناک است.»
مگی گوترل، دونده آمریکایی که در سال ۲۰۱۹ اولین زنی بود که ۴۰۲ کیلومتر را دوید و پیروز شد، می‌گوید: «من از برخی رنج‌ها لذت می‌برم. اکثر دونده‌ها حتی نمی‌خواهند در زمان استراحت به استخر و سونا بروند.»
این مسابقات، رویدادی بسیار بی‌سر و صدا است که چادرهای موقت روزهای متمادی خانه دونده‌ها است، غذا همان چیزی است که می‌توانید روی اجاق گاز کمپ درست کنید و بالاترین آرامش شرکت‌کنندگان نشستن روی صندلی‌های تاشو در کنار هم و دراز کردن پاهایشان روی یخدان‌ها است.
روال مسابقه شبیه شعارهای روی تی‌شرت‌ها است: بدوید، بخورید، بخوابید، تکرار کنید. اما در واقعیت اوضاع به این سادگی نیست. آیا تا به حال سعی کرده‌اید در کمتر از ۱۵ دقیقه شام بخورید، به توالت بروید، چرت بزنید و جوراب‌های خود را عوض کنید؟
اگرچه تا پایان مسابقه دوندگانی که حذف شده‌اند به بقیه شرکت کنندگان کمک می‌کنند. اما آن‌هایی که خوش‌شانس باشند، می‌توانند یکی از دوستان خود را ترغیب کنند که به عنوان تیم پشتیبان آنها انجام وظیفه کند.
دیو پروکتور، ماساژور ۴۰ساله کانادایی که در سال ۲۰۱۹ با ۳۴۸ کیلومتر سوم شد، می‌گوید: «در طول مسابقه به کسی احتیاج خواهید داشت که هر لحظه راهنمایی‌تان کند. شاید احمقانه به نظر برسد، اما انگار مغز شما از کار می‌افتد.»
این مسابقه خط پایان مشخصی ندارد و برنده آخرین نفری است که باقی مانده است. دونده‌ها برای مدت طولانی بدون خواب می‌دوند و گاهی دچار توهم می‌شوند.
همه این‌ها سوال دیگری را ایجاد می‌کند: چرا اصلاً باید با خود چنین کنند؟
گوترل ۴۰ساله که از سه سال پیش در این مسابقات شرکت کرده می‌گوید: «اصلاً شبیه یک مسابقه نیست. بلکه ماجرایی فوق العاده سرگرم کننده است.»
یوهان استین، مدیر اجرایی ۴۶ساله یک شرکت فناوری سوئدی که ۴۵۵ کیلومتر را در ۶۸ ساعت برای پیروزی در سال ۲۰۱۸ دوید، آن را «بازی ویژه‌ای با قوانین خارق العاده» توصیف می‌کند.
برخی شرکت کنندگان تمایل دارند در هنگام مسابقه با هم حرف بزنند. یا حتی مانند اندی پرسون، یکی از معدود بریتانیایی‌هایی که در این مسابقه شرکت کرده است، هنگامی که ۲۱۷ کیلومتر را در سال ۲۰۱۹ دوید، فیلم‌هایی را از خود تهیه می‌کنند. یا برخی مانند پروکتور دوست دارند هنگام مسابقه با خانواده و دوستانشان تلفنی صحبت کنند.
هنگامی که کانترل زنگ شروع هر دور مسابقه را به صدا در می‌آورد، دونده‌ها باید در نقطه شروع قرار بگیرند تا دور بعدی را شروع کنند. هر دور دقیقاً ۶کیلومتر و ۷۰۰ متر است تا در ۲۴ ساعت دوندگان بتوانند مجموعاً مسافت ۱۶۰ کیلومتر را بدوند. هر کدام که نتوانند در هنگام آغاز دور بعد خود را به نقطه شروع برسانند از دور مسابقات حذف خواهند شد.
در تابلوی خط پایان با بی‌رحمی نوشته شده «پایان وجود ندارد». در کنار آن طرفداران با شیطنت آوازهایی ناامیدکننده با مضمون سختی مسابقه و ضعیف بودن دونده‌ها می‌خوانند و آنها را تشویق به ترک مسابقه می‌کنند.
پروکتور می‌گوید: «خط شروع سخت‌ترین قسمت است. من دونده‌های خوب بی‌شماری دیده‌ام که جرأت رفتن به خط شروع و شرکت در این مسابقه را نداشته‌اند.»
او خود برای آماده‌سازی این مسابقات، حتی سوت زدن کانترل را بصورت تصادفی در خانه انجام می‌دهد تا لحظه شروع هر دور را بصورت ذهنی برای خود تکرار کند.
