محققان دانشگاه استنفورد توانستهاند یک نوع جدید زیستمولکول را کشف کنند که میتواند نقش قابل توجهی در بیولوژی تمام موجودات زنده داشته باشد.
این کشف بزرگ دانشمندان را به کلی غافلگیر کرد و یادآور شد که ممکن است ناشناختههای بسیاری در سلولها وجود داشته باشد که هنوز حتی سرنخی از آنها نداریم. زیستشناسان یک دیدگاه کلی به مولکولهای تشکیلدهنده بدن ما دارند که کربوهیدراتها، لیپیدها (چربیها)، نوکلئیکاسیدها (دیانای) و پروتئینها اصلیترین گروهها هستند. این گروهها دارای زیرگروه نیز هستند برای مثال، سلولوز و شکر زیرگروههای کربوهیدراتها هستند. همچنین اگر گروهها با یکدیگر ترکیب شوند میتوانند سلولهای جدید را به وجود آورند به طوری که وقتی کربوهیدراتهای مختلف با چربیها ترکیب میشوند میتوانند گلبول قرمز را شکل دهند که گروههای خونی را تشکیل میدهند.
گلیکانها زنجیرهای از مولکولهای گلوکز هستند که میتوانند به چربیها و پروتئینها بچسبند، این پروسه گلیکوزیلاسیون نام دارند که به انتقال آنها به سلولها و انجام اهدافشان کمک میکند. آنها میتوانند به پروسههای مهم زیستی مانند تشکیل جنین و تشخیص بیماریها کمک کنند.
زیستشناسان به تازگی دریافتند که گلیکانها میتوانند به RNAهای غیر کدکننده نیز بچسبند. این کشف آنها را غافلگیر کرد چون قبلا فرض میشد RNAها فقط در سلولها فعال هستند و گلیکانها با غشای بیرونی از سلول جداست و یا حتی روی سطح سلول فعالیت میکند. زیستشناسان توانستند این مولکول را در انسان، موش، همستر و ماهیها نیز پیدا کنند که صدها میلیون سال پیش در راه تکامل از یکدیگر جدا شدند. چنین حقیقت علمی میتواند نشان دهد که این مولکول ممکن است نقش بیولوژیکی مهمی در حیات سراسر زمین داشته باشد.
همچنین آنها دریافتند که گلیکوآرانایها میتوانند به بیماریهای خود ایمنی نیز مرتبط باشند. زیستشناسان تاکنون فرض میکردند که سیستم ایمنی بدن به این نوع از آرانایها دسترسی ندارد و تنها پس از مرگ یک سلول آزاد میشود، اما آنها دریافتند که گلیکوآرانایها به طور عادی در ارتباطات سلولی نقش دارند.
با این حال به نظر نمیرسد که آرانای و گیکان بتوانند به راحتی به یکدیگر بچسبند به همین دلیل دانشمندان احتمال میدهند که باید مولکول دیگری در اینجا این دو را به یکدیگر متصل کند. چنین اکتشافاتی سوالات زیادی را برمیانگیزد که همچنان جوابی برای آنها وجود ندارد.