حقیقتی که باید به آن اعتراف کرد / یادداشت؛ تیم یحیی از تیم برانکو بهتر است

به گزارش ورزش سه پرسپولیس در روزی که موقعیت‌های زیادی را در مقابل دروازه ذوب آهن از دست داد موفق به کسب سه امتیاز حساس و هم‌امتیاز ماندن با سپاهان شد. ایجاد هفت موقعیت گل در شرایطی که ذوب‌آهن سعی در ارائه بازی بسته‌ای داشت نشان از توان تاکتیکی پرسپولیس در جدال دیروزش در اصفهان داشت.

شاگردان گل‌محمدی در جدال با ذوب آهن یکی از بهترین‌ نمایش‌های فصل خود را به نمایش گذاشت آن هم در شرایطی که معمولا این تیم چه در زمان برانکو و چه در زمان گل‌محمدی در برگشت به بازی‌هایی که گل اول را دریافت می‌کرد به مشکل برمی‌خورد. نمایش پرسپولیس در این بازی نشان داد که این تیم از نظر سطح تاکتیکی بالاتر از تیم‌های دیگر لیگ ایستاده و شاید در این کارزار تنها سپاهان یارای رقابت با این تیم را داشته باشد. بازی پر حوصله شاگردان یحیی آن هم در شرایطی که با شوک ناشی از حمله به اتوبوس این تیم وارد ورزشگاه شده بودند، باعث شد تا شگفتی در فولادشهر رقم نخورد. استفاده از تمام فضای زمین، پاس‌های زیاد و پرسینگ شدید در حین از دست دادن توپ، عاملی شد تا پرسپولیس تقریبا در اغلب دقایق بازی پر شور و هجومی بازی کند و اجازه استراحت به بازیکنان ذوب‌آهن را ندهد. نکته قابل توجه در مورد بازی دیروز بازیکنان پرسپولیس استفاده از پاس‌های طولی و اجتناب از پاس‌های عرضی زیاد بود. پاس‌های طولی که اغلب نیز به مقصد می‌رسید. توان و تنوع تاکتیکی تیم یحیی به گونه‌ای بود که بازیکنان این تیم از روش‌های مختلف برای رسیدن به دروازه ذوب استفاده کردند و اگرچه هر دو گل این تیم روی ضربات سر به ثمر رسید اما انتقال توپ به یک سوم دفاعی ذوب‌آهن و باز کردن دفاع این تیم  از چنان سرعتی برخوردار بود که مدافعان ذوب‌آهن را در جاگیری و گرفتن یار به مشکل و اشتباه انداخته بود. اضافه شدن بازیکنان میانی این تیم به فضاهای خالی و از آن مهمتر دیدن این فضاهای خالی و بازیکنی که به آن فضا رفته بود از سوی بازیکن صاحب توپ، عاملی شد تا مدافعان ذوب‌آهن روز پر دردسری را پشت سر بگذارند. ویژگی اصلی تاکتیکی پرسپولیس چه در این بازی و چه به صورت کلی استفاده از تمام فضای زمین و تدارک حمله هم از کناره ها و هم از عمق حریف دارد که باعث شده هم آنالیز این تیم برای رقبا سخت‌تر شود و هم تمرکز مدافعان و به خصوص هافبک‌های حریف را کاهش دهد.

پرسپولیس نشان داده که با یک مهاجم نوک در ترکیب بهتر از زمانی که دو مهاجم نوک خود را در ترکیب به کار می‌گیرد بازی می‌کند. هر چند یحیی با آوردن مغانلو در نیمه دوم عملا از دو مهاجم استفاده کرد اما باید توجه کرد که اضافه شدن مغانلو در پی کم کردن یک هافبک دفاعی بود.  بازیکنانی مثل امید عالیشاه و احمد نوراللهی که به خوبی می‌توانند به فضاهای خالی در محوطه جریمه حریف حاضر شوند نقش مهمی در تکمیل حملات این تیم و پرهیز از متوسل شدن به سانترها و ارسال‌های کور دارد. به همین دلیل جانشینی یک مهاجم نوک به جای بازیکنی مثل عالیشاه از قدرت هجومی این تیم و برش حملاتش می‌کاهد.

