گروه بین‌الملل خبرگزاری فارس، حجت‌الاسلام و المسلمین محمد خلیلی - درخشش موشک‌های مقاومت برای اولین‌بار در برابر شهرک‌سازی و انتفاضه درون مسجد چشم‌ها را خیره کرد، و غرش آن فراتر از سنگ و کوکتل‌های دستی در پی ضرب‌الاجل مقاومت به رژیم، گوش‌ها را پر کرد. این گام جدیدی در مسیر عزت است، که بدون حمله مستقیم از سمت رژیم غاصب موشک به زمین اشغالی بنشیند. همچنین از آنجا که رژیم به اعلام رزمایشی برای ارعاب طرف مقابل بسنده کرده و این رزمایشِ اعلام شده به تعویق افتاد، افزایش سطح پیش‌بینی ناپذیری مقاومت و گرفتن ابتکار عمل از دشمن صهیونیست در آن واضح است. اما گام دیگری باقی است.
بیان دلائل نیاز به «پروسه ثابت» و «واقعی» افزایش کنش امنیت‌زدا علیه رژیم صهیونیستی مجال موسعی می‌طلبد که احتمالاً همه حس کرده‌ایم. مطابق آن نقدهایی هم به منطق «انتقام گیری پروژه ای و احتیاط آمیز» از این رژیم وارد است. وقایع اخیر قدس ضرورتی بی‌بدیل در اقدام قاطع مقاومت خصوصاً ایران فراهم آورده که می‌تواند سکوی پرش بزرگی به سمت چندین هدف راهبردی باشد. ربط آن به «پروسه انتقام» را در ادامه خواهیم گفت.
۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۷ در پاسخ به حمله رژیم صهیونیستی به فرودگاه تی۴ و شهادت ۷ نیروی ایرانی، تاسیسات رژیم صهیونیستی در جولان اشغالی با ۵۵ راکت و موشک هدف قرار گرفت. در این حمله که ده‌ها نظامی صهیونیستی را کشته و زخمی کرد؛ ۲۰ موشک فجر۵ به همراه ۳۵ راکت فجر۳ پرتاب شد و باوجود حضور سامانه گنبد آهنین، هیچ یک از راکت‌ها و موشک‌ها رهگیری نشد. این حمله باوجود میانجی‌گری کشورهای اروپایی، به ویژه آلمان‌ها به درخواست رژیم صهیونیستی در ارتباط با ایران صورت گرفت و نقش مهمی در عدم حمله مستقیم صهیونیست‌ها به مواضع ایرانی‌ها در سوریه داشت.
اما نبردهای ایران و رژیم صهیونیستی در سوریه غیرمستقیم ادامه یافت تا با افزایش هزینه برای دمشق، سوریه مجبور شود عذر ایرانی‌ها را بخواهد. این با سیاست صبر داخلی همزمان شد و مجموعاً شروع جدیدی برای جری و فعال شدن رژیم صهیونیستی در منطقه و ایران گشت؛ که خاطرات تلخ آن - از نطنز تا آبسرد و حتی تهران - از کام هیچ ایرانی نخواهد رفت. صبر و پاسخ ندادن در هر گام، فقط دشمن را جری‌تر کرده بود و پیش‌بینی‌پذیری و توهمِ «نداشتن گزینه‌ای برای اقدام» از عزت مقاومت می‌کاست.
سرانجام خسارت‌های سیاست صبر واضح شد و حرکاتی ایذائی در سرزمین‌های اشغالی مشاهده شد. بعضی از وقایع اخیر کار مقاومت بود که سردار سلامی و سردار باقری نیز افتخارش را نصیب ایران می‌دانند و بر پایه آن دشمن صهیونیستی را تهدید می‌کنند.
خداوند دیگر چگونه باید حمایت خود را اعلام کند تا راضی به سیاست فعالانه به عنوان راهبردی مستمر شویم؟ همزمانی با تخریب پل و کشته‌های پرتعداد صهیونیست، اوج مشکلات سیاسی دولت آن رژیم، انتفاضه رمضان، بحران شیخ جراح و باب العامود و حمله به معتکفین مسجد الاقصی و سرانجام منجرشدن همه اینها به حملات راکتی غزه که اکنون با رفتار فعالانه مقاومت، می‌تواند حرکات اخیر را بدل به دومین اشتباه بزرگ صهیونیست‌ها بعد از ورود شارون به مسجدالاقصی کند. کمی فعال‌شدن در برابر رژیم صهیونیستی به یاری الهی با گشوده‌شدن درهای فرصت به روی مقاومت همزمان شده است. بازگشت به رفتار احتیاط آمیز و منفعلانه در لحظه کنونی خواهد بود، که ایران را از معادله بیرون کشیده و اشتباه رژیم صهیونیستی را مغلوبه می‌کند. چنان که پس از حادثه جولان رخ داد.
