قهرمانی خودساخته: یحیی گل‌محمدی در تمام طول دوران مربیگری‌اش تنها یک قهرمانی لیگ برتر به‌دست آورده که مربوط به فصل گذشته می‌شده است. با این حال دست‌کم نیمی از آن موفقیت از آن گابریل کالدرون بود؛ مربی آرژانتینی که دوران سخت گذار از برانکو را با موفقیت پشت‌سر گذاشت. یحیی از نیم‌فصل دوم به تیم اضافه شد، بنابراین در فصل جاری به دنبال فتح جامی است که صفر تا صدش برای خود او باشد. این مساله از نظر حرفه‌ای برای یحیی کلیدی است. او اما در لیگ بیستم رقیبی سرسخت به نام سپاهان دارد. تیم محرم نویدکیا یکشنبه‌شب با نتیجه ۵ بر یک مس رفسنجان را شکست داد و با یک بازی بیشتر و سه امتیاز بالاتر از پرسپولیس به صدر تکیه زد. باید دید پایان این ماراتن به کام یحیی خواهد بود یا نه.
فتح آسیا: کلکسیون افتخارات پرسپولیس تنها یک جای خالی دارد؛ جایی که هواداران پرشمار این تیم سال‌هاست برای پر شدنش لحظه‌شماری می‌کنند. از قهرمانی در آسیا سخن می‌گوییم. سرخ‌ها البته سال ۷۰ قهرمان جام در جام قاره شده‌اند، اما لیگ قهرمانان حکایتی دیگر دارد. آنها در سه فصل اخیر دو بار به فینال این بازی‌ها راه یافتند و هیچ فاصله‌ای تا پایان دادن به این طلسم تاریخی نداشتند، اما نهایتا دست‌شان خالی ماند. یحیی امسال هم با تیمش برای رسیدن به فینال خیز برداشته است. او مرحله گروهی را با موفقیت پشت سر گذاشت و در یک‌هشتم نهایی هم به حریفی ساده به نام استقلال تاجیکستان برخورد کرده است. بدون شک اگر گل‌محمدی با پرسپولیس قهرمان آسیا شود، مرد جاودانه تاریخ این باشگاه لقب خواهد گرفت.
لژیونر شدن: یحیی همیشه بزرگ‌ترین آرزوی حرفه‌ای‌اش را مربیگری در اروپا دانسته است. ورزش ایران در برخی رشته‌های غیرفوتبالی مثل کشتی، تکواندو، کاراته و... صاحب مربیان لژیونر موفقی در سراسر جهان است، اما قصه فوتبال فرق می‌کند. اینجا عمده مربیان صادراتی ما یا دورگه و مهاجرزاده بوده‌اند یا کارآموزانی در دسته‌های پایین‌تر. شاید گل‌محمدی در رویاهایش دنبال صف‌شکنی در این زمینه باشد. برای مربی ۵۰ ساله سرخ‌ها آرزوی موفقیت می‌کنیم، اما او باید بداند مربیگری شغلی سخت است که در آن مرز باریکی بین رویا و کابوس وجود دارد. یحیی فعلا باید جلوی پایش را نگاه کند و روی پرسپولیس تمرکز داشته باشد. او اگر با این تیم پرمهره موفق نباشد، شاید خیلی زود ناچار شود همه این رویاها را کنار بگذارد.
