هیاهوی درونت را از دست داده‌ای

دنیای اقتصاد شنبه 29 آذر 1399 - 00:12
«مارتین هایدگر» و «هانا آرنت» دو فیلسوف بزرگ آلمانی‌ از مهم‌ترین متفکران قرن بیستم به حساب می‌آیند. هانا آرنت شاگرد هایدگر بود؛ اما بعدها این دو نفر با یکدیگر رابطه عاشقانه پیدا می‌کنند.

نامه‌های هایدگر و هانا آرنت سال‌ها پیش توسط خشایار دیهیمی در مجله بخارا منتشر شد. یکی از آن نامه‌ها را که هایدگر به هانا آرنت نوشته است، می‌خوانید.

دهم فوریه ۱۹۲۵

دوشیزه آرنت عزیز!

باید امشب بیایم و با قلبت سخن بگویم. همه چیز میان ما باید ساده، روشن و خالص باشد. فقط در این صورت است که مجازیم و ارزش دارد که همدیگر را ببینیم. تو شاگرد من هستی و من معلمت، اما این فقط فرصتی بوده است برای آنچه میان ما رخ داده است. از این به بعد تو به زندگی من تعلق داری و زندگی من با تو است که پیش خواهد رفت. ما هرگز نمی‌توانیم بدانیم که با «بودنمان» برای دیگران چه می‌توانیم بشویم. اما یقینا اندکی تامل بر ما آشکار می‌کند که تا چه حد تاثیر ما بر دیگران می‌تواند ویرانگر و سد‌کننده باشد. راه زندگی نو پای تو هنوز پنهان است. باید با این مساله کنار بیاییم و دلبستگی من به تو فقط می‌تواند به تو کمک کند که با خودت صادق باشی.

تو «هیاهوی درونت» را از دست داده‌ای که به آن معناست که راه خودت را به اندرونی‌ترین و ناب‌ترین ذات زنانه‌ات یافته‌ای. روزی این را خواهی فهمید و سپاسگزار خواهی بود- نه از من- بلکه از اینکه آن آمدنت به دیدار من گامی قطعی بوده است برای عقبگرد از آن راه به سوی انزوای وحشتناک تحقیق دانشگاهی که فقط مردان می‌توانند تحملش کنند- و تازه آن هم مردانی که این بار و این شور جنون‌وار آفرینندگی بر دوششان قرار می‌گیرد. «شاد باشی!»- اکنون آرزوی من برای تو همین است.

تو فقط زمانی که شاد و خوشبخت باشی‌ زنی می‌شوی که می‌تواند شادی و خوشبختی ارزانی بدارد و در گرداگردت همه چیز شادی و خوشبختی و امنیت و آرامش و احترام و سپاس زندگی شوند و فقط به این ترتیب است که می‌توانی آماده آن چیزهایی شوی که دانشگاه می‌تواند و باید به تو بدهد. این راه اصیل بودن و جدی بودن است؛ اما نه کار دانشگاهی اجباری بسیاری از هم‌ جنس‌هایت.

کاری که بالاخره روزی به نحوی از هم می‌پاشد و این زنان را درمانده و ناصادق با خودشان برجای می‌گذارد. زیرا درست در آن زمان که کار فکری فردی شروع می‌شود است که حفظ اندرونی‌ترین ذات زنانه واجب می‌شود. به ما امکان دیدار همدیگر عطا شده است: ما باید این عطیه را در درونی‌ترین لایه‌های بودنمان حفظ کنیم و نگذاریم خود فریبی درباره خلوص زیستن آن را کج و معوج کند. ما نباید خودمان را زوج روحی همدیگر بدانیم؛ چیزی که هیچ‌کس هرگز تجربه‌اش نمی‌کند. نمی‌توانم و نمی‌خواهم آن چشمان پر مهر را از اعتماد نابت و از شرف و نیکی ذات دخترانه‌ات جدا کنم. اما همین سبب می‌شود عطیه دوستی‌مان بدل به پایبندی و تعهدی شود که باید با آن خو بگیریم و پیش برویم و همین مرا وا می‌دارد از تو به‌خاطر آن لحظات کوتاهی که هنگام قدم زدنمان از خودم غافل شدم عذرخواهی کنم. اما اینک می‌خواهم بتوانم از تو تشکر کنم و با بوسه‌ای بر آن ابروان نابت، این افتخار را نصیب خود ببینم که تو را در کار خود داخل ببینم.

شادباش، دختر خوب!

 

منبع خبر "دنیای اقتصاد" است و موتور جستجوگر خبر تیترآنلاین در قبال محتوای آن هیچ مسئولیتی ندارد. (ادامه)
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت تیترآنلاین مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویری است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هرگونه محتوای خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.