عابدین پاپی شاعر و پژوهشگر ادبی درگفتگو با خبرنگار مهر، از انتشار دومجموعه شعر جدیدش با عناوین «جنگل دورتر از درخت ایستاده است» و «صبح‌های مردم به خیابان می‌ریزد» توسط انتشارات آبنوش خبر داد وگفت: این‌دو مجموعه دربرگیرنده اشعاری هستند که نیمه اول دهه ۹۰ سروده شده‌اند. بن‌مایه اشعارشان هم انتقادی، اعتراضی و اجتماعی_انتقادی است. این‌رویکردهای اعتراضی و انتقادی در بطن جامعه به انحای مختلف خود را در بافتِ اشعار نشان می‌دهند . یعنی می‌توان یک هم‌خوانی و هم‌پوشانی را بین شاعر و جامعه در قالب‌های معنایی دریافت کرد.
وی افزود: «جنگل دورتر از درخت ایستاده است» نامی است انتقادی که از عناصر شعر دهه ۸۰ از قبیلِ آشنازُدایی و اعتراضی- افتراقی بهره مند شده است. اشعار این‌کتاب در بافتی کوتاه سُروده شده‌اند و صنعت ایجاز هم دارند. شعرهای این‌کتاب، مفاهیمی عاطفی و صمیمی دارند و نوعی ناتورالیسم معنایی می‌سازند؛ خلاف «صبح های مردم به خیابان می‌ریزد» که از بن‌مایه‌های اجتماعی_فرهنگی بیشتری بهره‌مند شده است. نام این‌مجموعه هم از صنعت آشنازدایی مُستفاد شده است؛ طوری که شاعر جنگل را نمادی از مردم جامعه می‌داند و درخت را یک کلیّت حاکم و مستبد، که در این بین دیالوگی قابلِ تأمل و عمومی را با عموم جامعه برقرار نمی‌کند.
این‌شاعر در ادامه گفت: نام دفاتر پیش‌رو، برگرفته از بافتار طبیعت و اجتماع است که این‌طبیعت و اجتماع دارای متن و مفاهیمی کارآمد یا احیانا ناکارآمد و چالش برانگیز است و ارتباطِ شاعر با این طبیعت خود عاملی بود تا شاعر بتواند نامی شاعرانه با حفظ شعریت در شعر در بافتی هنرمندانه خلق کند. شعرهای «صبح های مردم به خیابان می‌ریزد» هم مانند «جنگل دورتر از درخت ایستاده است» در قالبی مینی‌مال و در نیمه اولِ دهه نود سُروده شدند. درون‌مایه این اشعار هم بیشتر اجتماعی – انتقادی توأم با کارکردهایی انسان گرایانه است. صنعتِ واژه‌گزینی در این‌دفتر و «جنگل دورتر از درخت ایستاده است» امری واضح و مبرهن است؛ به‌گونه ای که این‌دفتر از واژِگانی اجتماعی و طبیعی بهره‌مند شده که این‌واژگان در یک هم‌نشینی معقول به دنبالِ پیامدی شاعرانه و پرمعنا و مفهوم اند. یعنی فرهنگ کلمات از دیگر عناصر مهم و کارگشایی به شمار می‌روند که در این‌دو دفتر لحاظ شده است؛ طوری که شاعر با کار کشیدن از کلمات به دنبالِ مفاهیمی تازه تر از شعر است.
وی در پایان گفت: سُرایش شعر اگر به سمت واسازی یعنی شالوده شکنی و بن افکنی سالم در حرکت نباشد _ البته با حفظ و بهره‌گیری از بینامتنیت و مفاهیم کارگشا در دیرینه‌ها_ شاعر در واقع سیری تازه را در گفتمانِ شعر پیا نکرده است. بنابراین گزینش واژِگان در شعر باید، تبدیل به صنعتِ واژه‌گزینی درجهتِ نیل به زبانی بالنده و پالنده شود که این زبان کلافی عمیق و عتیق را با زبان و فرهنگ مردم برقرار کند.
