به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، ابراهیم جوادی بی‌گمان یکی از نوابغ کشتی آزاد به شمار می‌رود. ملی‌پوش سابق کشتی ایران ۴ عنوان قهرمانی جهان، ۲ طلای بازی‌های آسیایی و مدال برنز المپیک ۱۹۷۲ مونیخ را در کارنامه دارد.
زمانی که برای گفت‌وگو با این قهرمان تماس گرفتیم اعلام کرد که مدتهاست از کشتی به دور است و در جریان برنامه‌های ملی‌پوشان جهت حضور در المپیک نیست اما به صورت کوتاه صحبت‌هایی از تجربیاتش در المپیک داشت.
این گفت‌وگو را در زیر می‌خوانید:
فارس: حدود یک ماه به بازی‌های المپیک باقی مانده، شرایط تیم اعزامی را چطور ارزیابی می‌کنید؟
من در جریان شرایط کشتی نیستم و نمی‌دانم که آنها چه کار می‌کنند اما المپیک جایگاهی دارد که هر کسی که اعزام می‌شود باید از نظر فنی و آمادگی در بالاترین سطح باشد. مربیان و کادر فنی هم باید همه تدارکات را در نظر بگیرند تا بتوانند در المپیک موفق باشند.
فارس: خیلی از کشتی‌گیران با اینکه تجربه مبارزه زیادی دارند اما براین باور هستند بازی‌های المپیک با مسابقات جهانی و آسیایی فرق دارد، نظر شما در این باره چیست؟
به نظر من هیچ فرقی نیست و حریفان همان هستند. من خودم المپیک رفته و دیده‌ام اما چون المپیک هر ۴ سال یک بار برگزار می‌شود از اهمیت خاصی برخوردار است اما ورزشکاران همان رقبای جهانی و آسیایی هستند.
فارس: شما در جهانی چند مدال طلا دارید و در المپیک برنز گرفتید...
بله ممکن است خیلی‌ها بپرسند اگر من می‌گویم تفاوتی ندارد چرا در جهانی طلا گرفتم و در المپیک برنز؟ چون من ۷ ماه تمرین نکرده بودم، گردنم آسیب دیده بود. به مدت دو ماه برای درمان آلمان رفتم و ۲۰ روز مانده به مسابقات در انتخابی شرکت کردم. چندین بار جراحی داشتم، حتی زمانی که به المپیک رفتم از دست من عکس گرفتند و گفتند نباید کشتی بگیرم چون اگر کشتی بگیرم ممکن است انگشت من قطع شود. برایم آتل بسته بودند اما من آتل را باز کردم، زحمت کشیدم، غذا نخوردم، وزن کم کردم تا بتوانم در المپیک شرکت کنم.
فارس: فقط با یک باخت برنز گرفتید.
من ورزشکار روس را بردم و به بلغار باختم. فقط یک باخت داشتم اما روسیه با بلغارستان تبانی کرده بود به همین دلیل روسیه اول شد. من با تمام مشکلاتی که داشتم در المپیک شرکت کنم و مدال گرفتم اما حق من ضایع شد. حریف بلغاری همانی بود که من ۸ بر یک در مسابقات جهانی شکست دادم. روس‌ها در آن زمان نفوذ داشتند البته الان هم همینطور است، همه مجبور بودند به حرف روسیه گوش دهند.
فارس: کاروان کشتی آزاد با سهمیه کامل امسال در المپیک شرکت می‌کند، نظرتان در این باره چیست؟
در المپیک مدال طلا حرف اول را می‌زند مثلا اگر من یک طلا بگیرم و شما ۱۰ مدال نقره باز هم از نظر رده‌بندی من در جایگاه اول قرار می‌گیرم. فوتبال و بسکتبال با این تعداد ورزشکار یک مدال دارند، کشتی آزاد در المپیک ۶ مدال طلا دارد. ما در دنیا صاحب مقام هستیم و هیچ سالی بدون سهمیه نبوده‌ایم. همیشه ۶ سهمیه کامل را کسب کرده‌ایم.