پرسپولیس برد در بازی با ذوب‌آهن را بیش از همه مدیون سرعت دادن به بازی، استفاده از پاس‌های طولی به جای پاس‌های عرضی و امان ندادن به حریف برای استراحت در طول بازی است. شاگردان یحیی اجازه نمی‌دهند که بین دو حمله این تیم زمان زیادی سپری شود و با سرعت دادن به بازی و اضافه شدن سریع هافبک‌ها به یک سوم دفاعی حریف، فرصت جاگیری مناسب و تمرکز ذهنی حریف را می‌گیرند و بدین ترتیب در خنثی کردن پرسینگ حریف به خوبی عمل می‌کنند. ضعفی که در دوران برانکو چند باری پرسپولیس را آزار داد، همین پرسینگ قوی حریفان آن هم بعد از زدن گل بود که باعث می‌شد شاگردان برانکو در خلق موقعیت گل کم فروغ ظاهر شوند. آن چیزی که می‌توان از آن به عنوان ارتقای تاکتیکی پرسپولیس یحیی نسبت به پرسپولیس برانکو یاد کرد همین تبحر بازیکنان پرسپولیس برای خلاص شدن از پرسینگ حریف است که در این مورد تیم یحیی بهتر از تیم برانکو عمل می‌کند. در این مورد که شاید آنالیزورهای حرفه‌ای بتوانند بهتر در مورد آن اظهارنظر کرده، عامل اصلی جابجایی زیاد بازیکنان میانی در عرض یک سوم دفاعی حریف است در حالی که همزمان فضاهای عقب زمین نیز به خوبی پوشش داده می‌شود. بازیکنی مثل نوراللهی که با تدبیر یحیی و حمید مطهری سطح بازی‌اش ارتقا یافته و قابلیت‌های جدیدی از او نمایان شده هم در سمت راست و هم در عمق و هم در چپ پرسپولیس به فضاهای خالی خود را نزدیک می‌کند یا امید عالیشاه نیز به خوبی هم برای خود فضا ایجاد می‌کند و هم فضاهای ایجاد شده توسط بازیکنان دیگر را به خوبی می‌بیند. این جابجایی‌های زیاد در عرض دفاع حریف کار رقبا را برای گرفتن فضاها و یارگیری مستقیم سخت می‌کند.

پرسپولیس روان بازی می‌کند. یک پرسپولیس روغنکاری شده که به سرعت توپ را به منطقه دفاعی حریف می‌رساند. فعلا خبری از پاس‌های تاخیری زیاد نیست. در پرسپولیس یحیی سعی می‌شود توپ با کمترین پاس به دفاع حریف رسانده شود. به مدافعان القا شده که از دادن پاس‌های طولی و البته زمینی نهراسند. القا شده که هافبک‌ها توپ را که می‌دهند سریع به سمت جلو بروند و دوباره توپ بگیرند. آنچه پرسپولیس در بازی دیروز با ذوب‌آهن نشان داد همین بود؛ یک فوتبال مدرن ایرانی که نشان می‌دهد مربیان ایرانی هم می‌توانند تاکتیک‌محور تیم‌های خود را هدایت کنند. یحیی در سکوت خوب تیمش را می‌سازد و پیش می‌برد. بی‌جهت نیست که موفق‌ترین تیم ایرانی در آسیا همین پرسپولیس بوده است. حالا شاگردان یحیی بیش از هر تیم دیگری در ایران، به سطح فوتبال فکورانه، تاکتیکی و بین‌المللی نزدیک شده‌اند. نمایش مقابل ذوب‌آهن که این را می‌گفت.

حجت شفیعی