به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، در دعای روز بیست و سوم ماه مبارک رمضان از خداوند اینطور درخواست می‌کنتیم «اللَّهُمَّ اغْسِلْنِی فِیهِ مِنَ الذُّنُوبِ، وَ طَهِّرْنِی فِیهِ مِنَ الْعُیُوبِ، وَ امْتَحِنْ قَلْبِی فِیهِ بِتَقْوَى الْقُلُوبِ، یَا مُقِیلَ عَثَرَاتِ الْمُذْنِبِینَ». یعنی خدایا در این ماه از گناهانم شست وشویم ده، و از عیبها پاکم کن، و دلم را به پرهیزکاری دلها بیازمای، ای نادیده گیرنده لغزش های اهل گناه.
در دو فراز این دعا از خداوند می‌خواهیم ما را از گناهان و عیبها پاک و طاهر کند؛ همچنان که برخی از خطاها هرچند گناه نیست اما عیب محسوب می‌شود، مثل عیب‌های اخلاقی و رفتاری. در واقع می‌توان گفت عدم اصلاح عیوب، زمینه‌ساز افتادن در ورطه گناه می‌شود، امام صادق علیه‌السلام در توصیه‌ای مشابه این دعا، می‌فرماید «وَ اسْتَعِنْ بِاللَّهِ تَعَالَى عَلَى تَطْهِیرِ الظَّاهِرِ مِنَ الذُّنُوبِ وَ تَنْظِیفِ الْبَاطِنِ مِنَ الْعُیُوب» یعنی از خداوند متعال مدد بخواه در تطهیر ظاهر خود از گناهان و پاک کردن باطن از عیبها.
نکتۀ بعد اینکه هر انسانی غیر از معصومین دارای عیبها و نقص‌هایی است که باید در جهت رفع آنها کوشش کند. در احادیث عترت علیهم‌السلام ما را دعوت به اصلاح عیب‌های خود کرده‌اند و از برشمردن عیب‌های دیگران پرهیز داده‌اند. امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود «اَکبَرُ العَیبِ اَن تَعیبَ ما فیک مِثلُهُ؛ بزرگترین عیب آن است که آنچه را که مانند آن در خود توست عیب بشماری». بنابراین رفتار فرد عیبجو مانند مگسی است که مدام بر بدی‌ها می‌نشیند و از دیدن خوبی‌های افراد غافل است؛ این رفتار سبب می‌شود از اصلاح عیب‌های خود نیز غافل شود.
انتهای‌پیام/
