وینسنت دستیار ارشد وزارت دارایی نیجریه بود (۶۱-۱۹۵۹) و پس از آن معاون مدیر کل بانک مرکزی آن کشور شد. او از مدیران بانک توسعه صنعتی نیجریه هم بود. وینسنت از ۱۹۶۶ به مدت هفت سال در جایگاه معاونت بانک توسعه آفریقا در ابیجان خدمت می‌کرد. در ۱۹۷۳ به بانک مرکزی نیجریه بازگشت واز ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۲ رئیس آن بود.
وینسنت پس از کناره گیری از بانک مرکزی در ۱۹۸۳، شرکت بیمه سپرده گذاری نیجریه (ان دی آی سی) را در ۱۹۸۸ تاسیس کرد. او در ۱۹۹۲ ریاست سمیناری در باب «اخلاق و حرفه گرایی در صنعت بانکداری نیجریه» را بر عهده داشت. از دیدگاه وی از انجا که بانکها نقشی محوری در اقتصاد نیجریه دارند همواره در معرض سوء ظن هم هستند. او بر این باور بود که حرص و طمع از عوامل اختلاس و سایر جرائم در عرصه صنعت است. وی در ۲۰۰۳ از «سیستم شدیدا معیوب قانون اساسی» که رژیم نظامی سابق در ۱۹۹۹ تصویب کرده بود سخت انتقاد کرد و نست به ممانعت از «رشد سرطانی فساد» فراخوان داد. او از مدیران بیمه صنعتی و عمومی در ۲۰۰۸ بود. او عضو پیوسته انجمن اقتصاد نیجریه و انجمن توسعه بین الملل هم به شمار می‌رفت. او در مصاحبه‌ای در ۲۰۰۹ وینسنت از برکناری مدیران ارشد بانک‌های نیجریه از سوی سانوسی لامیدو سانوسی، رئیس بانک مرکزی این کشور انتقاد کرد. او بیان داشت که باید سابقه این مدیران مورد رسیدگی عادلانه قرار بگیرد.اولا وینسنت در ۳ سپتامبر ۲۰۱۲ در بیمارستانی در لاگوس درگذشت. از وی سه کتاب به نام‌های «آموزش، وحدت و توسعه در نیجریه»، «فدرالیزم مالی: تجربه نیجریه» و «سخنان، نوشته‌ها و سخنرانی‌های اولا وینسنت» به یادگار مانده است.
