العلما باقون ما بقی الدهر
خداوند درجات ایشان را متعالی کند. من شاگرد یا همکار ایشان نبودم ولی هر وقت از دانشکده علوم تربیتی یا مدیریت به پردیس دانشگاه برای انجام کاری می رفتم یکی از برنامه های من سر زدن به ایشان بود.
همیشه بدون وقت قبلی هر گاه به اتاق ایشان می رفتم اگر جلسه خاصی نداشتند بدون معطلی مرا می پذیرفتند و من طرح ها و نظرات خود را برای ایشان باز می گفتم و ایشان با کمال سماحت گوش می دادند و تشویق می کردند. طرح طبقه بندی علوم خود را وقتی برای ایشان باز گفتم و مقاله آن را به ایشان دادم بی درنگ آن را برای مرحوم دکتر انوار فرستادند که سردبیر مجله دانشکده ادبیات بود. بزرگواری ایشان مرا به یاد مرحوم دکتر سید جعفر شهیدی می انداخت در سازمان لغتنامه. ایشان هم بسیار متواضع و بزرگوار بودند. یاد مرحوم دکتر حریرچی هم بخیر باد. دکتر تجلیل و دکتر شفیعی کدکنی هم همینطور. خدا ایشان را سلامت بدارد.
معمولا اتاق رییس دانشکده یا دانشگاه را در جایگاه خاص و خلوت تر و شاید حفاظت شده تر قرار می دهند. اما در دانشکده ادبیات این چنین نبوده و نیست. اینکه دفتر رییس دانشکده ادبیات اولین اتاق در ورودی در ساختمان عظیم دانشکده است نشان از تواضع ایشان و شاید عموم استادان دانشکده ادبیات دارد. البته من نمیدانم این ابتکار از آن ایشان و زمان ایشان است یا قبلا هم بوده است.
خداوند به رفتگان رحمت و به بازماندگان عزت و توفیق خدمت عطا فرماید.
