این روزها و در آستانه انتخابات ریاست جمهوری، بسیاری از سوالات حول محور نقدینگی می چرخد. هیچ کس هم پاسخی درستی به دلایل ایجاد نقدینگی افسار گسیخته نمی دهد.
در یک برهه زمانی بانک های ایران این حق را پیدا کردند که به مقدار نامحدود و با نوک قلم پول تولید کنند. آنها برای تسهیل مبادلات! اقدام به انتشار نامحدود انواع چک پول کردند. باور این قضیه و حتی فکر کردن به این قضیه هم روان انسان را مشوش می کند. بانک ها پول مردم را می گرفتند و یک تکه کاغذ به دست مردم می دادند که معادل پول مردم اعتبار داشت و از طرفی هم بانک ها می توانستند با پول مردم اعتبار جدید خلق کنند و وام بدهند.
از طرف دیگر دست بانک مرکزی در دست مافیای مسکن قرار گرفته است. جهش های قیمتی مسکن اصلا عادی نیست و شاهد سکوت مرگبار نهادهای حکومتی و نظارتی هستیم.
بانک ها با ایجاد آشوب و سونامی در بازار مسکن و تجدید ارزیابی دارایی های خود، وثایق لازم را برای اخذ وام از بانک مرکزی فراهم می کنند و قدرت وامدهی و خلق پول و نقدینگی خود را بالا می برند.
بانک مرکزی حتی آمار تورم مسکن را به عمد غلط اعلام می کند که حتی رئیس اتحادیه مشاوران املاک هم آن را قبول ندارد و آمار اتحادیه مشاوران املاک با آمار بانک مرکزی ۱۹٪ اختلاف دارد.
مسکن یک فاجعه ملی است با تبعات بسیار گسترده اجتماعی که فقط بانکها از آن سود می برند و تمام ارکان نظام جمهوری اسلامی هم با سکوت خود بحران مسکن را تایید می کنند.
ایران فلسطین مستاجران شده است و بانکها از این قضیه برای خلق نقدینگی استفاده می کنند.
درمان نقدینگی هم حکایتی عجیبی است. نقدینگی را میخواهند با بالا بردن نرخ بهره جمع کنند. در حالی که اثرات نرخ بهره از نقدینگی به مراتب بدتر است. در افزایش نقدینگی فقط تورم ایجاد می شود اما نرخ بهره هم تورم دارد و هم رکود.
زمانی که دولت نخواهد از بانک مرکزی و با استقراض کسری بودجه خود را جبران کند، بدترین سناریو در بازارهای ارز و بورس شکل می گیرد و دارایی های مردم و کشور چپاول میشود. پس افزایش نقدینگی از درمان آن خطرناک تر است.
