به گزارش وب گردی خبرگزاری صداوسیما؛ در این مطلب وب گردی قصد داریم، خطبه شماره ۱۵۰ از کتاب ارزشمند نهج البلاغه با ترجمه محمد دشتی را مرور نماییم، ضمنا صوت خوانش خطبه و ترجمه آن ضمیمه شده است:
در این خطبه حضرت علي عليه السلام به حوادث سخت آینده اشاره نموده اند:
۱. آینده بشریّت و ظهور حضرت مهدى (عج)
به راههاى چپ و راست رفتند و راه ضلالت و گمراهى پیمودند و راه روشن هدایت را گذاشتند. پس در باره آنچه که باید باشد شتاب نکنید و آنچه را که در آینده باید بیاید دیر مشمارید، چه بسا کسى براى رسیدن به چیزى شتاب مى کند، امّا وقتى به آن رسید دوست دارد که اى کاش آن را نمى دید و چه نزدیک است امروز ما به فردایى که سپیده آن آشکار شد. اى مردم اینک ما در آستانه تحقّق وعده هاى داده شده و نزدیکى طلوع آن چیزهایى که بر شما پوشیده و ابهام آمیز است، قرار داریم.
۲. ره آورد حکومت حضرت مهدى (عج)
بدانید آن کس از ما (حضرت مهدى «عج») که فتنه هاى آینده را دریابد، با چراغى روشنگر در آن گام مى نهد و بر همان سیره و روش پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم) و امامان علیهم السّلام رفتار مى کند تا گره‌ها را بگشاید، بردگان و ملّت هاى اسیر را آزاد سازد، جمعیّت هاى گمراه و ستمگر را پراکنده و حق جویان پراکنده را جمع آورى مى کند. حضرت مهدى (عج) سال هاى طولانى در پنهانى از مردم به سر مى برد آن چنان که اثر شناسان، اثر قدمش را نمى شناسند، گر چه در یافتن اثر و نشانه‌ها تلاش فراوان کنند. سپس گروهى براى درهم کوبیدن فتنه‌ها آماده مى گردند و چونان شمشیر‌ها صیقل مى خورند، دیده هاشان با قرآن روشنایى گیرد و در گوش هاشان تفسیر قرآن طنین افکند و در صبحگاهان و شامگاهان جامهاى حکمت سر مى کشند.
۳. سرنوشت امّت اسلامى پس از پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم)
روزگار آنان به طول انجامید تا رسوایى آن‌ها به نهایت رسید و خود را سزاوار بلاى زمانه گرداندند و، چون پایان مدّت آن‌ها نزدیک شد، گروهى در فتنه‌ها آسودند و گروهى دست به حمله و پیکار با فسادگران زدند و با شکیبایى که داشتند بر خدا منّت ننهادند و جان دادن در راه خدا را بزرگ نشمردند، تا آنجا که اراده الهى به پایان دوران جاهلیّت موافق شد، شمشیر‌ها در راه خدا کشیدند و بینش هاى خود را بر شمشیر نشاندند و طاعت پروردگار خود را پذیرفتند و فرمان پند دهنده خود را شنیدند و در پیروزى و سربلندى زیستند تا آن که خدا، پیامبرش را نزد خود برد، (افسوس) که گروهى به گذشته جاهلى خود باز گشتند و با پیمودن راه هاى گوناگون به گمراهى رسیدند و به دوستان منحرف خود پیوستند و از دوستى با مؤمنان بریدند که به آن امر شده بودند و بنیان اسلامى را تغییر داده در جاى دیگرى بنا نهادند، آنان کانون هر خطا و گناه و پناهگاه هر فتنه جو شدند. که سرانجام در سرگردانى فرو رفته و در غفلت و مستى به روش و آیین فرعونیان در آمدند، یا از همه بریده و دل به دنیا بستند و یا پیوند خود را با دین گسستند.