فارس: نگاه مردم و مسئولان در المپیک به کشتی است. فکر می‌کنید این موضوع استرس و فشار را روی ورزشکار بیشتر می‌کند؟
ورزشکار برای چه به المپیک می‌رود؟ برای مدال. چه فشاری؟ ورزشکار باید بجنگد، کشتی یعنی همین. کشتی ورزش سختی است و درگیری فیزیکی دارد. همه ورزشکاران برای مدال المپیک می‌روند. دست‌هایی بالاتر از آمادگی من بود که مدال طلا را از من گرفت. برخی می‌گویند به خاطر فشار روحی نتوانستند مدال بگیرند و مردم هم توقع دارند، بله چون آنها هزینه می‌کنند. این حرفها چیزهای اضافه است. ورزشکار باید بفهمد برای چه به المپیک می‌رود، فرقی نمی‌کند چه رشته‌ای باشد. همه ورزشکاران باید خودشان را برای جنگیدن، رقابت و مدال آماده کنند. یک ورزشکار همه نوع طرفداری دارد؛ از آدم فقیر گرفته تا غنی. همه هم با خواندن سرود ملی افتخار می‌کنند، بنابراین نباید به این فکر کنند که فشار زیادی روی ورزشکار هست. الان هم مسابقات پخش مستقیم می‌شود و تماشاگر تشخیص می‌دهد که ورزشکار تمام تلاش خود را کرده یا نه اگر با تمام تلاش مبارزه کرده باشد و ببازد باز هم مردم می‌بینند که او تلاش خود را کرده است.
فارس: انتخابات ریاست جمهوری برگزار شد و حالا دولت باید وزیر ورزش را در روزهای آینده معرفی کند. درخواست شما از وزیر آینده چیست و فکر می‌کنید وزیر ورزش باید چه خصوصیاتی داشته باشد؟
وزیر ورزش باید ورزشی باشد، خوب ورزشکار را بشناسد و ورزش را لمس کند. اگر وزیر ورزش، ورزشی نباشد اینگونه خواهد بود که ورزشکار مدال می‌گیرد و وزیر پز آن را می‌دهد. همه می‌دانند ورزشکار چقدر زحمت می‌کشد. من الان گردنم درد می‌کند، کمرم هم همینطور. تمام سلامتی‌ام را برای کشتی گذاشتم اما به من چه دادند؟ البته ناراحت نیستم، اینکه شما با من تماس می‌گیرید و نظرم را می‌پرسید برایم اهمیت دارد اما وزارت ورزش هم مسئولیتی در قبال ورزشکار دارد و باید ورزشکاران را تامین کند.
فارس: شما به عنوان یک المپین حمایتی از سوی وزارت ورزش یا کمیته ملی المپیک نمی‌شوید؟
از زمانی که صندوق حمایت از ورزشکاران و پیشکسوتان تشکیل شد حقوق ناچیزی به ما می‌دهند که می‌توان با آن ۴ تا پفک خرید! کمیته ملی المپیک هم به قهرمانان ۴۵۰ هزار تومان حقوق می‌دهد. من ۳ بار نامه نوشتم و نزد آقای صالحی‌امیری رفتم. چون قبلاً رئیس انجمن المپین‌ها بودم به همین دلیل خیلی از ورزشکاران قدیمی حرف‌هایشان را به من می‌زنند. ما قبلاً در این انجمن گزارش می‌دادیم و اگر مشکلی وجود داشت مطرح می‌کردیم که حالا تعطیل شده است.
فارس: البته الان کمیسیون ورزشکاران را داریم.
کمیسیونی که هنوز نتوانسته یک جلسه بگذارد و اعضای آن همیشه دعوا دارند اما ما ماهی یک بار جلسه داشتیم و گزارش ارائه می‌کردیم.
فارس: کمیته ملی المپیک بارها مراسمی در تجلیل از المپیکی‌ها داشته است.
بله آقای صالحی‌امیری کارهایی انجام داده و نمی‌توان آنها را نادیده گرفت، مانند ساختن تندیس اما درخصوص حقوق من دو سال پیش با او صحبت کردم قبلا ۱۸۰ هزار تومان حقوق می‌گرفتیم که به ۴۵۰ هزار تومان افزایش یافت اما حالا چند سال گذشته و با وجود تورم هیچ چیزی به حقوق ما اضافه نشده است. من به آقای صالحی‌امیری هم گفتم که تورم شده و این قهرمانان بزرگ خانواده هستند و از آنها انتظاراتی وجود دارد. الان به قهرمانان و مدال‌آوران جوایزی داده می‌شود اما در زمان ما چیزی نبود. من سال گذشته هم با بهداد سلیمی صحبت کردم، سه بار نامه نوشتم. خرداد ۲ سال پیش نزد آقای صالحی امیری رفتم و گفتم حقوق ما را اضافه کنند. قرار شد این کار انجام شود اما هنوز حقوق ما همان ۴۵۰ هزار تومان است.
فارس: با وزیر ورزش و معاونان وزیر صحبتی نداشتید؟
زشت است بگوییم حقوق ما را اضافه کنند. مگر خودشان نمی‌دانند وضعیت ما چگونه است؟
انتهای پیام/
