به گزارش ایسنا و به نقل از یورک آلرت، در نظریه اول بیان می‌شود که روی رشد بلورهای اگزالات کلسیم را متوقف می‌کند. این بلورها ایجاد کننده‌ی سنگ کلیه هستند. در نظریه دوم اما بیان می‌شود که روی باعث تغییر سطح بلورهای اگزالات کلسیم شده و رشد آن‌ها را بیشتر می‌کند.
اکنون می‌توان گفت آنطور که در مجله‌ی انجمن شیمی آمریکا "Crystal Growth & Design" توسط "جفری ریمر"(Jeffrey Rimer) گزارش شده است هر دوی این نظریات درست هستند.
دکتر آبراهام ای دوکلر(Abraham E. Dukler) استاد مهندسی شیمی و زیست مولکولی از دانشگاه هوستون اولین تحقیقات برای بررسی این فرضیه ها را انجام داده است.
ریمر که تاثیر روی بر سنگ کلیه را یک شمشیر دو لبه توصیف می‌کند گفت: آنچه که در مورد "روی" رخ می‌دهد پیش از این دیده نشده است. "روی" همزمان که رشد بلورهای کلسیم اگزالات را کاهش می‌دهد باعث ایجاد تغییراتی در سطح بلورها شده که این تغییرات باعث ایجاد بلورهای جدید می‌شود.
اگرچه اگزالات کلسیم در همه جا یافت می‌شود اما فراوان‌ترین نوع آن مونوهیدراتهای اگزالات کلسیم(COM) هستند. این نوع درون سنگ کلیه انسان‌ها یافت می‌شود. سنگ کلیه علاوه بر مونوهیدراتهای اگزالات کلسیم از نمک‌های غیرآلی و ترکیبات آلی تشکیل می‌شود. عبور این بلورها از مجاری ادراری بسیار دردناک است.
در این مطالعات ریمر و گروهش با استفاده از مدل‌سازی کامپیوتری و آزمایشگاهی به بررسی تاثیرات روی بر مونوهیدراتهای اگزالات کلسیم پرداختند.
نتایج ریمر نقش دو جانبه‌ی روی بر مونوهیدراتهای اگزالات کلسیم را اثبات کرد و نقش آن در تغییر سطح بلورها را نشان داد.
محققان تاثیرات "روی" بر مونوهیدراتهای اگزالات کلسیم را با تاثیر سایر یون‌های مشابه مانند منیزیم مقایسه کردند.
ریمر می‌گوید: ما می‌خواستیم بدانیم چه اتفاقی رخ می‌دهد اگر از یون‌هایی که به طور معمول در ادرار یافت می‌شود مانند منیزیم در این آزمایش استفاده کنیم. برخلاف "روی"، منیزیم تاثیری بر این بلورها نگذاشت.
انتهای پیام