کانترل، مردی با ریش و کلاهی پشمی است که به او دریاچه لازاروس هم می‌گویند. او به‌عنوان یه چهره افسانه‌ای در ورزش دو شناخته می‌شود. فردی که بنیانگذار ماراتن بدنام بارکلی (مسابقاتی در تنسی آمریکا که دوندگان در کمتر از ۶۰ ساعت حدود ۱۶۰ کیلومتر می‌دوند) است. مسابقه‌ای برگرفته از سریال فرار از زندان که با مستند نتفلیکس مشهور شد و به عنوان یکی از سخت‌ترین مسابقات دو در دنیا شناخته می‌شود. تورنمنتی که احتمال شکست در آن ۹۹ درصد است.
او همچنین مسابقه دیگری برگذار می‌کند که در آن پس از طی مسافت ۵۶۰ کیلومتر با اتوبوس، دوندگان را وسط ناکجاآباد پیاده کرده و سپس از آنها می‌خواهد در مدت ۱۰ روز راه برگشت را بدوند.
کانترل، که خود سابقاً دونده بود هنوز به اندازه کافی آماده است. او در سال ۲۰۱۸ طول ایالات متحده را به مسافت ۵۱۵۰ کیلومتر و در مدت ۱۲۶ روز، پیاده طی کرد: «برخی مسابقات را دوست دارم خودم هم انجام دهم». او می‌گوید ۴۳ساله است، اما اعتراف می‌کند که چندین سال است همین سن را به همه می‌گوید.
کانترل یک بار توسط یک دونده به عنوان «لئوناردو داوینچی درد، رامبراند بازی‌های ذهنی و لیدی گاگای رنج» توصیف شد.
سابه ۳۱ ساله، دونده بلژیکی و رکورددار مسابقات می‌گوید: «بسیاری او را دگرآزاری می‌دانند که می‌خواهد مردم رنج بکشند، اما او چنین نیست. او تنها می‌خواهد همه این فرصت را داشته باشند تا با محدودیت‌هایشان روبرو شوند و بهترین عملکرد خود را ارائه دهند.»
پروکتور می‌گوید: «او کاملاً به آنچه در ذهن ما ورزشکاران استقامتی می‌گذرد، آگاهی دارد.».
اما واقعاً چگونه دونده‌ها می‌توانند درک درستی از مسابقه‌ای داشته باشند که حتی نمی‌دانند در شش ساعت به پایان می‌رسد یا ۶۰ ساعت؟ پاسخ موفق‌ترین ورزشکاران این مسابقه ساده است: اصلاً به آن فکر نکنید.
استین می‌گوید: «فکر کردن واقعاً خطرناک است.»
پروکتور می‌گوید: «فکر کردن به گذشته و آینده ما را فلج می‌کند. تنها چیزی که می‌توانم کنترل کنم، آن چیزی است که در ۱۰ ثانیه آینده اتفاق می‌افتد.»
گوترل هم معتقد است: «شما منتظر پایان نیستید؛ منتظر شروع مسابقه هستید.»
ممکن است این مسابقه یک نبرد ذهنی باشد، اما مراقبت از بدن هم بسیار کلیدی است. زیرا درد مفاصل، تاول‌های پا و پیچ خوردن مچ پا بسیار در آن عادی است.
بیشتر دونده‌ها پاهای خود را بین هر دور از مسابقه بالا می‌گیرند. گوترل از دستگاه ماساژور برای عضلات خسته خود استفاده می‌کند. پروکتور برای تحریک جریان خون از شلوار الکترونیکی ریکاوری استفاده می‌کند.
دونده‌ها باید غذای زیادی بخورند. اگرچه بعضی از آنها از نظر کالری مصرفی خیلی علمی برخورد می‌کنند، اما بیشتر آنها خوشحال هستند که هر چقدر معده‌شان جا داشته باشد، می‌توانند بخورند.
با استفاده از «اسپاگتی و چیپس سیب زمینی»، دندانپزشک بلژیکی کارل سابه ۵۰۲ کیلومتر را در سال ۲۰۲۰ دوید تا عنوان قهرمانی را بدست آورد (مسابقه‌ای جهانی که بدلیل‌عدم امکان سفر شرکت کنندگان به تنسی با توجه به شیوع ویروس کرونا بصورت ماهواره‌ای در سراسر جهان برگزار شد، البته کانترل آن را تحریم کرده بود).
تنها فرصت خوابیدن دونده‌ها، زمان با ارزش بین هر دور مسابقه است که می‌تواند از چند ثانیه تا ۲۰ دقیقه (با توجه به سرعتی که دور قبل را دویده‌اند)، تفاوت داشته باشد.
با این وجود همگی آنها گرفتار کسری خواب و عواقب آن خواهند بود.
استین می‌گوید: «دویدن راحت‌ترین و خواب سخت‌ترین قسمت است.» او حتی با چند چرت خوب، باز هم نتوانست از توهم جلوگیری کند و درختان و بوته‌ها را به شکل دایناسور و غول می‌دید. گوترل هم سرهای بریده می‌دید و صدای غرش از جنگل می‌شنید.
