به گزارش اقتصاد آنلاین، براین اساس درخصوص اختلال وسواس فکری - عملی (OCD) شامل علائم و نشانه ها و درمان آن می پردازیم:
افراد مبتلا به OCD ممکن است علائم وسواس فکری، وسواس عملی یا هر دو را داشته باشند. این علائم می‌تواند در تمام جنبه‌های زندگی مانند کار، مدرسه و روابط شخصی تداخل ایجاد کند.
وسواس عملی، افکار، تمایلات شدید یا تصاویر ذهنی مکرر است که باعث اضطراب می‌شود. علائم شایع عبارت‌اند از:
وسواس رفتاری، رفتارهای تکراری است که فرد مبتلا در پاسخ به یک فکر وسواسی تمایل به انجام آن‌ها دارد. وسواس‌های عملی رایج شامل این موارد است:
- تمیزکاری و یا شستن دست‌ها بیش‌ازحد
- منظم و مرتب کردن چیزها به روشی خاص و دقیق
- بررسی مکرر مواردی، مانند قفل بودن درب یا خاموش بودن فر
- شمارش وسواسی
همه این رفتارها و عادات نشانهٔ وسواس عملی نیست. همه افراد هرازگاهی امور را دوباره بررسی می‌کند؛ اما یک فرد مبتلا به OCD به‌طورکلی:
نمی‌تواند افکار یا رفتارهای خود را کنترل کند، حتی اگر این افکار یا رفتارها افراطی باشند.
برخی از افراد مبتلا به OCD نیز دارای اختلال تیک هستند. تیک‌های حرکتی، حرکات ناگهانی، مختصر و تکراری‌اند. پلک‌زدن چشم و سایر حرکات چشم، کج شدن صورت، جمع‌شدن شانه و تکان خوردن سر یا شانه ازجمله تیک‌های حرکتی هستند. تیک‌های شایع صوتی شامل تکرار مکرر صاف کردن گلو، فن فن، یا خرخر کردن است.
علائم ممکن است بیایند و بروند، باگذشت زمان کاهش یابند یا بدتر شوند. افراد مبتلا به OCD ممکن است سعی کنند با اجتناب از موقعیت‌هایی که وسواس آن‌ها را برمی‌انگیزد، به خود کمک کنند یا ممکن است از الکل یا مواد مخدر برای آرام‌کردن خود استفاده کنند.
اگرچه بیشتر بزرگ‌سالان مبتلا به اختلال وسواس فکری تشخیص می‌دهند کاری که انجام می‌دهند منطقی نیست، اما برخی از بزرگ‌سالان و اکثر کودکان ممکن است متوجه نشوند که رفتار آن‌ها غیرعادی است. والدین یا معلمان به طور معمول علائم OCD را در کودکان تشخیص می‌دهند.
اگر فکر می‌کنید OCD دارید، در مورد علائم خود با پزشک خود صحبت کنید. در صورت عدم درمان، OCD می‌تواند در تمام جنبه‌های زندگی تأثیر بگذارد.
OCD یک اختلال شایع است که بزرگ‌سالان، نوجوانان و کودکان را در سراسر جهان درگیر می‌کند. بیشتر افراد در حدود ۱۹ سالگی اختلالشان تشخیص داده می‌شود، معمولاً در پسرها سن شروع زودتر از دختران است، اما شروع آن‌ها پس از ۳۵ سالگی هم اتفاق می‌افتد. دلایل OCD ناشناخته است، اما عوامل شامل این موارد است:
مطالعات دوقلوها و خانواده نشان داده است که افرادی که بستگان درجه یک آن‌ها (مانند پدر و مادر، خواهر و برادر یا کودک) که OCD دارند و در کودکی یا نوجوانی دچار OCD شده‌اند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به OCD هستند. تحقیقات درباره ارتباط بین ژنتیک و OCD ادامه دارد و ممکن است به بهبود تشخیص و درمان OCD کمک کند.
مطالعات تصویربرداری‌ها تفاوت‌هایی را در قشر پیشانی و ساختارهای زیر قشر مغز در بیماران مبتلا به OCD نشان داده است. به نظر می‌رسد ارتباطی بین علائم OCD و ناهنجاری‌ها در مناطق خاصی از مغز وجود دارد، اما این ارتباط مشخص نیست. تحقیقات هنوز ادامه دارد. شناختن دلایل به تعیین روش‌های درمانی خاص و شخصی برای درمان OCD کمک می‌کند.
