از روز اول انتشار کرونا، در وزارتخارجه با اهدای محدود ماسک به چین و سپس کار پر استرس انتقال دانشجویان ایرانی از ووهان به تهران درگیر شدیم. کرونا که وارد ایران شد، با اضطرابی چندماهه پیگیر تامین امکاناتی شدیم که "نایاب" بود: کیت تشخیص، ماسک، ونتیلاتور، گان، دارو/مواداولیه و...
اینکار تا تابستان ۹۹ در حد نوعی پل هوایی برای کمکها ادامه داشت تا با همت پژوهشگران، در این موارد خودکفا شدیم. گام دوم:تلاش برای خرید واکسن و تمهید تولید ملی/مشترک بود که از همان تابستان ۹۹ وبصورت موازی پیشرفت.تامین تجهیزات و مواداولیه برای تولید ملی،تا اردیبهشت امسال ادامه داشت.
سیاست عدم شرکت در آزمایش بالینی، پیش خرید را مشکل کرد اما اولین خرید در حد کم از روسیه و بسته اهدایی چین، بهمن ۹۹ رسید. خرید از کوواکس نهایی شد اما قابل اتکا نبود چون متکی به تولید دیگران بود. تحریم هم انتقال پول را ۳ماه عقب انداخت. واردات اندکی از هند انجام شد اما ابتر ماند!
قرارداد تولید مشترک با کوبا و روسیه امضا شد اما دستیابی به محصول زمانبر بود لذا واردات بیشتر و سریعتر حتی در بالاترین سطوح مانند سفر فروردین وزیرخارجه چین پیگیری شد. دریافت بسته های اهدایی دیگر از چین و واردات تدریجی اسپوتنیک و استرازنکا کمک کرد اما نیاز کشور خیلی بیشتر بود...
رایزنی سیاسی موجب جهش واردات در اردیبهشت شد و آرامشی در جامعه ایجاد کرد اما از ابتدای خرداد بصورت غیرمترقبه با مشکل روبرو شدیم. دوباره اضطراب و کوشش و... بیست روز تلاش نتیجه داد و از هفته آخر خرداد ۲محموله بزرگ وارد شد. اکنون مسیر هموارشده و واکسن بیشتری وارد میشود، انشاءالله.
در کنار تولید پرافتخار داخلی، تا اعلام کفایت وزارت بهداشت، واردات بیشتر/سریعتر دردست پیگیری است. تلاش همکاران در وزارتخارجه وسفارتخانه ها که با سکوت کار کردند و همراهی وزارت بهداشت و بانک مرکزی ستودنی بود. می‌توان انتظار بهترداشت اما موانع،به ویژه جنایت تحریم را باید در ارزیابی لحاظ کرد.
310 310
