به گزارش وب گردی خبرگزاری صداوسیما؛ در این مطلب وب گردی قصد داریم، خطبه شماره ۱۴۵ از کتاب ارزشمند نهج البلاغه با ترجمه محمد دشتی را مرور نماییم، ضمنا صوت خوانش خطبه و ترجمه آن ضمیمه شده است:
مردم! همانا شما در این جهان نشانه اید که مرگ پى در پى بدان تیر مى افکند. با هر جرعه اى آب در گلو جستنى است و با هر لقمه اى گلوگیر شدنى. از دنیا به نعمتى نمى رسید جز که نعمتى را از دست مى دهید. هیچ سالخورده، روزى از عمر را نمى گزارد، جز به ویرانى یک روز از مدتى که دارد و برخوردنى او چیزى افزوده نشود، مگر آنچه از آن روز پیشین اوست از میان رود و اثرى از او زندگى نپذیرد تا اثرى از او نمیرد و چیزى از او نو نشود جز آنکه نوى از او کهنه گردد و نوخاسته اى از او بر پا نایستد، جز آنکه درویده اى از او بر زمین افتد. ریشه هایى رفتند که ما شاخه هاى آنهاییم. چون اصل رفت ما که فرعیم چگونه پاییم؟
از این خطبه است: هیچ بدعتى را پدید نیاوردند، جز که با آن سنتى را رها کردند. پس خود را از بدعت وا پایید و راه راست را بپیمایید. نیکوترین کار‌ها سنتى است که دیرینه است و سالیانى بر آن گذشته است و بدترین، آنچه نو پدید آمده و پیشینه اى نداشته.
۱۴۵- و من خطبة له (علیه السلام):
فناء الدنیا
أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا أَنْتُمْ فِی هَذِهِ الدُّنْیَا غَرَضٌ تَنْتَضِلُ فِیهِ الْمَنَایَا مَعَ کُلِّ جَرْعَةٍ شَرَقٌ وَ فِی کُلِّ أَکْلَةٍ غَصَصٌ لَا تَنَالُونَ مِنْهَا نِعْمَةً إِلَّا بِفِرَاقِ أُخْرَى وَ لَا یُعَمَّرُ مُعَمَّرٌ مِنْکُمْ یَوْماً مِنْ عُمُرِهِ إِلَّا بِهَدْمِ آخَرَ مِنْ أَجَلِهِ وَ لَا تُجَدَّدُ لَهُ زِیَادَةٌ فِی أَکْلِهِ إِلَّا بِنَفَادِ مَا قَبْلَهَا مِنْ رِزْقِهِ وَ لَا یَحْیَا لَهُ أَثَرٌ إِلَّا مَاتَ لَهُ أَثَرٌ وَ لَا یَتَجَدَّدُ لَهُ جَدِیدٌ إِلَّا بَعْدَ أَنْ یَخْلَقَ لَهُ جَدِیدٌ وَ لَا تَقُومُ لَهُ نَابِتَةٌ إِلَّا وَ تَسْقُطُ مِنْهُ مَحْصُودَةٌ وَ قَدْ مَضَتْ أُصُولٌ نَحْنُ فُرُوعُهَا فَمَا بَقَاءُ فَرْعٍ بَعْدَ ذَهَابِ أَصْلِهِ.
ذم البدعة
منها: وَ مَا أُحْدِثَتْ بِدْعَةٌ إِلَّا تُرِکَ بِهَا سُنَّةٌ فَاتَّقُوا الْبِدَعَ وَ الْزَمُوا الْمَهْیَعَ إِنَّ عَوَازِمَ الْأُمُورِ أَفْضَلُهَا وَ إِنَّ مُحْدِثَاتِهَا شِرَارُهَا.
