به گزارش ایسنا، رقابت‌های المپیک و پارالمپیک توکیو به‌زودی و بعد از کش‌وقوس‌های فراوان در ژاپن آغاز خواهد شد و ورزش همدان در المپیک و در عین ناباوری سهمیه‌ای ندارد و در پارالمپیک هم وحید علی‌نجیمی تنها نماینده ورزش همدان است. به عبارت ساده، این دونده را فعلا باید اعتبار ورزش هگمتانه تلقی کنیم.
اینکه زندگی در چند سال گذشته برای ورزش همدان شاید به‌لطف ضعف مدیریتی، مجموعه‌ای بی‌پایان از شوربختی و بی‌اقبالی بوده به‌کنار، چیزی که حالا مالامال از ارزش و شکوه است اینکه در این دیار، پسرانِ باوقار، پابند و دل‌باخته، همیشه برگ برنده بزرگی دارند به اسم "امید". آنها که هیچوقت دست از تلاش برنداشتند و همیشه آنقدر می‌دوند تا به هدف برسند. یکی از آنها همین وحید علی‌نجیمی است. دونده‌ای که در مسابقات نابینایان و کم‌بینایان همیشه اسمی برای خود دست و پا کرده و حالا هم مایه مباهات ورزش هگمتانه است.
حالا دیگر اهمیتی ندارد وقتی به قصه‌های تکراری ورزشِ همدان در چند سال اخیر نگاه کنیم و با اتفاقات و آدم‌هایی مواجه باشیم که مدام برایمان توقف و ناکامی به بار آورده‌اند. استیصال و روزمرگی در مدیریت. اصل داستان برای ما اطراف تارتان استادیوم‌های ورزشی و خیابان‌های شهر رقم خورده. آنجا که شهادت به خستگی ناپذیزی‌های وحید و رفقایش می‌دهند. آنجا که با ما حرف می‌زنند: “نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود”.
حالا بیخیال تمام روزها و ماه‌ها و بیخیال ناکامی همدان در المپیک. امروز جایی ایستاده‌ایم که باورمان باید با همیشه فرق داشته باشد. مهم نیست آخر ماجرای پارالمپیک، برای پسر شایسته همدان لمس مدال باشد یا نه؛ مهم این است که او زحمت بی‌مواجب کشید و مثل علی در فیلم بچه‌های آسمان آنقدر تلاش کرد که سهمیه را زیر پای خود آورد. باور کنید همین کافیست.
امروز و در دورنمای امیدوارکننده توکیو، مائیم و وحید، حمایت از ما، جنگ و جسارتی سرشار از امید با او. پسری که آقایی خود را به ورزش این مملکت دیکته خواهد کرد. از سالم‌ترین راه‌ها و قشنگ‌ترین مسیرها.
انتهای پیام
