بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم
لا أُقْسِمُ بِیَوْمِ الْقِیَامَةِ ﴿١﴾ وَلا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ﴿٢﴾ أَیَحْسَبُ الإنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ ﴿٣﴾ بَلَى قَادِرِینَ عَلَى أَنْ نُسَوِّیَ بَنَانَهُ ﴿٤﴾ بَلْ یُرِیدُ الإنْسَانُ لِیَفْجُرَ أَمَامَهُ ﴿٥﴾ یَسْأَلُ أَیَّانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ ﴿٦﴾ فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ ﴿٧﴾ وَخَسَفَ الْقَمَرُ ﴿٨﴾ وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ ﴿٩﴾ یَقُولُ الإنْسَانُ یَوْمَئِذٍ أَیْنَ الْمَفَرُّ ﴿١٠﴾ کَلا لا وَزَرَ ﴿١١﴾ إِلَى رَبِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ ﴿١٢﴾ یُنَبَّأُ الإنْسَانُ یَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿١٣﴾ بَلِ الإنْسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِیرَةٌ ﴿١٤﴾ وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِیرَهُ ﴿١٥﴾ لا تُحَرِّکْ بِهِ لِسَانَکَ لِتَعْجَلَ بِهِ ﴿١٦﴾ إِنَّ عَلَیْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ ﴿١٧﴾ فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ ﴿١٨﴾ ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا بَیَانَهُ ﴿١٩﴾ کَلا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ ﴿٢٠﴾ وَتَذَرُونَ الآخِرَةَ ﴿٢١﴾ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَاضِرَةٌ ﴿٢٢﴾ إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ ﴿٢٣﴾ وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ ﴿٢٤﴾ تَظُنُّ أَنْ یُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ ﴿٢٥﴾ کَلا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِیَ ﴿٢٦﴾ وَقِیلَ مَنْ رَاقٍ ﴿٢٧﴾ وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ ﴿٢٨﴾ وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ ﴿٢٩﴾ إِلَى رَبِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ ﴿٣٠﴾ فَلا صَدَّقَ وَلا صَلَّى ﴿٣١﴾ وَلَکِنْ کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿٣٢﴾ ثُمَّ ذَهَبَ إِلَى أَهْلِهِ یَتَمَطَّى ﴿٣٣﴾ أَوْلَى لَکَ فَأَوْلَى ﴿٣٤﴾ ثُمَّ أَوْلَى لَکَ فَأَوْلَى ﴿٣٥﴾ أَیَحْسَبُ الإنْسَانُ أَنْ یُتْرَکَ سُدًى ﴿٣٦﴾ أَلَمْ یَکُ نُطْفَةً مِنْ مَنِیٍّ یُمْنَى ﴿٣٧﴾ ثُمَّ کَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّى ﴿٣٨﴾ فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَیْنِ الذَّکَرَ وَالأنْثَى ﴿٣٩﴾ أَلَیْسَ ذَلِکَ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ یُحْیِیَ الْمَوْتَى ﴿٤٠﴾
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
سوگند به روز قیامت، (۱)
و سوگند به (نفس لوامه و) وجدان بیدار و ملامتگر (كه رستاخیز حق است)! (۲)
آیا انسان مىپندارد كه هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهیم كرد؟! (۳)
آرى قادریم كه (حتى خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتب كنیم! (۴)
(انسان شك در معاد ندارد) بلكه او مىخواهد (آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قیامت) در تمام عمر گناه كند! (۵)
(از این رو) مىپرسد: «قیامت كى خواهد بود»! (۶)
(بگو:) در آن هنگام كه چشمها از شدت وحشت به گردش درآید، (۷)
و ماه بىنور گردد، (۸)
و خورشید و ماه یك جا جمع شوند، (۹)
آن روز انسان مىگوید: «راه فرار كجاست؟!» (۱۰)
هرگز چنین نیست، راه فرار و پناهگاهى وجود ندارد! (۱۱)
آن روز قرارگاه نهایى تنها بسوى پروردگار تو است; (۱۲)
و در آن روز انسان را از تمام كارهایى كه از پیش یا پس فرستاده آگاه مىكنند! (۱۳)
بلكه انسان خودش از وضع خود آگاه است، (۱۴)
هر چند (در ظاهر) براى خود عذرهایى بتراشد! (۱۵)
زبانت را بخاطر عجله براى خواندن آن ( قرآن) حركت مده، (۱۶)
چرا كه جمعكردن و خواندن آن بر عهده ماست! (۱۷)
پس هر گاه آن را خواندیم، از خواندن آن پیروى كن! (۱۸)
سپس بیان و (توضیح) آن (نیز) بر عهده ماست! (۱۹)
چنین نیست كه شما مىپندارید (و دلایل معاد را كافى نمىدانید); بلكه شما دنیاى زودگذر را دوست دارید (و هوسرانى بىقید و شرط را)! (۲۰)
و آخرت را رها مىكنید! (۲۱)
(آرى) در آن روز صورتهایى شاداب و مسرور است، (۲۲)
و به پروردگارش مىنگرد! (۲۳)
و در آن روز صورتهایى عبوس و در هم كشیده است، (۲۴)
زیرا مىداند عذابى در پیش دارد كه پشت را در هم مىشكند! (۲۵)
چنین نیست (كه انسان مىپندارد! او ایمان نمىآورد) تا موقعى كه جان به گلوگاهش رسد، (۲۶)
و گفته شود: «آیا كسى هست كه (این بیمار را از مرگ) نجات دهد؟!» (۲۷)
و به جدائى از دنیا یقین پیدا كند، (۲۸)
و ساق پاها (از سختى جاندادن) به هم بپیچد! (۲۹)
(آرى) در آن روز مسیر همه بسوى (دادگاه) پروردگارت خواهد بود! (۳۰)
(در آن روز گفته مىشود:) او هرگز ایمان نیاورد و نماز نخواند، (۳۱)
بلكه تكذیب كرد و روىگردان شد، (۳۲)
سپس بسوى خانواده خود بازگشت در حالى كه متكبرانه قدم برمىداشت! (۳۳)
(با این اعمال) عذاب الهى براى تو شایستهتر است، شایستهتر! (۳۴)
سپس عذاب الهى براى تو شایستهتر است، شایستهتر! (۳۵)
آیا انسان گمان مىكند بىهدف رها مىشود؟! (۳۶)
آیا او نطفهاى از منى كه در رحم ریخته مىشود نبود؟! (۳۷)
سپس بصورت خون بسته در آمد، و خداوند او را آفرید و موزون ساخت، (۳۸)
و از او دو زوج مرد و زن آفرید! (۳۹)
آیا چنین كسى قادر نیست كه مردگان را زنده كند؟! (۴۰)