قطعاً رژیم اشغالگر به دنبال ساکت کردن حملات اخیر خواهد بود. از یک طرف با میانجی گری و از طرف دیگر کوتاه نیامدن؛ که به تحکیم گام های قبل و پیشروی رژیم منتهی خواهد شد. لذاست که فعال شدن مقابل این رژیم یک نیاز مستمر است نه یک پروژه. «میدان» فلسطین باید در گام بعدی این پروسه در امتداد موضع‌گیری روز قدس رهبری نسبت به حوادث اخیر، شاهد دگرگونی و حمایت باشد.
رژیم صهیونیستی با سواحل شرقی مدیترانه و میدان‌های انرژی آن، به دنبال نقشی فعال در موازنه جدید منطقه است. موازنه‌ای که با کریدور نفتی و ریلی عربستان به مدیترانه، استقلال آمریکا از نفت عربستان، استقلال اروپا از (مسیرهای) انرژی و نفت قلب خاورمیانه، و پررنگ شدن میادین شرق مدیترانه رخ خواهد داد. ناامن سازی کنترل‌شده مسیرهای منطقه، سیاست حاصل از این موازنه است و تنها مانع این موازنه «محوری مقتدر» از مقاومت است که توان ایجاد امنیت و ناامنی به صورت کنترل شده و تغییر موازنه امنیت در منطقه را داشته باشد. نشان دادن عملیاتی و باورپذیر کنترل ایران بر امنیت شرق مدیترانه، حیفا و سواحل اشغالی صهیونیسم، قطعاً در میان مدت نیاز ضروری این کشور و بلکه کل منطقه است؛ که اقتضاء آن اکنون ایجاد شده است.
در مورد در دسترس بودن این اقدام و برد موشک‌های ایرانی خصوصاً پس از جنگال‌های ایران و ناکارآمد کردن سپرهای موشکی رژیم صهیونیستی، خواننده می‌تواند به یادداشت پرحاشیه دکتر سعدالله زارعی در کیهان (به نام "تاخیر جایز نیست") رجوع کند.
از مسیر اقتدار حاصل از این حرکت «غیر قابل پیش بینی باورپذیر» بلافاصله باید رفع حصر غزه خصوصاً در زمینه غذایی و دارویی در پیش گرفته شود. چنانکه قبلاً نشان داده شده است نیروی دریایی مصر مانعی حاشیه‌ساز در هرگونه رفع حصر دریایی است که این اقتدار می‌تواند آن را کنار زند. رژیم صهیونیستی را نیز همراهی ایران و مقاومت فلسطینی در این گام، می‌تواند کنار زده و با استمرار ارسال کشتی‌هایی با ملیت‌های مختلف حصر عملاً از میان برود.
آنچه به مرحله جدید انتفاضه معنا می‌دهد همین «دولت مستقل و غیر محصور» فلسطینی به عنوان طرف مقابل مبارزه اشغالگران است، که سطح مقابله را به صورتی معنادار متفاوت از شرایط نبردهای پیشین غزه کرده و می‌تواند شروع رسمی «انتفاضه سوم» علیه شهرک‌سازی‌ها نامیده شود. چرا که روند پیشروی ارضی جبهه فلسطینی را در مراحل آتی به دنبال خواهد داشت.
نتیجه این اقدام نه تنها در انتخابات آتی فلسطین، که حتی در انتخابات ایران نیز به شدت اثرگذار خواهد بود و مابه‌ازای مقاومت را که می‌تواند تحرکات رژیم صهیونیستی در قلب نطنز و آبسرد را تا مرز مرحله جدیدی از انتفاضه در قلب اراضی اشغالی عقب بکشد به ملت ها نشان خواهد داد. اقتدار حاصل از حضور امنیتی ایران در کل منطقه و موازنه جدید آن را به ملت‌ها می‌چشاند و «آورده فعالانه شدن مقاومت» را نشان خواهد داد.
همچنین با شدت گرفتن مقاومت در انتفاضه بعدی، ابتکار عمل از رژیم صهیونیستی گرفته شده و به روند پیشروی آن خاتمه داده می‌شود؛ و از پررنگ شدن نقش آن در پرونده‌های منطقه‌ای جلوگیری خواهد شد. چنان که می‌توان سوریه را نیز راضی به حرکت ایجابی در جهت آزادسازی جولان اشغالی نمود؛ و از طرف دیگر جریان عمومی مقابل «مسیر تطبیع» را خود به خود در اختیار مقاومت گرفت.
انتهای پیام/م