دردهای جسمی و رنج روحی، نقطه قوت این گروه به ظاهر خودآزار از ورزشکاران است.
توصیه استین ساده است: «درد را بپذیرید و از آن نترسید».
پرسون ۵۶ساله که سابقه دویدن ۱۲۸۷ کیلومتر را در ۱۷ روز دارد می‌گوید: «لحظات سخت بسیاری را تجربه می‌کنید و موضوع‌های زیادی در مورد خود یاد می‌گیرید. این چیزی است که من در مورد این مسابقه دوست دارم.»
پروکتور می‌گوید: «آیا صندلی که اکنون روی آن نشسته‌اید راحت است؟ پنجاه دور ۶/۷ کیلومتری بدوید، سپس دوباره روی صندلی بنشینید و پاسخ دهید، حالا چقدر راحت است.»
پروکتور امسال در تلاش است تا با دویدن ۷۲۴۰ کیلومتر به دور کانادا در یک دوره ۶۷ روزه (به طور متوسط ۱۰۸ کیلومتر در روز)، بتواند کمک مالی لازم برای درمان پسر ۱۲ ساله‌اش، سم را که دارای یک اختلال ژنتیکی نادر است جمع‌آوری کند.
پروکتور می‌گوید: «بسیاری از سختی‌ها و چالش‌های این مسابقه شبیه زندگی است. با این تفاوت که تنها در چند روز اتفاق می‌افتد. روزهایی که شما در بهترین و بدترین لحظات زندگی خود قرار خواهید گرفت و در نهایت می‌توانید تعالی واقعی را پیدا کنید.»
کالمتس، قهرمان سال ۲۰۱۷، با ۳۶۲ کیلومتر در سال ۲۰۱۸ پنجم شد و پس از ۱۵۴ کیلومتر در سال ۲۰۱۹ با مصدومیت از ناحیه زانو مجبور به ترک مسابقه شد. او می‌گوید: «اگر کارتان تمام شود و ببینید دیگران به مسابقه ادامه می‌دهند، احساس گناه خواهید کرد.»
مگی گوترل که در سال ۲۰۱۹ به‌عنوان اولین دونده زن برنده شد، بخوبی می‌داند که این پیروزی یک لحظه مهم در ورزش زنان است. او می‌گوید: «همسر یکی از دونده‌ها گفت که من برای همه زنان دویده‌ام. این مطمئناً انگیزه مرا حفظ کرد. من سریع نیستم، اما همیشه سرسخت بوده‌ام. وقتی ایده‌ای در ذهن‌ام شکل می‌گیرد، دیگر آن را رها نمی‌کنم.»
کانترل می‌گوید: «اینکه بپرسید کدام دوره این مسابقات را بیشتر دوست داشته‌ام مانند این است که بپرسید کدام فرزندم را بیشتر دوست دارم، اما دیدن پیروزی یک زن خیلی ویژه بود.»
جایزه فرد برنده قبلاً یک نشان سگ نظامی بود. حالا یک سکه طلا است و برنده اگر خوش شانس باشد، می‌تواند کانترل را در آغوش بگیرد.
گوترل می‌گوید: «اگر بخاطر شهرت و جایزه مسابقه می‌دهید، این مسابقات اصلاً برای شما مناسب نیست.» کالمت هم در تأیید او می‌گوید: «شما این کار را برای تجربه انجام می‌دهید. این مسابقه یک ماجراجویی است.»
امروزه مسافت‌هایی که دونده‌ها در طول شبانه روز می‌دوند، بسیار بیشتر از آن چیزی است که وقتی کانترل برای اولین بار ایده مسابقه بدون خط پایان به ذهن‌اش خطور کرد، آن را ممکن می‌دانست.
او می‌گوید: «کاری که امروزه دونده‌ها انجام می‌دهند دیوانه کننده است. اگر همه قهرمانان را برگردانیم، نمی‌دانید برنده تا کجا می‌تواند پیش رود».
رقابت هیچ‌گاه تا این اندازه شدید نبوده است. موفقیت این مسابقات باعث ایجاد تقریباً ۲۰۰ مسابقه در ۴۳ کشور جهان شده است که برخی از برندگان بدین طریق به مسابقات اصلی راه یافته‌اند.
کالمتس، قهرمان سال ۲۰۱۷، اصرار دارد که به تنسی باز گردد. همچنین استین برنده سال ۲۰۱۸ و سابه نیز می‌گویند که آنها هم می‌خواهند این تجربه را دوباره تکرار کند. گوترل نیز آن را از دست نخواهد داد: «دوست ندارم هدفی تعیین کنم، اما اگر به ۶۵۰ کیلومتر برسم ممکن است متوقف شوم. اما اگر کسی بیشتر بدود، من نیز ادامه خواهم داد.»
