خبرورزشی - آرتین زهرابی؛ در خبرهای چند روز گذشته خواندیم که از سوی ریاست فدراسیون فوتبال پیشنهادی مبنی بر حضور محمد دادکان به عنوان مشاور در فدراسیون مطرح شده و از آنجا که همه با روحیه خاص دادکان آشنا هستند طبعا این پیشنهاد را در همان آغاز مردود می دانستند.
دادکان زیر بار چنین پیشنهادهایی نمی رود و خودش هم می داند مادامی که به طور مستقیم نخواهند و تقاضایی در کار نباشد، او به خودش زحمت چک و چانه زدن با این و آن برای گرفتن سمت های مانند مشاور را نمی دهد.
با این همه وقتی به ماجراهای اخیر فوتبال ایران فکر می کنیم به این نتیجه می رسیم که سرمایه هایی مانند دادکان که وجاهت و اعتباری بی مثال نزد افکار عمومی دارند چقدر در دورانی که می توانستند خدماتشان را به فوتبال ارائه کنند پشت خط ماندند.
به وضعیت امروز فوتبال کشور نگاه کنید؛ شما فکر می کنید درد اصلی مدیرانی که زمام امور را به دست گرفته اند چیست؟ اگر دادکان رئیس فدراسیون فوتبال بود یا حتی صفایی فرهانی اجازه ورود به فوتبال را پیدا می کرد، آیا تا این اندازه مشکل داشتیم؟
مشکلات البته در فوتبال ما همیشه در جای خود باقی است اما اعتبار و وجهه این مدیران باعث می شود بی اعتباری و چند دستگی امروز، جای خود را به مسائل مهمتری بدهد. تصمیم گیری ها قطعا با حضور مدیران فوتبالی، و باتجربه، آنقدر خامدستانه نخواهد بود که هر حکم صادر شده توسط دیگران، جوری به نقد کشیده شود که گویی تصمیم سازان این ورزش، از همه چیز بی خبرند!
فراموش نکنید بخش عمده ای از فرآیند مدیریت به کاریزمای مدیرانی که سمت های مهم را بر عهده می گیرند بستگی دارد؛ در فوتبال ایران باید این امر را به چنین مدیرانی سپارد اما سال هاست در فوتبال ایران چهره هایی که می توانستند عصای دست این ورزش باشند را به انزوا کشاندند و آنها را در گوشه ای رها کردند. بخش زیادی از عمر مدیریت امثال دادکان، پشت انتخابات فدراسیون فوتبال هدر رفت و آنچه باقی ماند همین میراث عجیبی است که ملاحظه می کنید.
پرونده ویلموتس و ده ها تصمیم اشتباه دیگر، همان مثل قدیمی را تداعی می کند؛ مشت نمونه خروار است...
بیشتر بخوانید:
