به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم؛ زمانی که تهران یک دهکده کوچک بود و جمعیت اندکی داشت، مردم برای ترددهای روزانه خود دغدغه ای نداشتند و وسایل حمل و نقل به گاری و درشکه محدود می‌شد اما با گذشت زمان، افزایش جمعیت و تغییر نیازهای مردم جابه جایی مردم در سطح شهر اهمیت بیشتری کرد.
بر این اساس 100 سال پیش واگن‌های اسبی به‌عنوان نخستین وسیله نقلیه عمومی در تهران آغاز به کار کرد و به تدریج پای دیگر وسایل حمل و نقل نیز به شهر باز شد؛ بدین ترتیب 96 سال پیش نخستین اتوبوس بنزینی و 93 سال پیش نخستین تاکسی فعالیت خود را در تهران آغاز و به سرعت بین مردم جا باز کرد.
اکنون تهران که 16 درصد جمیت کشور را در خود جای داده است، 10 خط بی‌آر‌تی و بیش از 200 خط عادی اتوبوس دارد که یکی از شبکه‌های بزرگ حمل و نقل عمومی محسوب میشود، بیش از 200 کیلومتر خط مترو و 127 ایستگاه فعال دارد و حدود 80 هزار تاکسی برای سفرهای درون‌شهری شهروندان خدمات‌رسانی می‌کنند.
با این اعداد و ارقام شاید وضعیت مطلوب به نظر برسد اما حقیقتاً اینطور نیست و ناوگان حمل و نقل عمومی کلانشهر تهران روزهای دشواری را می‌گذراند چراکه ظرفیت فعلی جوابگوی نیاز جمعیت 9 میلیونی تهران و افرادی که به صورت روزانه از شهرها و شهرستان‌های اطراف مهمان این کلانشهر هستند، نیست.
اگر تاکسی را جزو حمل و نقل عمومی در نظر نگیریم (اگر چه نقش پررنگی در جابه جایی روزانه شهروندان دارد) متروی تهران 3 هزار واگن نیاز دارد که در حال حاضر 1500 دستگاه واگن در حال استفاده است و 44 دستگاه فرسوده آن نیاز به اورهال دارد.
در بخش اتوبوسرانی هم نیازها فراوان است و اوضاع آشفته؛از حدود 6 هزار دستگاه اتوبوس تهران، بالغ بر 70 درصد آنها فرسوده هستند و این در حالی است که تهران باید 9 هزار اتوبوس داشته باشد اما کلانشهر تهران مانده و 4000 اتوبوس فرسوده و دست کم نیاز به 3 هزار اتوبوس جدید!
این در حالی است که به دلیل کمبودهایی که در ناوگان حمل و نقل عمومی وجود دارد، رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی در مترو و اتوبوس برای جلوگیری از شیوع ویروس منحوس کرونا، عملاً غیر ممکن است و بدین ترتیب در سالها و به ویژه ماه‌های اخیر جای خالی کمک‌های دولت بیش از پیش خودنمایی می‌کند البته وقتی صحبت از کمک دولت میشود منظور این نیست که دولت عنایت مضاعفی به این حوزه در کلانشهر تهران داشته باشد بلکه غرض پرداخت هزینه‌های تعریف شده طبق قانون است.
طبق تعریف قانونگذار، شهرداری در مسیر توسعه حمل و نقل عمومی تنها نیست و تکالیفی برای دولت نیز تعیین شده تا ضمن گسترش حمل و نقل عمومی و ایجاد رفاه برای شهروندان به کاهش آلودگی هوا و ترافیک که سال‌هاست در صدر دغدغه‌های مردم قرار دارد، دست یابد.
به جز انتقاداتی که به عملکرد مدیریت شهری فعلی وارد است، کمبود منابع مالی و عمل نکردن دولت به وظایف قانونی اش در قبال حمل و نقل عمومی به یک چالش برای ابَر شهر تهران تبدیل شده، حدود 10 سال است که شهرداری این مسیر را به تنهایی پشت سر گذاشته و دولت در انجام تکالیف قانونی خود کمترین کمک را به این حوزه داشته است. اظهارات مسئولان مربوطه نیزمؤید این ادعا و حقیقتی غیرقابل کتمان است.
بدهی دولت حدود 45 هزار میلیارد تومان تخمین زده شده که فقط بیش از 7 هزار میلیارد آن یارانه بلیت مترو و اتوبوس اختصاص دارد و با پرداخت آن باری از دوش این ناوگان آشفته حال، برداشته خواهد شد اما خبری از روی خوش نشان دادن دولت به این حوزه و به طبع آن شهروندان تهرانی نیست!
امروز در تقویم به عنوان روز حمل و نقل ثبت شده است اما مشاهده این عنوان برای شهری چون تهران تنها میتواند یادآور اوضاع ناخوش احوال حمل و نقل عمومی باشد که روز به روز وخامت اوضاعش بیشتر و بحرانی‌تر میشود.
ظاهراً قرار است روز آینده نیز دو ایستگاه مهم برج میلاد و امیرکبیر به صورت رسمی افتتاح و با فرمان! رئیس جمهور آغاز به کار کنند، قرار است این دو ایستگاه در چنین مناسبتی به دست رئیس دولتی افتتاح شود که توجه ناچیزی به حوزه حمل و نقل عمومی داشته و می‌توان گفت در این سالها امیدها را ناامید کرده است.
ای کاش در این مراسم رئیس‌جمهور بعد از 7 سال خبر خوشی برای شهروندان تهرانی داشته باشد و آنها را با اعلام پرداخت رقم قابل توجهی از بدهیهای کلان دولت به این حوزه، خوشحال کند! اگرچه پرداخت این مطالبات به یک رویا تبدیل شده و روز به روز به مبلغ آن افزوده میشود اما امید است ماه‌های پایانی فعالیت دولت، با تدبیر و امیدی برای کمک به مردم و حوزه حمل ونقل عمومی همراه باشد.
جدیدترین خبرها و تحلیل‌های ایران و جهان را در کانال تلگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)
انتهای پیام/
