به گزارش ایرنا، اگرچه هند و آمریکا دارای تعداد افراد واجد شرایط رای دادن بیشتری نسبت به اندونزی هستند، اما این دو کشور انتخابات سراسری خود را در مدت زمان چند هفته یا بیش از یک ماه برگزار می‌کنند.
در حالی که رای دادن در اندونزی اجباری نمی‌باشد، اما داده‌های انتخابات پیشین این کشور نشان می‌دهد که سطح مشارکت مردم در انتخابات به طور متوسط ۷۰ درصد بوده است که این امر حاکی از شرکت بالای مردم در امر انتخابات است.
انتخابات در اندونزی
انتخابات در اندونزی هر ۵ سال یکبار برگزار می‌شود. آخرین مورد در سال ۲۰۱۹ بود. انتخابات بعدی در سال ۲۰۲۴ است. سن رأی دادن ۱۷ سال است. با این حال، افراد متاهل بدون در نظر گرفتن سن می‌توانند رأی دهند.
در انتخابات سال ۲۰۱۹ بیش از ۸۰۰ هزار پایگاه انتخاباتی در ۱۷ هزار جزیره این کشور ایجاد شد که بیش از 6 میلیون نفر برای برگزاری و نظارت بر این انتخابات به طور موقت استخدام شدند.
اندونزی از زمان بازگشت به دموکراسی پنج دور انتخابات ملی داشته است: ۱۹۹۹، ۲۰۰۴، ۲۰۰۹، ۲۰۱۴ و ۲۰۱۹. انتخابات ۱۹۹۹ و ۲۰۰۴ به خوبی برگزار شد، اما در انتخابات سال ۲۰۰۹، فساد، اجرای ناکارآمد قانون و ضعف کمیسیون انتخابات سبب شد تا انتخابات پایین‌تر از استاندارد برگزار شود.
در حالی که انتخابات ریاست جمهوری و قانونگذاری هر ۵ سال یک بار اتفاق می‌افتد، انتخابات محلی برای پست‌های مهم به طور متناوب در تمام اندونزی اتفاق می‌افتد. همیشه و در هر زمانی در بخشی از اندونزی یک انتخابات محلی برگزار می‌شود.
جزییات انتخابات اندونزی
انتخابات معمولاً روز دوشنبه اول هفته برگزار می‌شود. شعبات اخذ رأی حدود ساعت ۷ صبح باز و در ساعت ۲۲ بسته می‌شوند. انتخابات توسط کمسیون ملی انتخابات که با نام اختصاری (کی پی یو) شناخته می‌شود، تنظیم و نظارت می‌شود. رأی دهندگان با یک سنجاق کاغذی که نماد هر حزب روی آن است را سوراخ می‌کنند و انگشت آن‌ها با جوهر پاک نشدنی علامت گذاری می‌شود تا از رای دادن بیش از یک بار جلوگیری شود. بعضی اوقات ممکن است این جوهر تا هفته‌ها بر روی دست افراد باقی بماند.
نتایج رسمی انتخابات تا دو هفته پس از برگزاری آن اعلام نمی‌شود. نتایج اولیه پس از شمارش حدود نیم میلیون رای در ۲ هزار و ۵۰۰ شعبه انتخاب شده اعلام می‌شود.
چارچوب قانونی انتخابات در اندونزی
اندونزی یک جمهوری نمایندگی است که به موجب آن رئیس جمهوری بالاترین مقام کشور و دولت را دارا است. قانون اساسی سال ۱۹۴۵ اندونزی پایه و اساس سیستم حکومتی این کشور است و تفکیک محدودی از قوای مقننه، اجراییه و قضاییه را پیش بینی کرده است.
در پاییز سال ۱۹۹۸، آغاز جنبش اصلاح طلبی منجر به اصلاحات اساسی در قانون اساسی شد که بر هر سه شاخه دولت تأثیر گذاشت. در این اصلاحات قوانین حقوق بشر نیز اضافه شد و برای اولین بار مفهوم "انتخابات" در قانون اساسی وارد شد.
چارچوب قانونی حاکم بر نمایندگی دموکراتیک دولت اندونزی پیچیده است و شامل شش قانون می‌شود: ۱) قانون ۲۰۱۱/۱۵ حاکم بر نهادهای مدیریت انتخابات؛ ۲) قانون ۲۰۱۲/۸ حاکم بر انتخابات قانونگذاری؛ ۳) قانون ۲۰۰۸/۴۲ حاکم بر انتخابات ریاست جمهوری؛ ۴) قانون ۲۰۰۴/۳۲ حاکم بر اداره منطقه (شامل انتخابات محلی) ؛ ۵) قانون ۲۰۱۱/۲ حاکم بر احزاب سیاسی؛ ۶) قانون ۲۰۰۹/۲۷ حاکم بر ساختار قانونگذارهای ملی و محلی.
