به گزارش خبرگزاری مهر، سید علیرضا واسعی در نشست مجازی «کارآمدی و آینده همکاری‌های علمی حوزه و دانشگاه» از سلسله نشست‌های همایش مجازی «علوم انسانی- اسلامی، پژوهش و فناوری» که از سوی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه برگزار شد، به تشریح اندیشه خود در ارتباط با تعدد نظام آموزشی حوزه و دانشگاه؛ فرصت یا تهدید پرداخت.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی با اشاره به اینکه پیوند حوزه به دین و دانشگاه به علم حرف درستی نیست، گفت: به عقیده من هر دو را باید پایگاه علمی و آموزشی بدون چتر ایدئولوژیک بدانیم و نکته دوم آن است که بنده به وضع کنونی حوزه و دانشگاه و نوع ترابط بین این دو نظر دارم نه وضع آرمانی.
وی با بیان اینکه امروزه با دو نظام آموزش مواجه نیستیم، بیان کرد: ما حتی نهادی به نام نهاد حوزه و دانشگاه نداریم چون هر دو در نهاد آموزش قرار می‌گیرند و شاید عبارت «مراکز آموزشی» رساتر باشد ولی به هر حال ابهام زا است ولی به دلیل اینکه واژه دیگری نداریم از همان عنوان «نظام» استفاده می‌کنیم؛ سوم اینکه آموزش عالی چه در حوزه و چه در دانشگاه به دنبال انسان سازی نیستند و اساساً آموزش عالی به دنبال نیرو سازی است نه انسان سازی.
واسعی در بخش دیگری از سخنان خود تصریح کرد: اگر تعدد این دو مرکز در نگاه عینی علی القاعده می‌تواند کارآمدی داشته باشد و بحث دیگر آنچه امروز با آن مواجه هستیم که هر دو نظام، مأموریت‌ها و فعالیت‌هایی را بر دوش گرفته اند و پیش می‌روند، در نگاه آرمانی وجود چنین مراکز و نظام‌هایی زمینه رقابت جدی را فراهم می‌کند که مطلوب است و در عرصه‌های رقابتی آنچه پدید می‌آید از مطلوبیتی برخوردار است و وجود مراکز متعدد و جایگاه‌های مختلف زمینه همکاری بهتر را فراهم می‌کند.
وی با بیان اینکه تعدد این مراکز یک همکاری‌هایی را ایجاد می‌کند که مطلوب است، گفت: نباید غفلت کرد که با تأسیس چنین مراکز متعددی می‌توان از توانایی‌های پراکنده بخش‌های مختلف جامعه بهره گرفت، همچنان که عرصه‌های آموزش گسترده است و در هم افزایی نیز اثر گذار و در عرصه سازی نیروهای جوان و جویای دانش نیز مؤثر است چراکه شاید یک دانشجو یا طلبه به جهاتی نتوانند در محیط‌های دانشگاهی یا حوزوی خواسته‌های خود را دنبال کند، بنابراین خوب است که مرکز دیگری برای علم آموزی و تجربه اندوزی یا ساختن خویشتن وجود داشته باشد.
استاد حوزه و دانشگاه در ادامه سخنان خود خاطرنشان کرد: حال سوال این است که در نگاه واقعی تعدد نظام آموزش و مراکز آموزشی حوزه و دانشگاه یک فرصتی ایجاد کرده یا تهدید است؟ یک زمانی حوزه دارای نظام آموزشی مستقل بود و سازوکار آموزش و مواد و منابع متفاوت و حتی مراتب ارتقا و ترفیع متفاوت بود و نوع تعامل مدرس و طلبه تفاوت داشت و در کل یک نظام مستقل بود که در قرونی تجربه شده بود.
وی یادآور شد: در گذشته حوزه یا نظام آموزشی حوزه کاملاً قابل تعریف بود و هویت خاص خودش را داشت، ولی بنا دلایلی قرابتی بین نظام آموزشی حوزه و دانشگاهی ایجاد شد و امروزه با دو نظام مواجه نیستیم، چون روش‌های علمی و اثبات مدعا در علوم جدید وارد عرصه‌های حوزوی شده است و نظم پذیری و آئین نامه محوری که در نظام آموزش حوزه ضرورت داشت، از دانشگاه بهره گرفته است.
واسعی با تأکید بر اینکه آهسته آهسته نظام آموزش عالی ما را یکی کرده است و نظام متفاوتی را در حوزه نداریم، ابراز کرد: هرچند ادبیات حوزوی متفاوت است،؛ نوع تعامل حوزوی و ارتباط طلاب با یکدیگر و اساتید و ساختمان و پوشش متفاوتی دارند ولی این مقدار برای تفاوت و تباین نظام آموزش کفایت نمی‌کند، بنابراین ما با نظام واحد آموزشی با تعدد مراکز و مدیریت مواجهیم.
وی در بخش دیگری از سخنان خود ابراز کرد: هضم حوزه در دانشگاه از حیث برنامه درسی، مواد درسی و ساختار و سازمان و ارتقا و ارج گذاری و ارتقای یک طلبه و دانش آموز حوزوی با منطق امروزی و از همه اینها بدتر به عنوان تهدید، موضوع مدرک گرایی است و سرعتی که به سوی مدرک گرایی انجام شده تهدیدی است که پدید آمده است.
