با گرم شدن فضای انتخاباتی عرصه شورای شهر و ریاست جمهوری در کشور عزیزمان، شاهد برخی بی اخلاقی های قومیتی توسط بعضی کاندیداها و حامیان آنها هستیم.
اینان با دمیدن بر روح قومیت گرایی، دگرستیزی و نفرت پراکنی علیه اقوام دیگر، تنها به دنبال کسب ۴ رای بیشتر برای نامزد انتخاباتی خود هستند.
اما پرسشی اساسی مطرح می شود، که آیا این کاندیداهای شورای شهر و...! اگر واقعا دغدغه قومیت ها را داشتند، سه سال و ده ماه فرصت نداشتند که به مطالبات اقوام بپردازد و عظمت قومیت ها را به نمایش بگذارند و تازه در دو ماه پایانی به انتخابات، قومیتها برای شان مهم شده؟ که دیگران را متهم به خیانت به اقوام می کنند؟
آیا در فرصت ها و گذرگاههای تاریخی فضا برای دفاع از حقوق مسلم اقوام نبود؟ و حتما بایستی صرفا در زمان انتخابات یاد قومیت ها بیفتند و این مسائل را با چاشنی انتشار اخبار جعلی تحریک کننده قومی و دشمنی با اقوام دیگر ترکیب کنند؟
این کشور سالهاست که با همه تلخی ها و خوشی ها، انسجام و اتحاد خود را حفظ کرده و بی شک جامعه ملی به تجزیه طلبان، فدرالیست های قومی و یا کسانی که بخواهند با دگرستیزی، تفرقه افکنی، تضعیف وحدت ملی و تحقیر دیگر اقوام و جغرافیاهای ایران، خود را به نمایش بگذارند، میدان نخواهند داد.