انتخابات قانونگذاری اندونزی
در سطح ملی دو مجمع قانونگذاری ملی منتخب در اندونزی وجود دارد: مجلس نمایندگان (دی پی آر) و شورای نمایندگان منطقه (دی پی دی) . در حالی که مجلس نمایندگان بر اساس قانون اساسی سال ۱۹۴۵ تأسیس شده است، شورای نمایندگان منطقه در سال ۲۰۰۱ و پس از اصلاح قانون اساسی تشکیل شد.
با این حال، فقط مجلس نمایندگان به طور کامل قانونگذاری می‌کند در حالی که شورای نمایندگان منطقه دارای اختیارات محدودتری است. در مجموع از هر دو نهاد به عنوان مجلس مشورتی مردم (ام پی آر) یاد می‌شود.
نمایندگان در این دو نهاد برای یک دوره ۵ ساله انتخاب می‌شوند.
مجلس ملی نمایندگان (دی پی آر) در مجموع ۵۶۰ نماینده از ۷۷ منطقه انتخاباتی چند عضوی دارد که دارای ۳ تا ۱۰ کرسی در هر منطقه انتخاباتی (بسته به جمعیت منطقه) است.
این افراد از طریق لیست احزاب سیاسی انتخاب می‌شوند. هر رأی دهنده یک کاغذ دریافت می‌کند که در آن لیست تمام احزاب سیاسی و نامزدهای انتخاباتی در منطقه انتخاباتی آن وجود دارد. سپس رای دهنده با ایجاد یک یا دو سوراخ بر روی کاغذ یک کاندیدا یا یک حزب سیاسی یا هر دو را علامت گذاری می‌کند (اگر ایجاد دو سوراخ انتخاب شود، حزب سیاسی انتخاب شده باید حزب کاندیدا باشد در غیر این صورت رأی بی‌اعتبار در نظر گرفته می‌شود.)
شورای نمایندگان منطقه دارای ۱۳۲ نماینده است به این معنی که هر ۳۳ استان اندونزی دارای چهار نماینده می‌باشند. کاندیداهای مستقل از استان‌های مربوطه از طریق یک سیستم آرای واحد غیر قابل انتقال انتخاب می‌شوند. هر رأی دهنده یک لیست از تمام نامزدهای مستقل که از استان او شرکت کرده‌اند را دریافت می‌کند. رای دهنده می‌تواند فقط به یک نفر رای دهد. چهار نامزد با بالاترین رای از هر استان انتخاب می‌شوند.
اختصاص کرسی‌ها و سهمیه بر اساس جنسیت در انتخابات قانونگذاری اندونزی
برای تخصیص کرسی‌ها، کمیسیون عمومی انتخابات ابتدا "سهمیه" یا (بی پی پی) را برای هر حوزه انتخابی تعیین می‌کند. سهمیه تعداد آرای معتبر در حوزه انتخابیه تقسیم بر تعداد کل کرسی‌های این حوزه است. یک حزب سیاسی هر بار که آرای دریافتی آن به سهمیه مورد نظر برسد، یک کرسی دریافت می‌کند.
کمیته عمومی انتخابات اندونزی احزاب سیاسی را مجاب کرده است که حداق ۳۰ درصد از کاندیدای معرفی شده از سوی آن‌ها نمایندگان زن باشند. احزابی که نتوانند تعداد کاندید زن خود را به ۳۰ درصد برسانند، از شرکت در انتخابات در حوزه انتخاباتی که سهمیه مورد نظر محقق نشده است، محروم می‌شوند.
انتخابات ریاست جمهوری انتخابات محلی
ساختار دولت محلی اندونزی به ۳۴ استان، با ۵۰۸ منطقه شهری، با ۶ هزار و ۹۹۴ منطقه و تحت آن ۸۱ هزار و ۲۵۳ دهستان تقسیم شده است. انتخابات محلی که توسط کمیسیون انتخابات برگزار می‌شود، انتخابات رئیس منطقه‌ای نامیده می‌شود. این انتخابات پراکنده برای روسای اجرایی و معاونان ۳۴ استان و ۵۰۲ مرکز شهری است. این انتخابات در طول سال اتفاق می‌افتد. همیشه در محلی از اندونزی یک انتخابات محلی برگزار می‌شود.
احزاب سیاسی و کاندیدا در انتخابات اندونزی
اندونزی دارای یک سیستم چند حزبی است. طبق آمار دولتی این کشور، ۷۳ حزب سیاسی وجود دارد که به طور رسمی به عنوان نهاد ثبت شده‌اند.
