به گزارش همشهری آنلاین به نقل از بی‌بی‌سی، اگر مسیرتان به بزرگراه دالتون بیفتد، شاید تنها مسافر اتوبوس این خط مرگبار بی‌پایان باشید. تابستان باشد یا زمستان، چندان تفاوت نمی‌کند؛ هر راننده باید دست‌کم منتظر پنچر شدن یک یا دو لاستیک باشد. از آنجا که حدود ۲۰۰ کیلومتر از این بزرگراه هموار است، در ۶۰۰ کیلومتر باقیمانده قطعا یک یا چند بلا سر خودروهای گذری می‌آید.
تابستان‌ها گرد و خاک جاده زندگی را پیش چشم مسافران و راننده‌ها تیره و تار می‌کند و در زمستان، دمای منفی ۶۰ درجه سانتیگراد و زمین‌هایی که از بارش باران و برف باتلاقی شده‌اند، چشم‌اندازی امیدوارکننده پیش رو نمی‌گشاید. برخی راننده‌ها حتی این مسیر را مرگبارترین و خطرناک‌ترین بزرگراه آمریکا می‌دانند که توفندهای قطبی آن در زمستان‌ها میدان دید را به نزدیک صفر می‌رساند. در ۱۹۷۱ رکورد سردترین دمای تاریخ آمریکا با منفی ۶۲ درجه در این مسیر ثبت شد.
جاده دالتون در ۱۹۷۴ برای خدمات‌رسانی به میدان نفتی پرودو بی در آلاسکا ساخته شد که حدود ۸۵ درصد اقتصاد این ایالت آمریکا را تامین می‌کرد. ابتدا فقط تریلی‌ها و کامیون‌ها در این مسیر رفت و آمد داشتند اما از ۱۹۹۴ خودروهای شخصی هم وارد بزرگراه شدند. اگر خودروهای سبک در گل و لای جاده گیر کنند، کسی نیست به دادشان برسد و دست‌کم باید رقمی بین ۱۰۰۰ تا ۱۲۰۰ دلار برای رساندن خودرو به نزدیک‌ترین منطقه مسکونی هزینه کنند.
نکته جذاب درباره سفر کردن در بزرگراه دالتون به ویژه در تابستان‌ها، روشن بودن شبانه‌روزی آن است. رفتن از فربنکس تا ددهرس در یک روز تابستانی حدود ۱۶ ساعت طول می‌کشد و در سفر می‌توان از زیبایی‌های مسیر نهایت بهره را برد. در این ۸۰۰ کیلومتر، تقریبا هیچ خدمات پزشکی وجود ندارد، تلفن همراه در بخشی بسیار کوتاه و بسیار ضعیف آنتن می‌دهد و فقط دو نقطه آن مسکونی است؛ کلدفوت ۱۰ نفر و وایزمن ۱۴ نفر.
