خبرورزشی - تقریبا یک هفته پیش که باشگاه پرسپولیس برای دریافت کمک‌های نقدی از سوی هواداران شماره حساب داد آرزو کردم ای کاش هیچ‌یک از هواداران قرانی به باشگاه کمک نکند. آرزو کردم این طرح شکست بخورد تا شاید یک روز بساط این بازی‌ها برچیده شود اما می‌دانستم آرزویم محال است. بالاخره هواداران عاشق هستند و دیده‌ایم پول که هیچ، برای موفقیت تیم‌شان جان هم می‌دهند.
عصر روز شنبه اعلام شد هواداران پرسپولیس رکورد کمک مالی به باشگاه‌های فوتبال ایران را شکستند و نزدیک یک میلیارد و سیصد میلیون تومان در حساب پرسپولیس نشسته است. واقعا دم این هواداران گرم. در وضعیت اقتصادی که همه می‌دانیم به چه صورت است جمع شدن این پول یعنی هنوز آدم‌های عاشق زیادی در کنارمان زندگی می‌کنند. این پول احتمالا تا این لحظه که این نوشته را می‌خوانید بیشتر هم شده و بیشتر هم خواهد شد. پولی که روی کاغذ رقم بزرگی است اما یک بدی هم دارد. اینکه در فوتبال امروز ایران رقمی به حساب نمی‌آید.
اینجا همان تناقضی است که با هیچ ترفندی حل نمی‌شود و صاف می‌خورد توی چشم همه. تناقضی که مدیران باشگاه‌ها می‌خواهند با سوءاستفاده از احساسات پاک هواداران برطرف کنند چرا که از همان ابتدا معلوم بود پولی که جمع می‌شود نمی‌تواند دردی از مشکلات اقتصادی باشگاه کم کند. باشگاه پرسپولیس فقط در یک فقره ۱۶ میلیارد تومان به کالدرون بدهکار است (همان کسی که به بهانه تسویه‌حساب با او بحث کمک مالی هواداران وسط کشیده شد). پرسپولیس همچنین بیش از ۵۰ میلیارد تومان هم باید به اشخاص حقیقی و حقوقی دیگر بپردازد. قرارداد بازیکنان چندین میلیارد تومان است و به عنوان مثال مبلغ قرارداد بازیکنی معمولی و سطح پایین مثل آرمان رمضانی در ابتدای فصل ۵ میلیارد تومان بوده است. در چنین شرایطی دو، سه میلیارد چه کمکی به پرسپولیس می‌کند؟ جز اینکه فشار مضاعفی به قشر عظیمی از هواداران وارد می‌آورد و در نهایت با برطرف نشدن مشکلات، دردی صدچندان پدید می‌آورد. هم بابت پول از دست رفته هم بابت جریمه‌های احتمالی تیم و جدایی ستاره‌ها و هم بابت عذاب وجدان ناشی از ناتوانی در حل مشکلات تیم.
برای اینکه ثابت کنیم همین مبالغ کم صدهزار تومان، دویست هزار تومان که هواداران به حساب باشگاه واریز کردند چقدر اهمیت دارد، نیازی نیست آمار و ارقام وضع اقتصادی و تورم نقطه به نقطه و نمودار رشد فقر را بیاوریم. برای هرکس که در این مملکت زندگی می‌کند اظهر من‌الشمس است که صد هزار تومان برای عده کثیری از مردم واقعا مبلغ به حساب می‌آید. حالا چرا باشگاهی که باید طرح‌هایی برای درآمدزایی ثابت داشته باشد، باشگاهی که از مدت‌ها پیش ریز بدهی‌هایش را داشته، باشگاهی که اسپانسر دارد و همه اعتبار و برند تیم رادر اختیارش گذاشته، باشگاهی که چهار سال قهرمان ایران است و در سه سال دو بار به فینال آسیا رفته باید دستش را جلوی هواداران آن هم در این وضعیت دراز کند؟ اصلا گیریم مشکلات مالی فعلی با کمک هواداران برطرف شد. فردا چه؟ جریمه‌های بعدی چه؟
در اروپا برخی باشگاه‌ها به خاطر شرایط ویژه کرونا از هواداران کمک دریافت کردند اما اگر همان هواداران حس کنند این کار در حال تبدیل شدن به رویه باشگاه است کنار می‌کشند. هواداران باشگاه اگر بفهمند درآمدهای باشگاه حیف و میل می‌شود دیگر کمک نمی‌کنند. از این مهم‌تر هواداری که به تیم کمک مالی می‌کند می‌تواند لااقل در سرنوشت باشگاه هم سهیم باشد. کدام‌یک از هواداران پرسپولیس که به باشگاه کمک مالی کردند این اجازه را پیدا می‌کنند که در تعیین مدیران تیم دخالت کنند؟ از بین آقایان سمیعی و آقای شکوری که این روزها مورد حمایت هواداران هستند، چون در پرسپولیس فعالیت می‌کنند،
کدام‌شان در صورت برگزاری انتخابات میان هواداران به عنوان مدیرعامل و مدیر اجرایی باشگاه رای می‌آوردند؟ هوادار فقط خوب است که پول بدهد؟ روزی که جعفر سمیعی به پرسپولیس آمد وعده برنامه‌های اقتصادی ویژه‌ای را داد، قرار بود تیم اجرایی که انتخاب می‌کند در همین راستا حرکت کنند. حال بعد از گذشت بیش از ۶ ماه نه تنها وعده‌های اقتصادی سمیعی تحقق پیدا نکرده بلکه با بازگشت به شیوه‌های سنتی اعلام شماره حساب برای کمک‌های نقدی هواداران معلوم شده هیچ برنامه بلندمدتی در باشگاه وجود ندارد. بار دیگر ثابت شده این تیم فقط و فقط می‌تواند روی هوادارانش حساب باز کند وگرنه وزیر و وکیل و مدیر کاری برای این تیم نخواهند کرد.
