سردار حسین دهقان، کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ در واکنش به پرسشی درباره مخالفت امام خمینی با حضور نظامیان در انتخابات، اظهار کرد: اولا حضرت امام بحث مداخله نظامیان به معنای سازمانی یا اجازه ورود جریان سیاسی به درون سازمان های نیروهای مسلح را منع کردند به این معنا که نیروهای مسلح اساسا مدافع امنیت ملی هستند و همواره باید کلان امنیت را در نظر بگیرند.
وی افزود: به عبارتی همیشه نظامی ها مردم را برای تامین امنیتشان نمایندگی می کنند. اگر قرار باشد نظامی ها تابعی از یک بخش سیاسی جامعه قرار بگیرند یا در خدمت بخشی از سیاسیون جامعه قرار بگیرند یعنی اساسا از فلسفه وجودیشان فاصله گرفتند. امام با این امر مخالفت کردند نه تنها حضرت امام بلکه امروز هم رهبری با این امر مخالف هستند و نه تنها رهبری و امام بلکه ما سپاهی ها هم با این مخالف هستیم که سپاه بخواهد وارد عرصه سیاسی و کار سیاسی شود.
بخش هایی از گفتگوی حسین دهقان را بخوانید؛
*مخالفیم با اینکه سپاه بخواهد یک جریان سیاسی را نمایندگی کند و اینکه سپاه بخواهد تابع دیدگاه های یک جریان سیاسی در کشور باشد چون کشور را یک جریان سیاسی نمایندگی نمی کند بلکه گروهی از جمعیت کشور جمع می شوند و یک حزب یا جبهه را تشکیل می دهند و معمولا گروه های سیاسی و احزاب برای اینکه کسب مواضع قدرت کنند و برای اینکه جامعه را اداره کنند، ایجاد می شوند و این حتما مطرود است.
*قابل قبول نیست که نیروهای مسلح به دنبال این باشند که در راس قدرت بنشینند یا قدرت را در اختیار بگیرند و برای تامین و تعیین سرنوشت خودشان سلب اراده مردم کنند. لذا از این منظر حضرت امام مخالف بودند، من هم مخالف هستم و هر فرد عاقلی فارغ از اینکه سیاسی باشد یا نباشد با این امر موافق است که نیروهای مسلح به معنای سازمان حق ورود به این جریان سیاسی و درگیری های سیاسی را ندارند چون نمایندگی ملت را از دست می دهند.
* یک فرد نظامی با فردی که در درون سیستم نظامی کار می کند و مسئولیت دارد، متفاوت است، آنچه که الان قانون می گوید منعی برای ورود نظامی ها برای انتخابات ریاست جمهوری نیست ولی برای مجلس هست، آنجا افراد نظامی باید استعفا دهند و مثل بقیه ۶ یا ۳ ماه قبل از انتخابات استعفا دهند و بیایند و وارد عرصه رقابت شوند. آنچه که منع شده و منع می شود و قابل قبول نیست و حتما ملت باید جلوی آن بایستند نه تنها یک عده اظهار نظر کنند این است که نیروهای مسلح به معنای سازمانشان بخواهند وارد رقابت های سیاسی برای گرفتن قدرت و اداره جامعه شوند که این اساسا قابل قبول نیست و حتی هیچ فردی به نمایندگی از طرف نیروهای مسلح حق اینکار را ندارد یا اینکه نیروهای مسلح بیایند فرد خاصی را حمایت کنند و او را به نوعی همراه خودشان بدانند، نباید بار سیاسی به طور مطلق بر رفتار نیروهای مسلح حاکم شود.
* امروز بیش از ۸۰ درصد اقتصاد ملی در اختیار دولت است، چطور می توانیم بگوییم که دولت کاره ای نیست؟ وقتی که دولت می تواند راجع به نرخ بهره قانون گذاری کند، نقدینگی کشور را کنترل کند، ارز را قیمت گذاری کند، صادرات و واردات را کنترل کند، تعرفه وضع کند و... ، همه اینها یعنی فضای اقتصادی کشور پس چطور می گوییم که دولت در اقتصاد کاره ای نیست؟ اینطور نیست. ما زمانی مشکل پیدا می کنیم که دولت بخواهد بخشی از جامعه را نمایندگی کند در حالی که رئیس جمهور، رئیس جمهور همه مردم است یعنی رئیس جمهورِ آن کس که رأی داده، آن کسی که به رقیب رای داده و حتی آن کسی که رأی نداده و انتخابات را تحریم کرده است.
*{ درباره برنامه های خود برای بهبود وضع اقتصادی کشور}: ما حتما و اکیدا بودجه ارزی کشور را از بودجه ریالی جدا خواهیم کرد به این معنا که جایی که قرار است ارز برای توسعه و سرمایه گذاری تامین کنیم را تخصیص ارزی می دهیم.
*ما هیچگاه به سمت تولید نرفتیم، ما اجازه دادیم که سرمایه ها و دارایی ها و حتی وام دولت به سمت سفته بازی و سوداگری برود. من یک بررسی می کردم از زمان قاجار تا الان بدون استثنا تراز تجاری ما منفی است یعنی واردات ما بر صادرات ما غلبه دارد و جالب است خیلی وقت ها این کالا لوکس است و ما تن می دهیم به اینکه کالای لوکس بیاید.
* گروه های ذی نفع همه جای دنیا وجود دارند، از هر جایی که مبارزه سیاسی برای کسب قدرت است یک طرف آن باید بگوییم که برای جلب منفعت هم است یعنی فرض کنید شما قدرت را می گیرید، به طور طبیعی همه افرادی که موافق شما بودند را سر کار می آورید و به طور طبیعی هر کسی که حامی شما بوده را حمایت می کنید پس بحث رانت و هواخواهی و حامی پروری که وجود دارد ذات کار سیاسی شده است.
*یکی از حرف هایی که من زدم که گفتم من نمی خواهم وام دار هیچ جریان سیاسی باشم. این حرف برای این است که نمی خواهم خودم را بدهکار به یک جریان کنم. می گوییم ملت از همه ما طلبکار است و ما همه به ملت بدهکار هستیم، ما همه در خدمت به مردم هستیم، پس همه منابعی که در اختیار دولت است متعلق به مردم است، متعلق به این دولت نیست که خاصه خرجی کند این خاصه خرج کردن پدر کشور را درآورده است. می گوییم که گروه های ذی نفع وجود دارند، ذی نفعان کجا می نشینند؟ من می گویم که اگر در این کشور همه ذی نفعان تولید کننده ها باشند، هرچی بخواهند به آنها می دهم.