۱۵۰- و من خطبة له (علیه السلام) یومی فی‌ها إلى الملاحم و یصف فئة من أهل الضلال:
وَ أَخَذُوا یَمِیناً وَ شِمَالًا ظَعْناً فِی مَسَالِکِ الْغَیِّ وَ تَرْکاً لِمَذَاهِبِ الرُّشْدِ فَلَا تَسْتَعْجِلُوا مَا هُوَ کَائِنٌ مُرْصَدٌ وَ لَا تَسْتَبْطِئُوا مَا یَجِیءُ بِهِ الْغَدُ فَکَمْ مِنْ مُسْتَعْجِلٍ بِمَا إِنْ أَدْرَکَهُ وَدَّ أَنَّهُ لَمْ یُدْرِکْهُ وَ مَا أَقْرَبَ الْیَوْمَ مِنْ تَبَاشِیرِ غَدٍ یَا قَوْمِ هَذَا إِبَّانُ وُرُودِ کُلِّ مَوْعُودٍ وَ دُنُوٍّ مِنْ طَلْعَةِ مَا لَا تَعْرِفُونَ أَلَا وَ إِنَّ مَنْ أَدْرَکَهَا مِنَّا یَسْرِی فِیهَا بِسِرَاجٍ مُنِیرٍ وَ یَحْذُو فِیهَا عَلَى مِثَالِ الصَّالِحِینَ لِیَحُلَّ فِیهَا رِبْقاً وَ یُعْتِقَ فِیهَا رِقّاً وَ یَصْدَعَ شَعْباً وَ یَشْعَبَ صَدْعاً فِی سُتْرَةٍ عَنِ النَّاسِ لَا یُبْصِرُ الْقَائِفُ أَثَرَهُ وَ لَوْ تَابَعَ نَظَرَهُ ثُمَّ لَیُشْحَذَنَّ فِیهَا قَوْمٌ شَحْذَ الْقَیْنِ النَّصْلَ تُجْلَى بِالتَّنْزِیلِ أَبْصَارُهُمْ وَ یُرْمَى بِالتَّفْسِیرِ فِی مَسَامِعِهِمْ وَ یُغْبَقُونَ کَأْسَ الْحِکْمَةِ بَعْدَ الصَّبُوحِ
فی الضلال.
منها: وَ طَالَ الْأَمَدُ بِهِمْ لِیَسْتَکْمِلُوا الْخِزْیَ وَ یَسْتَوْجِبُوا الْغِیَرَ حَتَّى إِذَا اخْلَوْلَقَ الْأَجَلُ وَ اسْتَرَاحَ قَوْمٌ إِلَى الْفِتَنِ وَ أَشَالُوا عَنْ لَقَاحِ حَرْبِهِمْ لَمْ یَمُنُّوا عَلَى اللَّهِ بِالصَّبْرِ وَ لَمْ یَسْتَعْظِمُوا بَذْلَ أَنْفُسِهِمْ فِی الْحَقِّ حَتَّى إِذَا وَافَقَ وَارِدُ الْقَضَاءِ انْقِطَاعَ مُدَّةِ الْبَلَاءِ حَمَلُوا بَصَائِرَهُمْ عَلَى أَسْیَافِهِمْ وَ دَانُوا لِرَبِّهِمْ بِأَمْرِ وَاعِظِهِمْ حَتَّى إِذَا قَبَضَ اللَّهُ رَسُولَهُ (صلى الله علیه وآله) رَجَعَ قَوْمٌ عَلَى الْأَعْقَابِ وَ غَالَتْهُمُ السُّبُلُ وَ اتَّکَلُوا عَلَى الْوَلَائِجِ وَ وَصَلُوا غَیْرَ الرَّحِمِ وَ هَجَرُوا السَّبَبَ الَّذِی أُمِرُوا بِمَوَدَّتِهِ وَ نَقَلُوا الْبِنَاءَ عَنْ رَصِّ أَسَاسِهِ فَبَنَوْهُ فِی غَیْرِ مَوْضِعِهِ مَعَادِنُ کُلِّ خَطِیئَةٍ وَ أَبْوَابُ کُلِّ ضَارِبٍ فِی غَمْرَةٍ قَدْ مَارُوا فِی الْحَیْرَةِ وَ ذَهَلُوا فِی السَّکْرَةِ عَلَى سُنَّةٍ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ مِنْ مُنْقَطِعٍ إِلَى الدُّنْیَا رَاکِنٍ أَوْ مُفَارِقٍ لِلدِّینِ مُبَایِنٍ.
