چهارمحال و بختیاری| روزهای آخر دولت دوازدهم، (یا بهتر بگوییم دولت یازدهم) است، تقریبا تمام امکانات و سرمایه‌های کشور، قریب به یک دهه در دست کسانی بود که برنامه‌های صد روزه داشتند و مثلا می‌خواستند چرخ زندگی مردم را در کنار چرخ اقتصاد بگردانند؛ امروز دولت پر خرج، بعد از هشت سال تاختن بر منتقدینش، در اتمام کردن خرده پروژه‌هایی که در یک استان محروم مانند چهارمحال و بختیاری است هم درمانده است؛ وعده‌های متعدد مسئولان این دولت در اتمام پروژه‌هایی که خیلی از آنان را با درصد قابل توجهی پیشرفت از دولت قبلی گرفته بود، هنوز خاک می‌خورند و این پروژه‌های ناتمام، می‌شوند میراث دولت تدبیر برای سیزدهمین رئیس جمهور!
با هم برخی از این پروژه‌ها، مختصرا را مرور می‌کنیم؛
سکانس اول؛
صدایش را در گلو انداخته و با انگشتر عقیق (که احتمالا یمنی است) به کاپوت ماشین دولتی (که احتمالا لندکوروز است) می‌زند و با جدیتی خاص خطاب به مدیرانش در چهارمحال و بختیاری می‌گوید من امروز می‌روم تهران و تا سه ماه آینده باز می‌گردم شهرکرد، و از شما تعهد می‌گیرم که وقتی بازگشتم کمربندی شهرکرد و جاده شهرکرد سامان باید آماده افتتاح و بهره‌برداری باشد!
امروز که این متن را می‌نویسم، قریب به دو سال از وعده دو ماهه شخصی می‌گذرد که رئیس سازمان برنامه و بودجه و معاون رئیس‌جمهور است؛ ولی متاسفانه این وعده همچنان روی زمین مانده و امروز مدیرکل راه و شهرسازی همچنان وعده این هفته و آن هفته را برای تکمیل و افتتاح این پروژه جزیی دارد.
سکانس دوم؛
نوبخت در فرودگاه شهرکرد آخرین مصاحبه مطبوعاتی‌اش را پس از بازدید از پروژه‌های عمرانی برگزار می‌کند، دوباره با همان اعتماد به نفس قبلی می‌گوید 700 میلیارد ریال اعتبار برای تکمیل تونل زره تخصیص دادیم و مسئولان استان تعهد دادند تا دهه فجر پیش رو تونل به بهره‌برداری برسد؛ این مصاحبه مربوط به تیرماه سال گذشته است و اکنون قریب به چهار ماه از آن دهه فجری که وعده داده بودند گذشته و طبق آخرین خبری که به این رسانه رسیده است هنوز مرحله حفاری تونل هم تمام نشده، چه رسد به بهره‌برداری!
سکانس سوم؛
نوبت در سفر به شهرکرد از راه‌اندازی 46 طرح ویژه جهش تولید در شهرکرد خبر می‌دهد و می‌گوید: برای اجرای این طرح‌ها ۲۲ هزار و ۶۴۰ میلیارد ریال هزینه و زمینه اشتغال ۱۲ هزار و ۳۴۴ نفر فراهم خواهد شد.
سال جهش تولید تمام شد درحالی که نه در رتبه بیکاری این استان که سال‌هاست در صدر بیکاری کشور است گشایشی حاصل شد نه حتی دولت موفق شد در حفظ شرایط موجود هم کار موثری داشته باشد، اشتغال‌زایی پیش‌کش! امروز نه خبری و نه اثری در رسانه و محافل اقتصادی دولت در چهارمحال و بختیاری از 46 طرحی که جناب نوبخت وعده داده بود می‌یابیم!
سکانس چهارم؛
دقیق یادم نیست که جلسه اقتصاد مقاومتی بود یا ستاد تسهیل؛ ولی گرمای آن روز مردادی را خوب یادم هست؛ آقای استاندار چند بار تاکید می‌کند همه دستگاه‌ها موظف هستند کمک کنند که حداکثر ظرف دو هفته آینده تمام مجوازت صادر شود!
داستان از این قرار است که بنیاد مستضعفان تصمیم می‌گیرد یک گاوداری 6 هزار راسی در بیکارترین استان کشور که مهد دامداری و کشاورزی است ایجاد کند؛ مسئول مربوطه صراحتا در جلسه اعلام می‌کند که ما از دولت نه تسهیلات می‌خواهیم، نه زمین می‌خواهیم و نه هیچ امتیازی؛ فقط در صدور مجوزات و طی کردن بروکراسی اداری کمک‌مان کنید تا در زمین خودمان، با تکیه بر توان خودمان و با هزینه خودمان یک گاو داری تاسیس کنیم!
اهمیت کار وقتی تبیین می‌شود که بدانیم یک شرکت بزرگ لبنیاتی که از قضا آن هم متعلق به بنیاد است در شهرکرد واقع شده و از 22 محصول و فرآوده‌ای که می‌تواند از شیر تولید کند فقط به چند مورد محدود بسنده کرده؛ علت اصلی فعال نبودن 100 درصدی این واحد تولید لبنیات هم صرفا و صرفا نداشتن شیر است! (حالا تصور کنید یک گاوداری 6 هزار راسی کنار این واحد تولیدی فعال می‌شد، چقدر کمک می‌کرد به افزایش تولید این کارخانه و چقدر به اشتغال کمک می‌شد).
از طرف دیگر چهارمحال و بختیاری قطب کشاورزی هم هست و قطعا تاسیس این گاوداری می‌توانست در رونق کشاورزی (جهت علوفه) نقش موثری ایفا کند.
امروز قریب به یک سال از وعده دو هفته‌ای آقای استاندار گذشته است؛ و هنوز بنیاد مستضعفان در پیچ و خم صدور مجوزات! شما تصور کنید همین امروز آقای استاندار به قولش عمل کند و بعد از یک سال آزگار مجوزات را صادر کند، آیا هزینه ساخت ساختمان، خرید تجهیزات و... با یک سال گذشته یکی است؟ این اختلاف قیمت به چه کسی آسیب می‌زند؟ مردم؟ یا امثال آقای استاندار؟
سناریویی با صدها سکانس
اگر بخواهیم این سناریو را کامل کنیم می‌توانیم با صدها سکانس که مربوط به پروژه‌هایی مانند 31 طرح کشاورزی حوزه زاینده‌رود، پروژه بن بروجن، راه آهن شهرکرد، چهاربانده شهرکرد بروجن، چهاربانده شهرکرد شلمزار و ... داستان‌مان را کامل کنیم.
چهارمحال و بختیاری استانی محروم است که سهم قابل توجهی در توسعه ندارد و همیشه فراموش شده است؛ نبود امکانات و تحریم و نداشتن صنعت قوی از جمله مهم‌ترین دلایل عقب ماندگی‌های این استان نیست؛ بلکه نداشتن مدیرانی توانمند و دلسوز در راس استان مهم‌ترین دلیل عقب ماندن چهارمحال و بختیاری است.
انتهای پیام/3339/م