در برخی از مطالعات ارتباطاتی بین آسیب‌هایی که فرد در دوران کودکی تجربه می‌کند و علائم وسواس فکری-عملی گزارش‌شده است. برای درک بهتر این رابطه، تحقیقات بیشتری لازم است.
در برخی موارد، کودکان ممکن است به دنبال عفونت استرپتوکوکی به OCD مبتلا شوند یا علائم OCD بروز دهند - این اختلالات، اختلال عصب روان‌شناختی خود ایمنی کودکان (PANDAS) نامیده می‌شود که مرتبط با عفونت‌های استرپتوکوکی (PANDAS) هستند.
OCD معمولاً با دارو، روان‌درمانی یا ترکیبی از این دو درمان می‌شود. اگرچه بیشتر بیماران مبتلا به OCD به درمان پاسخ می‌دهند، اما در برخی از بیماران علائم همچنان باقی می‌ماند.
گاهی اوقات مبتلایان به اختلال وسواس فکری، اختلالات روانی دیگری مانند اضطراب، افسردگی و اختلال بدشکلی بدن نیز دارند، اختلالی که در آن شخصی به‌اشتباه معتقد است که بخشی از بدن آن‌ها غیرطبیعی است. در نظر گرفتن این اختلالات، هنگام تصمیم‌گیری درباره درمان بسیار مهم است.
مهارکننده‌های جذب مجدد سروتونین (SRI) که شامل مهارکننده‌های انتخابی جذب مجدد سروتونین (SSRI) است برای کمک به کاهش علائم OCD استفاده می‌شود. اغلب در درمان OCD نسبت به افسردگی به دوزهای روزانه بالاتری از SRI ها نیاز است و ممکن است ۸ تا ۱۲ هفته طول بکشد تا تأثیر دارو شروع شود، اما برخی از بیماران سریع‌تر علائم بهبود را تجربه می‌کنند.
اگر علائم با این نوع داروها بهبود نیافت، تحقیقات نشان می‌دهد برخی از بیماران ممکن است به یک داروی ضد روان‌پریشی پاسخ مناسبی دهند.
اگرچه تحقیقات نشان می‌دهد که یک داروی ضد روان‌پریشی ممکن است به مدیریت علائم در افرادی که هم اختلال OCD و هم اختلال تیک دارند کمک کند، اما در مورد اثربخشی داروهای ضد روان‌پریشی در درمان OCD تحقیقات ضدونقیضی وجود دارد.
اگر دارویی برای شما تجویزشده است:
روان‌درمانی می‌تواند یک درمان مؤثر برای بزرگ‌سالان و کودکان مبتلا به OCD باشد. تحقیقات نشان می‌دهد انواع خاصی از روان‌درمانی، ازجمله رفتاردرمانی شناختی (CBT) و سایر روش‌های درمانی مرتبط (به‌عنوان‌مثال، آموزش برگشت عادت) می‌تواند به‌عنوان دارو برای بسیاری از افراد مؤثر باشد. همچنین تحقیقات نشان می‌دهد که نوعی CBT به نام مواجه و جلوگیری از پاسخ
(EX / RP) - ماندن در موقعیتی که باعث وسواس می‌شود به‌عنوان‌مثال لمس اشیا کثیف و جلوگیری از انجام کارهای وسواسی ناشی از آن (به‌عنوان‌مثال شستن دست) - در کاهش رفتارهای وسواسی می‌تواند مؤثر باشد، حتی در افرادی که به داروهای SRI پاسخ خوبی نداده‌اند.
مانند اکثر اختلالات روانی، درمان معمولاً شخصی است و ممکن است با دارو یا روان‌درمانی یا با ترکیبی از هر دو شروع شود.
برای بسیاری از بیماران، اضافه‌کردن EX / RP برای درمان راهکاری است برای زمانی که داروهای SRI یا SSRI تأثیری بر روی علائم OCD نمی‌گذارند یا بالعکس برای افرادی که درمان را با روان‌درمانی شروع می‌کنند.
در سال 2018، FDA تحریک مغناطیسی (TMS) را به‌عنوان یک مکمل در درمان OCD در بزرگ‌سالان تأیید کرد.
NIMH در مورد سایر روش‌های درمانی جدید برای افراد مبتلا OCD که به نمایش معمولی پاسخ نمی‌دهد تحقیق می‌کند.
این رویکردهای جدید شامل درمان‌های ترکیبی و اضافه بر درمان (تقویتی) و همچنین فن‌های جدید مانند تحریک عمیق مغز است. می‌توانید در مورد روش‌های درمانی تحریک مغز در وب‌سایت NIMH اطلاعات بیشتری کسب کند.
